Niet tot man door te dringen (2)

Reactie op het antwoord van ds. Buijs. Allereerst hartelijk dank voor uw duidelijke antwoord. U vraagt hoe was het begin van het huwelijk. Een heel wankele basis. We moesten trouwen (hier ben ik ook fout geweest), maar toen ik vertelde dat ik zwanger was ging hij er vandoor, ontliep zijn verantwoordelijkheid! Mijn vader heeft hem hierop aangesproken en vervolgens zijn we toch getrouwd. Ik was toen eigenlijk al heel somber over de toekomst samen. Kan me ook weinig herinneren van de trouwdag. De trein heeft dus eigenlijk nooit goed op de rails gestaan. Het vernederen enz. begon gelijk al. Het is, vind ik zelf, een heel groot wonder dat ik het allemaal doorstaan heb. Ben ook heel dankbaar dat ik nu zo in het leven mag staan, genietend van veel dingen.

Toch is er nog steeds dat vervelende gedrag van mijn man en dat knaagt wel aan me. Wat het geestelijk leven van mijn man betreft, ook daar wil/kan hij niet over praten. Gaat wel iedere week naar de kerk. Ik heb al contact gehad met onze dominee en wijkouderling. Wat de wijkouderling betreft: ik had hem over onze situatie ingelicht voordat we huisbezoek kregen. Hij reageerde dat hij tijdens het huisbezoek niet op de relatie in wilde gaan, had er de kennis niet voor. Toch ben ik er tijdens het huisbezoek wel over begonnen, waar mijn man ook bij was. Hij moest er toen wel op ingaan, maar heel kort. Kan het ook wel begrijpen. We zijn inmiddels op een leeftijd gekomen dat een dominee en ouderlingen jonger zijn. Ik probeer me dan in hun situatie te verplaatsen en denk dat ik ook niet goed zou weten wat ik moest zeggen. Het is ook niet zo dat ik de oplossing verwacht. Maar een luisterend oor is al heel belangrijk! En dat is wat ik mis. Met de dominee hebben we ook contact gehad. Dat is nu ongeveer twee jaar geleden, maar ik heb nooit meer iets van hem gehoord, ook van de wijkouderling niet, dat is nu een half jaar geleden. Omzien naar elkaar? Het is een wel een zwaar kruis, ook heb ik lichamelijke ongemakken. Toch houdt het me wel heel dicht bij God.

Beste lezeres,
 
Misschien twee dingen waarop ik nog even zou willen reageren:
 
-Ik vind het bijzonder dat u ondanks uw moeilijke situatie toch zegt dat het u dichtbij de Heere houdt. Zou dit dan toch het gewicht aan de klok zijn waardoor de klok van het geestelijke leven loopt (u zult de beeldspraak begrijpen)?

-Het lijkt mij toch goed om nog eens contact met uw predikant op te nemen. En dat zou ook best met een vraag gepaard mogen gaan: “Ik heb het toch wel gemist dat u geen vervolg hebt gegeven aan het vorige gesprek. Was u het misschien vergeten of is het te druk?” Om vervolgens toch te proberen samen verder te komen. De Heere heeft de ambten zeker ook ingesteld om geestelijke zorg te besteden aan hen die het moeilijk hebben in hun huwelijk.
 
Graag wens ik bij het dragen van dit levenskruis de voortdurende zorg en kracht van de goede Herder toe.
 
Met een hartelijke groet,
Ds. P. D. J. Buijs