Vluchten in eetstoornis

Ik kan maar niet stoppen met mijn slechte eetgedrag. Het hoort bij de persoonlijkheidsstoornis die ik heb. Ik raak steeds meer uitgeput en m'n gezin lijdt hieronder. Ik doe het als uitvlucht om emoties te onderdrukten, nare leegtes op te vullen en vooral om mijzelf te straffen omdat ik me niet waardevol voel. Ik heb al eerder een vraag gesteld op Refoweb en het antwoord was zo bemoedigend dat ik het ook nog maar wil wagen om deze grote zonde hier bloot te leggen. Ik ben misbruikt en verwaarloosd als kind. Op zich zo lang geleden en ik wil er nu zijn voor mijn eigen kleine kinderen. Ik wil ze kunnen aanvoelen, aanmoedigen, liefhebben en voorleven. Graag een bemoedigend antwoord van een HHK-dominee. Hoe ontvlucht ik deze zonde? Hoe komt alles weer goed met God?

Beste vragenstelster,

U voelt zich gevangen in drie dingen: in uw schuldgevoelens, in de onmacht om uw gedrag te veranderen, en in de diagnose van een blijvende persoonlijkheidsstoornis. Het zou geen zin hebben als ik tegen u zou zeggen dat het wel meevalt. Elk van de drie genoemde zaken is reëel, en u weet het als geen ander.

De bijbelse boodschap van het Evangelie is volmaakt gepast voor mensen zoals u. Het Evangelie doet niet gemakkelijk over de problemen maar neemt ze ten volle serieus – onze schuld, onze blijvende onvolkomenheid, onze innerlijke beschadiging. Tegelijk geeft het Evangelie een antwoord dat ál onze problemen radicaal aanpakt: “Het bloed van Jezus Christus, Gods Zoon, reinigt van álle zonden” (1 Joh. 1:7). Christus’ bloed neemt de schuld van de zonden weg. Christus’ bloed maakt ook ons hart anders, zodat we wel kracht hebben om te breken met oude, zondige patronen. Zijn bloed reinigt zo krachtig, dat ook een persoonlijkheidsstoornis niet in staat is dat tegen te houden.

Dit betekent niet dat het geloof in Christus alle problemen zomaar oplost, of allemaal op dezelfde manier. God zal de schuld volledig wegnemen, ook de schuld van de zonden die nog komen. Maar de veranderingen in ons gedrag vragen vaak om volharding en gaan gepaard met teleurstellingen. Ook uw persoonlijksheidsstoornis zal niet verdwijnen door te geloven. Wel mag u weten, dat als u in Christus gelooft, u eenmaal verlost zal zijn van alles wat u nu verdriet en angst geeft. Als u daarop vertrouwt, kunt u enerzijds aanvaarden dat het leven nu zijn gebrokenheid behoudt. Anderzijds hoeft die erkenning niet moedeloos of wanhopig te maken, omdat u mag uitzien naar de volmaaktheid die komt.

De troost van het Evangelie is daarom, dat God ons niet gelijkstelt aan onze zonden, aan onze blijvende gebreken, of aan onze stoornis. Voor Hem zijn wij meer dan dat. Hij aanvaardt ons vanwege het offer van Christus zoals we zijn, en bewerkstelligt tegelijk dat we niet altijd blijven zoals we zijn!

Met hartelijke groet,
Ds. G. A. van den Brink