Treurig afscheid

Wat we in onze kringen vooral zien is dat na het overlijden van een dierbare we heel treurig afscheid nemen van hem/haar. Natuurlijk aan de ene kant geheel terecht, want we moeten iemand missen. Echter, de andere kant...  wat als het een kind van God is die overlijdt? Mogen we dan wel treurig zijn en moet het allemaal zonder bloemen en in het zwart? Begrijp me goed... afscheid nemen doet pijn. Maar als we mogen weten van een Thuis komen in de hemel, is het dan de bedoeling van een treurig afscheid? Mooier kan toch eigenlijk niet dat iemand wordt opgenomen in de hemel en volmaakt God zal gaan eren? Enerzijds het verdriet om het gemis, anderzijds vreugde die niet te bevatten is. Hoe moet je daar nu mee omgaan? Moet dat dan ook zonder bloemen enzo?

Bloemen zijn vaak een teken van liefde tot de persoon die overleden is. Zij zijn in zo’n geval niet een uiting van vreugde, zoals bij andere gelegenheden wel het geval is. Zij dienen dus  niet het doel waar jij aan denkt. Natuurlijk mag er dankbaarheid zijn wanneer iemand een goede ruil heeft mogen maken, en in de hemelse heerlijkheid mag verblijven. Toch zal er ook bij de begrafenis van een kind van God plaats zijn voor droefheid. Je moet bijvoorbeeld een geliefde vader of moeder missen. Dat doet pijn. Daar moet zeker ruimte voor zijn. Ook in onze kleding mogen we daar uiting aan geven.  We zijn in rouw, we hebben verdriet.
 
Aan de andere kant is er in zo’n geval  dankbaarheid omdat  we mogen weten dat iemand in het geloof gestorven is.  Mooi is het  om tijdens de meditatie daar ook uiting van te geven. Ook kan dat in de liederen die gezongen worden. Er kan een lof- of danklied gezongen wordt. Er mag een gepaste vreugde zijn. Dat is dan een begrafenis, waar wat van uit gaat, juist ook  naar hen die dit niet kennen, en die misschien wel naar hen die rand- of onkerkelijk zijn. Er wordt iets getoond van het “blij vooruitzicht.” Iemand die als christen overlijdt, is terstond met Christus. Paulus noemt dat  verreweg het beste (Filipenzen 1:21). Hoe anders is het met hen die verloren gaan.

Juist als in de meditatie naar voren komt, hoe het leven van de nu overledene met de Heere was, kan er een positieve boodschap uitgaan, naar hen die het horen.  Er komt zo iets naar voren van de enige troost in leven en in sterven. Maar omdat er ook droefheid is, zal een begrafenis niet een uitbundig karakter  kunnen hebben.

Ds. W. G. Hulsman