Omgaan met kinderloosheid

Aan mijn man en mij is reeds door de artsen verteld dat wij medisch gezien geen kans hebben op het krijgen van een kindje. Na jaren in een medische molen te hebben gezeten van onderzoeken en behandelingen is voor ons deze mededeling een harde klap. We zijn intens verdrietig! We zijn in een fase beland waarin we dit zeer verdrietig nieuws vertellen aan onze omgeving. De reacties daarop zijn niet allemaal even tactvol en kunnen zelfs het verdriet erger doen laten voelen. We zijn nog jong en we hadden het allebei een aantal jaren geleden zo anders gezien. Het geeft een diepe rouw, alsof we een kindje zijn verloren dat er nooit is geweest. Ik vind de doopdiensten heel moeilijk, juist ook omdat er niet gebeden wordt voor de kinderloze echtparen. We willen niet zielig gevonden worden, maar we vinden het ook lastig als er geen gesprekken zijn over het onderwerp, zowel met onze familie als in de kerk. Hoe kunnen wij zelf dit onderwerp actueel houden, zonder gezien te worden als opdringers o.i.d.?

Beste vraagsteller,

Bedankt voor je eerlijke vraag. Het legt de vinger bij een zwakke plek in de reactie van mensen. Kinderloosheid is vaak een onbegrepen kruis. Eerst wilde ik schrijven: een verborgen kruis, maar het is niet verborgen, omdat ieder kan waarnemen dat jullie huwelijk kinderloos bleef. En wie jullie beter kennen dan alleen op afstand en oppervlakkig, die weten ook dat dit een niet vrijwillige kinderloosheid is. Maar wel een onbegrepen kruis. Vaak wordt niet beseft hoe diep dit gemis gaat. Het leven van anderen gaat gewoon verder, het leven van familieleden, vrienden en vriendinnen, je leeftijdgenoten waar wel kinderen geboren worden. En je wilt blij zijn met de blijden, maar omgekeerd merk je niet dat de ander weent met de wenenden. 

De omgeving vindt al snel dat je moet accepteren dat je huwelijk nu eenmaal zonder kinderen is gebleven en zal blijven. Je brengt het trefzeker onder woorden: het is een rouwproces om het verlies van een kind dat er nooit is geweest. Maar het was er wel in jullie gedachten, verlangens en gebeden. Toch zal dat wiegje leeg blijven. 

Je houdt mij met je vraag ook een spiegel voor. Hoe weinig wordt er in de kerk gebeden voor echtparen die een doopdienst moeilijk vinden, om de reden die jullie noemen. Ik ben blij dat je dit door middel van je vraag aan de orde stelt, want het zet mij -en ik hoop ook anderen die dit lezen- aan het denken. Wij moeten daar meer alert op zijn. 

Je eigenlijke vraag is hoe je dit bespreekbaar kunt maken zonder vervelend of zielig gevonden te worden. Je moet denk ik inderdaad oppassen voor een over-accentueren van je eigen gemis. Dat werkt doorgaans averechts en zal het begrip en meeleven niet doen toenemen. Maar misschien kun je eens aan je wijkouderlingen vragen of aan je predikant om voorbede voor deze doelgroep wanneer er weer een doopdienst in de gemeente is. Als je de doelgroep als uitgangspunt neemt, haal je het ook uit de sfeer dat het alleen maar zou gaan om aandacht voor jullie persoonlijk.

Mogelijk is er een keer ruimte in het kerkblad om aandacht te vragen voor deze doelgroep door een klein stukje te schrijven. Verder wil ik je attenderen op de vereniging ReVoKe:  een reformatorische vereniging van ongewild kinderloze echtparen. Via dat kanaal zul je ervaringen kunnen uitwisselen en elkaar tot steun zijn. 

Ik wens jullie van harte sterkte en Gods zegen toe.

Met vriendelijke groet,
Ds. H. Korving

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Korving

• Geboortedatum:
  01-12-1954
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Urk
• Status:
  Actief

194 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven