Vraag
Stel dat er al jarenlang -sinds het kind zijn- een moeilijke relatie is met je ouders/in het gezin, hoe moet diegene tegen het vijfde gebod aankijken wat betreft professionele hulp? Deze persoon (19) heeft nooit echt met de ouders kunnen praten, heeft een pestverleden (acht jaar lang jaar) wat misschien weer heden wordt (of misschien wel onbewust al zo is) en de vader heeft haar jarenlang gekleineerd en bekritiseerd. Dat door te zeggen/te laten merken, dat er nooit wat goed gedaan kon worden. Nu is dat minder en sluit diegene zich er ook voor af. Haar moeder laat zich positiever zien. Wel merkt ze dat er professionele hulp nodig is maar weet niet op welke manier God dit wil. Mag ze het volgens het vijfde gebod tegen haar ouders zeggen als ze hulp zoekt of niet? Door de jarenlange moeizame relatie is het moeilijk, zij het niet onmogelijk, om nu opeens met problemen aan te komen zetten. Daar was immers nooit oor voor. Tegelijkertijd denkt zij weer wel dat haar ouders het zouden willen weten maar is ze bang dat ze een verkeerde reactie geven en meteen alles perse eruit willen trekken. Het kan ook alleen maar een verlangen van haar zijn, dat beseft ze ook goed, naar ouders die naar je luisteren en liefde tonen... Boven alles wil diegene Gods wil hierin volgen maar weet zelf echt niet op welke manier dat goed is, op welke manier dat moet. Wilt u alstublieft in het antwoord de Bijbel, dat is God, laten spreken? Alvast bedankt.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Uit de manier van vragen blijkt niet duidelijk of de vraag over jezelf gaat of over iemand in je naaste omgeving. Ik ga er maar van uit dat je om anoniem te blijven taalkundig in de derde persoon over dit probleem spreekt. Want een probleem is het, ja veel meer dan dat. Wat moet je daaronder als kind hebben geleden en nog!
Als de verhouding ouder(s)-kind zo is dan is dat om te huilen. Het gedrag van zulke ouders is niet conform de opdracht van God. Integendeel, het is letterlijk zonde. Wat maak je je kind stelselmatig kapot als je als vader je kind zo kleineert en bekritiseert. Zulke ouders dienen dat in te zien, schuld te belijden en hun houding te veranderen. Kortom zich te bekeren. Overigens zie je vaak dat zo'n vader ook zelf een ongelukkige jeugd heeft gehad.
Het zit al in de natuur van mens en dier om hun nakomelingen te koesteren en te beschermen. Zo heeft God ons geschapen, al heeft de zondeval ook op dat punt veel ontwricht. Ook als liefhebbende ouders maak je ongewild en onbedoeld fouten bij het opvoeden. Je zoekt echter altijd het beste voor je kind. Je komt op voor je kind, zo nodig met verloochening van jezelf. Gods Woord laat overduidelijk zien dat ouders die roeping hebben. Denk aan die tekst uit psalm 103: "Gelijk een vader zich ontfermt over de kinderen, ontfermt zich de Heere over degenen die Hem vrezen." Als de Heere Jezus zegt: hebt u naaste lief als u zelf, dan geldt dat zeker voor de houding van ouders tot hun kinderen. Hij gaat er in bijvoorbeeld in Zijn gebedsonderwijs van uit (Lukas 11) dat een vader liefdevol zorgt voor zijn kind. Natuurlijk moet een vader ook wel eens zijn kind corrigeren en soms zelfs straffen. Maar ook dan gaat Gods Woord er van uit dat dat in liefde gebeurt: Hebreeën 12:6 en 7.
Je ouders eren, jazeker dat staat in het vijfde gebod. Maar ouderlijk gezag mag nooit in strijd zijn met het gebod der liefde. Trouwens er staat ook in Efeze 6:4: "Vaders verwek uw kinderen niet tot toorn." Het is zeker aan te bevelen een christelijke hulpverlener in de arm te nemen die vanuit bijbels oogpunt naar je situatie kijkt en je verder probeert te helpen. Het is niet in strijd met het vijfde gebod om hulp te zoeken.
De vraag is of je het meteen aan je ouders moet vertellen. Mijn advies is: overleg ook dat met die hulpverlener. Die krijgt ongetwijfeld uitgebreider informatie over de gezinssituatie en de processen thuis dan ik nu. Hij kan doorvragen en praktische tips geven. Eerst moet denk ik de verhouding tussen jou en je ouders genormaliseerd worden. In een sfeer van openheid komt er dan ruimte om je problemen te vertellen en dan kun je ook aangeven dat je er zelf niet meer uitkwam en hulp gezocht hebt bij een hulpverlener.
Laat er vooral veel gebed zijn. God geve dat er een tijd komt, dat jij en je ouders elkaar- al dan niet letterlijk- in liefde kunnen omarmen. Ondertussen hoop ik wel dat je iets van Gods Vaderschap mag ervaren. Meer nog dat je door de Heilige Geest “Abba Vader” leert zeggen tegen God, de volmaakte Vader. Te midden van alle gebrokenheid geeft dat diepe troost.
Hartelijke groet,
Ds. A. van Vuuren
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A. van Vuuren
- Geboortedatum:02-11-1948
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Capelle a/d IJssel
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus-predikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je ouders eren... een moeilijke kwestie, echter hebben je ouders(ik neem stiekem aan dat je het zelf bent) ook de plicht om jou lief te hebben en op te voeden in de vreze des Heeren.
Dat gaat niet met kleineren en negeren gepaard.
Als je je ouders niet zou eren, dan zou je je verhaal met naam en toenaam publiseren, stenen door de ruit gooien of verzin maar iets.
Jij echter vraagt in alle anonimiteit hulp via deze site en als ook nog eens bij en hulpverlener gespreken zou hebben schaad je daar je ouders ook niet mee.
Ouders eren betekend niet dat zij jou mogen vertrappen en dat jij dat lijdelijk toelaat.
Lieve kind ik spreek uit ervaring, het is en blijft moeilijk, maar jij bent ook een unieke schepping van God jij mag er ook zijn,
LIeve groetjes van Samanthi
Mettertijd, als je zelf hopelijk wat mag helen en groeien door de therapie, kun je samen met de therapeut een weg zoeken om je ouders in te lichten, als je hen daarover in wilt lichten. Je kunt hen er ook blijvend buiten laten, als je vreest dat ze je toch niet begrijpen en de lasten daarmee voor jou alleen maar zwaarder zullen worden. Maar dan kun je in ieder geval leren anders met hun gedrag om te gaan. Het is zeker niet normaal dat je ene ouder jou jarenlang kleineert en de andere ouder dat gedrag kennelijk al die jaren toelaat. Hiermee wordt een kind stelselmatig de vernieling in geholpen. Geen wonder dat je ook nog gepest wordt elders, in feite ben je pestslachtoffer van je eigen vader, en pestslachtoffers worden in andere situaties ook eerder gepest dan niet-pestslachtoffers.
Wat een ontzettend moeilijke situatie, ik zit me in stilte behoorlijk te verbijten, dat jouw vader zich zo gedraagt naar zijn eigen kind.... God de Vader is een gehele andere Vader! Hij haat het onrecht, ook het onrecht wat je thuis meemaakt(e). Hij straft jou niet als je in therapie gaat. Je mag de middelen gebruiken om te helen wat in jou verwond is geraakt. Vaak heb je met zo'n opvoeding ook nog een verkeerd Godsbeeld mee gekregen. Herken je dat? Zoek dan naast therapie ook pastorale hulp! Van harte sterkte toegewenst!!
Ik heb wel tegen haar gezegd, zoek hulp bij een christelijke organisatie, anders bestaat de kans dat je een "wereldse" therapie krijgt en die is toch op een andere leest geschoeid.
Bij een chr. hulpverlener wordt er uitgegaan van de Bijbel, en in dat licht worden die ouders dan gezet, nl dat zij met gebrek en zonden bedekt zijn.
De relatie met mijn broer en zijn kind is verslechterd, helaas, omdat hij niet erkent dat hij medeschuldig is.
De relatie was al slecht, net als vraagsteller ook benoemt. Dus veel slechter kan het niet worden dan.
Het zou fijn zijn als het hierdoor zou herstellen, maar dat moet van beide kanten komen en kost ook heel veel tijd en inspanning, met de wil tot vergeving en aanvaarding.
Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Misschien bedoel je het anders, maar het 'moet van beide kanten komen' lijkt in contrast met 'de wil tot vergeving en aanvaarding'.
Dat laatste lijkt alleen van de kant van het kind te moeten komen. En vaak is dat zo, dan zit de hele familie te wachten totdat het kind de 'wil' heeft om te vergeven en te aanvaarden. Ze hebben daar best heel veel tijd voor over om daarop te wachten, maar het lijkt toch vooral een wachten totdat het kind zover is...
Echter, ik lees dat uw broer NIET ERKENT dat hij medeschuldig is. Wat bedoel je met mede-schuldig? Het kind is niet schuldig en ook niet en nooit medeschuldig! Geen enkel kind vraagt erom emotioneel verwaarloosd te worden!
Emotioneel misbruik is erger dan lichamelijk misbruik, in die zin, dat je met lichamelijk misbruik 'bewijzen' aan kunt tonen, emotioneel misbruik lijkt onzichtbaar en is daarom des te makkelijker te ontkennen door de daders.
De wil tot vergeving kan er uiteindelijk bij het kind zijn, maar als uw broer/haar vader niet erkent dat hij schuldig is, zal hij ook geen vergeving vragen en ook geen berouw tonen, dan kan er m.i. ook niets vergeven worden. Dan rest aanvaarding, maar daarmee is het niet klaar, aanvaarding bij emotionele verwaarlozing is een bijzonder zwaar kruis, vaak gaat de verwaarlozing ook door. En alles moet van de kant van het kind komen, met een ouder die niet erkent en daardoor niet begrijpt, niet aanvaard (dat het kind ernstig beschadigd is door zijn toe doen), niet vergeeft mogelijk ook (want vaak zien ze de 'schuld' bij het kind liggen, dat hun inziens niet correct met hen om gaat, ze zien niet dat het gedrag van het kind een gevolg is van hun veroorzakende en beschadigende daden).
Omgaan met zulke ouders, die niet erkennen, en niet begrijpen, is voor deze kinderen (hoe oud ze ook zijn) een heel zwaar kruis. Wat een zegen dat je nichtje familie heeft die WEL inziet wat er zoal gebeurd is. Misschien ligt hier de taak bij jou om jouw broer zijn daden onder ogen te laten zien. Hopelijk heb je dat al gedaan. Vaak komt het echter voor dat de familie wel ziet, maar ook nog eens zwijgt om 'de lieve vrede wil', de 'goede sfeer in de familie'. Of bang voor het eigen hachje. Zwijgen als je onrecht ziet in je eigen familie, is niet anders dan zelf onrecht doen. Voor je nichtje is dat onrecht op onrecht.
Ik begrijp dat je nichtje zich afsloot voor jullie gesprekken, door emotionele verwaarlozing door je eigen vader, verlies je het vertrouwen in de mensen die juist het dichtst bij je staan, allereerst je familie dus. Ik hoop niet dat je het daarbij hebt laten zitten, dat je dit kind verder alleen hebt laten staan 'omdat zij nu eenmaal niet praten wilde' (komt helaas vaak voor...), maar dat je je verantwoordelijkheden genomen hebt in dit drama in het gezin van je broer.
Helaas gaat het geregeld anders, men ziet wel, maar men zwijgt naar de dader. Zoiets is net als pesten op school, niet de pester houdt de ellende zozeer in stand, maar de omstanders!! Als zij zwijgend toekijken, kan de pester door blijven gaan. Als de omstanders het voor het slachtoffer opnemen, zal er eerder iets veranderen. Dit even nav je reactie. Niet specifiek voor jou bedoeld hoor, maar een oproep nav deze vraag, bedoelt voor allen die te maken hebben met emotionele verwaarlozing in de familie en in de gemeente! Grijp in, maak het bespreekbaar, niet alleen met het slachtoffer, maar juist ook met de dader, ook al is het familie. Probeer het te laten stoppen, meldt het bij de huisarts of kinderbescherming!
Zien dat een ander lijdt, geeft verantwoordelijkheid!
- dat je ze in alles gehoorzaam moet zijn.
- dat je ze overal toestemming voor moet vragen.
- dat je ze alles moet vertellen
- dat je niet met anderen over jouw thuissituatie mag praten.
Dus ga eerst naar hulpverlening en bespreek daar eventueel of je het aan jouw ouders wilt en kunt vertellen en wat je kunt doen als ze alles willen weten en je dat niet wilt vertellen.
