Veel contact met ex-vriend

Nu ik 16 ben en ik terug kijk op de dingen die in die 16 jaar zijn gebeurd, is dat best een lijst. Door die gebeurtenissen hecht ik me snel aan mensen en doet het ontzettend veel pijn als ik die mensen los moet laten. Een jaar geleden wist ik dat er een enorm moeilijke tijd voor mij aankwam. Ik kende inmiddels al drie jaar een heel leuke en grappige jongen. Hij was mijn beste vriend en toen ik hem net leerde kennen vertelde ik iedereen al dat ik helemaal verliefd was. Dat was van zijn kant niet zo, maar toen ik vorig jaar aan God vroeg om mij iemand te geven die mij hulp kon bieden, kreeg ik een antwoord. Mijn beste maatje vertelde me dat hij -nu we steeds meer met elkaar omgingen en alles deelden- ook tot over z’n oren verliefd was op mij. We hadden verkering. Gelijk kwamen er moeilijke beslissingen... zeker voor mij was een zeer zware tijd aan gebroken. Ook was het mooi; twee bruiloften van mijn broers waar hij bij was een grote fotosessie met het hele gezin. Foto’s die nu enorm groot in de kamers hangen. Waarschijnlijk voelen jullie het al aankomen... Toen we eindelijk een beetje rust leerden kennen samen, begon hij steeds minder voor mij te voelen. Van mijn kant was dat ook een beetje zo, maar ik zag het iets positiever: het komt wel weer goed! Tot net de zaterdag voordat de school weer zou beginnen. Hij meldde mij via z’n mobiel dat hij met me wilde praten. Dat was ik niet gewend van hem en ik wist direct waar hij het over zou gaan hebben. Tijdens de vakantie waarin we elkaar vijf weken niet hadden gezien, hebben we elkaar niet zo gemist als je zou verwachten. We hebben allebei bijna onze knieën kapot gebeden. Die maandag vertelde hij me toch dat het niet verder kon zo. Hij wilde niet liegen door te zeggen dat hij van me hield. Ik waardeer het enorm dat we heel open tegen elkaar onze gedachten hebben verteld. Na dik twee uur ook soms nog gezellig te hebben gepraat heeft hij het uit gemaakt. We wilden allebei vrienden blijven, omdat we dat nu al dik vier jaar zijn. Dat blijkt echter toch wel lastig te zijn. Ik heb er niet heel veel moeite mee om normaal te doen, maar hij doet vaak wat afstandelijk! Dat vind ik juist lastig. Een week na het eind van de verkering overleed mijn overgrootoma. (Ik ben net daarna bij hem thuis geweest, waar ik net als altijd hartelijk werd ontvangen. Het was echt mijn tweede familie, die ik nu ook heel erg mis!) Nog een week later... zijn broertje werd opgenomen in het ziekenhuis. Bleek een tumor te hebben. Hij was echt m’n kleine broertje en dit was in die eerste drie schoolweken voor mij denk ik toch de grootste klap! Tot nu toe is er in elke schoolweek wel een zorg bij gekomen. We zitten nu in week vijf en ik denk steeds: wat gebeurt er volgende week. Toch mag ik God ook danken voor alles wat Hij doet. Ik heb nog dagelijks contact met m’n ex-vriend en zijn familie en nog meer van dat soort mooie dingen. Wat ik heel jammer vind, is dat ik mezelf zie veranderen. Ik lach nog maar zelden, ben vaker chagrijnig, praat weinig, ben stil enz. Mijn zelfverzekerdheid is ook ver te zoeken en ik loop vooral met vragen als: mag ik nog wel zoveel contact met hem hebben? Is het niet heel erg raar dat ook in mijn kamer nog aardig wat foto’s van hem te vinden zijn? Moet ik meer hulp zoeken bij professionele hulpverleners op school? Dit jaar ga ik ook nog eens verhuizen en zit ik in m’n examenjaar. Soms weet ik echt niet hoe het verder moet, vooral omdat ik zoveel mensen (uit m’n jeugd ook) mis.

Beste tiener,

Ja joh, je verandert nog zo voor je volwassen bent... daar is niks mis mee. Je ‘verkering’ is nog steeds je ‘vriend’: wie weet hoe dat over een poosje is. Misschien groeien jullie, door alles wat je nu meemaakt, naar elkaar toe. Misschien groeien jullie ieder naar een andere toekomst. Probeer je aandacht bij je schoolwerk te houden, want dát is nu belangrijk voor je. Het examen komt er aan... spannend!

Een poosje een time-out tussen jullie leert je weer naar andere dingen te kijken. Probeer ze als uitdagingen te zien in plaats van je terneergeslagen te voelen. Natuurlijk mis je mensen die er niet (meer) zijn: soms komen daar onverwacht weer heel andere kennissen of vrienden voor terug! Zeker nu je ook nog gaat verhuizen. Wie weet hoe een andere omgeving  nieuwe mensen op je pad kan brengen!

Zoek je zelfverzekerdheid níét in een relatie, maar in jezelf: jij mag er zijn. Als persoon. Als leerling op school. Als meelevend met een zieke ‘broer’ die je rustig kunt bezoeken.

Foto’s op je kamer: je wilt ze blijkbaar nog graag daar hebben staan. Tegen de tijd dat je er geen plezier meer aan beleeft, ruim je ze vanzelf wel op. Misschien worden het dierbare herinneringen als je binnenkort gaat verhuizen en er daardoor wat meer afstand komt.

Ik wens je alle goeds toe, laat nog maar eens van je horen!
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven