Boze bui van kind

Onze middelste zoon is tien jaar. Hij is over het algemeen heel vrolijk en sociaal, gericht op contact met anderen. Soms slaat zijn vrolijkheid door een kleinigheid om naar heel boos. Als we rustig blijven en hem rust kunnen bieden, is dat ook weer snel voorbij. Die boze buien kunnen erg heftig zijn. Wat ons verontrust is dat hij tijdens zo'n boze bui weleens dingen roept als: ik wil dood, dan ga ik wel dood, ik ga zelfmoord plegen. Dit vinden we verschrikkelijk om te horen. We vragen ons af: is dit een signaal waar we iets mee moeten? Bijv. psychologische hulp? Of roept hij dit en doorziet hij de zwaarte ervan niet? We komen hier niet uit. Op school kan hij goed leren. Hij heeft kenmerken van hoogbegaafdheid, is ons verteld. Wij hebben dit verder niet laten onderzoeken. Ik noteer dit erbij als extra info, wellicht heeft het te maken met onze vraag? Het is verder een vrolijk en alert kind, gevoelig op sociaal gebied (kan snel het idee hebben dat hij afgewezen wordt) en is geen piekeraar. Tijdens zijn vrolijke dagen (en die zijn er vooral, gelukkig) merken we niets van deze doodswensen. Toch onze vraag: moeten we hier iets mee? Alvast bedankt voor uw reactie!

Het is goed voor te stellen dat je als vader/moeder schrikt na zulke uitspraken van je zoon! Zo te lezen is hij behoorlijk temperamentvol en kan zijn stemming om een kleinigheid al omslaan. In zo’n boze bui roept hij dus een doodswens. De vraag is of hij echt meent wat hij zegt. Hoe serieus moeten ouders dat nemen? Het is niet makkelijk om daar zomaar een antwoord op te geven.

Iets verontrustends komt in de beschrijving van jullie zoon niet zozeer naar voren, behalve de heftige boosheid, zijn stemming die door een kleinigheid kan omslaan en het zich snel afgewezen voelen. Onlangs hoorde ik echter wel dat ouders om zulke boze buien van hun zoon en kenmerken van hoogbegaafdheid psychologische hulp zochten.

Anders is het als kinderen ingrijpende gebeurtenissen meemaken, zoals de echtscheiding van ouders of het overlijden van (groot)ouders. Door alle verdriet, ellende, eenzaamheid en afwijzing ontwikkelen ze dan depressieve gevoelens en ze kunnen zich ook werkelijk dood wensen.

Ik heb het idee, dat dat bij jullie zoon niet het geval is. In zijn boze bui beweert hij dat hij maar beter dood kan zijn. Eerlijk gezegd komt dat bij veel kinderen voor en meestal is dat niet oprecht gemeend. Kinderen merken heel goed dat ouders van zulke uitspraken schrikken. Ouders deinzen bij wijze van spreken terug, behandelen hun zoon of dochter omzichtig, de gegeven straf wordt verminderd of ze geven toe aan wat de oorzaak van de boosheid was. Kortom, het is voordelig voor een kind om zulke krasse uitspraken te doen, want hij krijgt daardoor zijn zin.

Jullie vraag is: moeten we hier iets mee? Er zijn verschillende opties:

-Als zich ingrijpende gebeurtenissen voordeden in het leven van jullie zoon en hij is thuis en op school stil, teruggetrokken, lusteloos, somber en depressief, ja, dan moet je je zorgen maken en dan is het hoog tijd om aan de bel te trekken en hulp te zoeken.

-Functioneer je zoon echter thuis en op school goed, doet hij aan van alles mee en is hij op z’n tijd vrolijk, dan denk ik dat hij niet werkelijk meent wat hij roept en ook niet beseft wat zijn wens inhoudt. Misschien zal hij dat ook wel zeggen, als jullie het aan hem vragen.

Het is mooi om te lezen, dat de boze bui snel voorbij is als jullie rustig blijven en je zoon rust bieden. Dat biedt perspectief in de opvoeding en geeft ook aan dat hij voor reden vatbaar is en niet in zijn boosheid blijft hangen.
Misschien hebben jullie -op een geschikt moment, in alle rust en liefdevol- al eens met hem erover gesproken: je begrijpt best, dat hij boos werd, maar je schrikt van zijn woorden, je vindt het erg wat hij zegt. Wat houd je veel van hem. Je moet er niet aan denken dat je hem zou moeten missen, enzovoorts.

Tegelijk denk ik, dat jullie niet iedere keer erop in moeten gaan en je zeker niet erdoor moet laten manipuleren! In de opvoeding kunnen we soms beter iets negeren, dan er telkens aandacht aan schenken, waardoor we het negatieve gedrag onbedoeld zelf in stand houden!

A. Teerds-Gertenbach

Dit artikel is beantwoord door

A. Teerds-Gertenbach

• Geboortedatum:
  29-01-1951
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Hendrik-Ido-Ambacht
• Status:
  Actief

43 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven