Vraag
Binnenkort hopen mijn vriend en ik te trouwen. Ik woon sinds mijn 20e niet meer thuis omdat ik ging werken in een andere plaats (ik ben nu 29). Ik ben dus gewend om zelfstandig te zijn. Het eerste deel van onze huwelijksdag zal plaatsvinden in het dorp van mijn ouders, omdat de familie dat van ons verwacht. Eigenlijk zou ik liever willen trouwen in de plaats waar ik nu woon en waar we ook na ons trouwen blijven wonen, maar daar wil ik me wel bij neerleggen. Nu wil mijn vriend graag dat mijn vader mij in de kerk weggeeft. Maar ik kom liever samen met hem de kerk binnen. Ik voel me er te oud voor en te zelfstandig om door mijn vader weggegeven te worden. Het is dan net alsof ik een soort bezit ben dat wordt overgedragen. Terwijl ik al lang op eigen benen ben gaan staan. Wat kan ik doen? Ik zie er naar uit om getrouwd te zijn, maar door al die eisen die aan de trouwdag worden gesteld heb ik helemaal geen zin meer in die dag. En is het onbijbels om als vrouw zelfstandig te zijn en om niet weggegeven te willen worden?
Antwoord
Beste aanstaande bruid,
Je trouwdag... een hoogtepunt. Tja, dat kún je er van maken. Maar soms bemoeien familieleden zich ermee, of heeft de ene familie andere gewoonten en tradities dan de andere. Wie mág er eigenlijk allemaal een vinger in de pap hebben als het om die ene dag gaat waarvan toch het bruidspaar middelpunt is?
Naar mijn idee is het véél belangrijker om je te realiseren dat de trouwdag een afsluiting is van een periode. En derhalve ook het begin van een andere levensfase. Je kunt die dag met zoveel tradities omringen als je wilt, maar dat zijn -hoe dan ook- alleen maar ‘bijzaken’. Het gaat om de liefde. Om het feit dat je in het openbaar gaat beloven aan elkaar dat die liefde er ís en dat je die wilt behouden door trouw te zijn. Ik zeg het expres zo. Dat wij in Nederland daarvoor naar het stadhuis/gemeentehuis gaan is een ‘afspraak’ ooit gemaakt, zodat de burgerlijke stand haar administratie up to date houdt. Wie een kerkelijke bevestiging wil is daarin vrij. Hóé een en ander vorm gegeven gaat worden is in de loop van de tijd aan verandering onderhevig.
Nu jóúw trouwdag. Jij schrijft dat je een zelfstandige vrouw bent. Dat vind ik nog iets anders dan een volwássen vrouw. Een volwassen vrouw maakt keuzes waarvan zij de consequenties heeft overwogen en voor haar rekening neemt. Jij wilt best wel in je geboortedorp trouwen vanwege familieverwachting en tradities. Dat kán een bewuste keuze zijn, maar je schrijven komt op mij over als ‘nou, vooruit dan maar’. Ofwel: om de lieve vrede wil. Wat vindt je bruidegom hiervan? Lees goed: een keuze van jullie beiden is prima, natuurlijk. Het kan immers ook heel waardevol zijn om rekening te (willen) houden met familie of met anderen. Dus: vraag jezelf af welke motieven er achter je “daar wil ik me wel bij neerleggen” schuil gaan. Wat zou het met iedereen doen als jullie gaan trouwen op een fantastische, enorm romantische locatie omdat je een echte sprookjesdag wilt? Wat zou het betekenen als jullie samen er toch voor kiezen om in jullie huidige woonplaats je huwelijk te laten sluiten?
Zie je dat er meerdere mogelijkheden zijn. Het hangt echt van jóúw keuze af en van die van je aanstaande echtgenoot. Níet van de familie, de vrienden of weet ik wie. Nee, ik wil geen onrust stoken, maar je wel wijzen op enige nuchtere realiteit.
Nu het tweede punt: je bent ‘te groot’ geworden voor het ‘weggeven’. Je haalt daar de Bijbel bij, alsof het een bijbels gegeven is, dat de vader zijn dochter wég geeft. Heb jíj daar een tekst bij? Zo ja, dan is het de vraag hoe je zo’n tekst interpreteert.
Volgens mij ligt jouw vraag naar een bijbels argument op een ander vlak, namelijk de (moderne) zelfstandigheid van een vrouw in plaats van ‘slechts’ een moment als bruid in de kerk. Welnu, over zelfstandigheid van vrouwen zouden we kunnen discussiëren, maar dat ga ik nu niet doen. Praat daar maar met je vriend over. Want dat gaat over je levensvisie, je levenshouding.
Het ‘weggeven’ van een vader is ook een van de dingen die je kunt lezen in het licht van wat ik hierboven schreef: je kindertijd, jeugd, periode van zonder-man zijn wordt afgesloten. Dat is een (mar)keerpunt in je leven. Je vader droeg zorg voor je (ja, ook al ben je 18 jaar geweest) en díé zorg draagt hij over aan de volgende generatie, namelijk je echtgenoot. Samen met je man ga je na je trouwdag door het leven. Waarbij je vader (en moeder) aan de zijlijn mee mogen genieten, maar altijd buitenstaander zijn bij het nemen van allerlei levensbeslissingen (al kun je hen uit respect natuurlijk altijd raadplegen, maar dat is een andere kwestie!). Je bent géén bezit! Nooit geweest ook. Noch van je ouders, noch van je echtgenoot.
Het lijkt me, dat er voor jou en voor jullie wel wat is om over na te denken. Bespreek dit allemaal ook maar met je ouders of met de familieleden die hun verwachtingen al op tafel hebben gelegd.
Ik wens je een heel fijne en bijzondere trouwdag toe, met daarna een lang en door God gezegend huwelijk!
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je zou kunnen voorstellen om er thuis een momentje van te maken.
Mijn man en ik hebben ons door onze beide ouders de kerk in laten brengen. Eerst mn man hand in hand met zijn ouders en daarna ik met mijn ouders. In de liturgie hebben we uitgelegd waarom we dat gedaan hebben: om hen te bedanken voor de (geloofs) opvoeding die ze ons gegeven hebben en vanwege het voorbeeld dat ze voor ons zijn geweest in liefde en trouw.
Maar het 'weggeef-gedoe' is een hype die momenteel sterk in opkomst en is afgekeken van de R.K.Kerk. Daar is het huwelijk een sacrament en men is pas echt getrouwd als men in de kerk getrouwd is, zegt men. Zoals anderen al opmerkten komt men getrouwd, als man en vrouw in de kerk. Men komt niet om te trouwen maar om de kerkelijke bevestiging van het burgerlijk gesloten huwelijk. In de kerk geldt de formule dat het burgerlijk gesloten huwelijk een christelijk huwelijk is. In de kerk bidden we om Gods zegen over dat huwelijk.
Toegegeven: de weggeef-actie staat wel mooi in de fotoreportage, maar dat is ook alles.
Je staat al lang op eigen benen, begrijp helemaal dat je het niet wilt.
Goed praten is ook een basis voor een huwelijk!
Misschien reageer ik een beetje allergisch, maar het is niet de bedoeling als je trouwt, dat je langzamerhand ook jouw eigen wil en mening in moet leveren...
Waar blijf je dan zelf?!
doe daar wat mee!
vragenstelster
t,is meestal een roomse gewoonte,dat de vader,zijn dochter in alle vertrouwen,dat de bruidegom zeer goed voor zijn dochter gaat zorgen.
Zoals de vader dat voor zijn kind heeft gedaan,in alle liefde.
Het is een heel teer iets.
meestal als de bruid een sluier heeft,draagt ze de ene helft, v.d. sluier nog voor haar gezicht.
Als de vader,de bruid,,weggeeft,,,overgeeft,aan de bruidegom,doet na het ,,ja ,,zeggen, van u beiden ,de bruidegom,,voorzichtig het meestal korte sluierstukje,over het hoofd v d bruid,zodat het korte sluiertje,weer over de lange sluier valt.
en bruid en bruidegom elkaar in de ogen kunnen kijken,
zo van,dit is nu Mijn vrouw!
Ik zal goed voor haar zijn,de vader[ouders] kunnen gerust zijn.
Meestal is het geen ,,refo"" die deze vraag over ,,weggeven ""vraagt.
waarom niet? nu,dat is geen gewoonte in refo kringen.
de sluier voor t gezicht,komt bij ''t
verhaal Izak en rebekka vandaan.
Heeft dus niets met zelfstandig zijn te maken.
als er een zelfstandig was,is het Rebekka wel,alleen die reis al.....
alle goeds voor jullie samen toegewenst.
