Vraag
Aan een ds. van de Ger. Gem. Mijn man heeft van huis uit weinig liefde mee gekregen en een tijd de kerk de rug toegekeerd. Inmiddels kerkt hij alweer geruime tijd in onze gemeente. Nu is het zo dat zijn familie hem toentertijd als een blok heeft laten vallen en al jarenlang hun weerzin laat blijken. Kortom, ze willen niets meer met hem te maken hebben. Mijn man heeft alles al geprobeerd om weer contact te krijgen, maar elk gebaar van zijn kant wordt afgewezen. Ons hele gezin wordt met de nek aangekeken en dat terwijl we zondag aan zondag in dezelfde kerk zitten. Ik voel me hier al geruime tijd zeer opgelaten en gespannen bij. Wil niets liever dan een normaal contact hebben met iedereen, maar we lopen tegen een torenhoge muur op. Zelfs de kerkenraad weet er geen raad mee. Dit is toch geen goede houding om je zo boven je familielid te verheffen, want uiteindelijk zijn we toch allemaal zondige mensen? Alleen heeft mijn man het openlijk gedaan, maar moet hij dan naast zijn zondenlast ook nog zo lijden? Soms denken we erover om te gaan verhuizen, puur om deze kwestie. Maar daarnaast moeten we dan zoveel opgeven: onze getrouwde kinderen en vrienden uit de gemeente dichtbij ons etc. Of mag je als je alles hebt geprobeerd, dit afsluiten en de bal aan hun kant laten liggen?
Antwoord
Beste vraagstelster,
Uit uw schrijven begrijp ik dat u er alles aan hebt gedaan de betrekkingen met uw schoonfamilie te normaliseren. U zou nog eens schriftelijk uw verlangens kenbaar kunnen maken. U mag erop wijzen dat de Heere Jezus gebiedt 70x7 maal te vergeven.
Voor alles mag de weg van het gebed begaan worden. De Heere kan de harten neigen tot wat Hij wil. Mensen kunnen dat niet. Maar geen ding is voor de Heere onmogelijk.
Hartelijk gegroet,
Ds. H. Paul
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Paul
- Geboortedatum:16-07-1928
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Moerkapelle
- Status:Inactief
