Over het verleden praten

Van iemand met ernstige (psychische) problemen. Problemen komen voort uit hoe het er thuis aan toe ging (veel zaken zijn in de basis verkeerd gegaan). Als hier met de GGZ-hulpverlening of derden over gesproken wordt, voel ik me schuldig richting thuis (met laatstgenoemde is geen contact). Het voelt niet eerlijk naar thuis. Het is niet hun insteek geweest om mij kapot te maken en als ik over het slechte praat, doe ik het goede tekort. Is het beter om niet meer over het verleden te spreken, zodat het schuldgevoel niet groter wordt? Of moet ik het schuldgevoel voor lief nemen en over het verleden praten? En wat lost praten op? Ik zet ‘thuis’ erdoor in een kwaad daglicht, mijn schuldgevoel wordt sterker en bovendien verandert het verleden er niet door. Een jong volwassene.

Beste jong volwassene,

Het eerste wat me opvalt is dat je heel zorgvuldig wilt zijn. En dat klinkt liefdevol naar thuis toe. Je wilt niet graag negatief praten over thuis. En dat kan ik me erg goed voorstellen. Daar hebben veel mensen moeite mee. Wel wetend dat dingen in het verleden zijn misgegaan, maar ook het gevoel hebben dat je je ouders en de rest van de familie daarmee te kort doet. En gelukkig kun je zien dat het niet hun insteek geweest is je kapot te maken.

Dat is het meestal niet. Gelukkig maar. Toch is het ook zo dat ouders hun kinderen ongewild pijn doen. Ik ben zelf vader. Ik doe mijn best, maar in mijn best doen komen ook mijn gebreken, mijn ongeduld, mijn zwakke plekken mee. Voor mij is het geen vraag of ik mijn kinderen soms pijn doe. Dat doe ik. En ik kan me goed voorstellen dat je als kind soms tegen pijn aanloopt, tegen gebrokenheid dat zijn oorsprong vindt in vroeger.

Het gekke is dat ik als vader het haast beter kan hebben dat mijn kinderen dat vinden, dan dat ik het vind om kritisch te zijn naar mijn ouders. Ergens wil ik, en ik zie dat bij andere mensen ook, mijn ouders recht doen in wat ze gedaan hebben. Dat noemen we loyaal zijn. En dat is iets moois. Maar soms kan loyaal zijn je ook in de weg zitten om verder te groeien naar volwassenheid. Want dingen zijn vaak misgegaan. En dat doet zeer. En waar hulpverleners je vaak bij willen helpen is deze gevoelens maar gewoon onder ogen te zien. Het vervelende is dan alleen dat je last krijgt van je loyaliteit.  Zelf vind ik het het mooiste als je je pijn zou kunnen uitspreken naar je ouders. Dan hoef je je niet schuldig te voelen dat je over ze roddelt. Dan kun je ook de goede dingen noemen, en kan er hopelijk ook een stukje herstel en (h)erkenning komen voor jouw pijn. Dat is vaak moeilijk. Veel ouders komen dan in de verdediging terecht omdat ze het zo goed bedoelden. En juist daar heb je dan hulp bij nodig van iemand die dat begeleidt.

Maar als dat nog niet kan, omdat jij dat niet durft, of zij niet, dan is praten over vroeger een manier waarin jij eerlijk onder ogen ziet wat gebeurd is. Dat kan helpend zijn, vooral als je niet verwijtend wordt, maar leert wat je met dat verdriet en die pijn doet op een gezonde manier. Daar hoef je je niet schuldig over te voelen (hoewel ik denk dat dit je niet gerust zal stellen, want loyaliteit is sterk...)

Groet,
Ferdinand Bijzet

Dit artikel is beantwoord door

F.J. Bijzet

• Geboortedatum:
  03-06-1976
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Inactief

34 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven