Geen gevoelens meer voor haar

Onlangs heb ik het uitgemaakt met mijn vriendin. We hebben ongeveer een maand nadat we elkaar leerden kennen verkering gekregen. In het begin was het echt heel fijn, we konden overal over praten. Ook kwam ik graag bij haar in het gezin. Nu, zes maanden later, ben ik er eigenlijk achter gekomen dat ik het voornamelijk gezellig vind, maar meer niet. Dat ik niet meer gevoelens voor haar heb. Ik ben echt wel verliefd op haar geweest, maar nu zie ik haar meer als een maatje dan als mijn vriendin. Ik vind het gezellig om af te spreken, maar ik heb totaal geen behoefte om met haar te knuffelen of te zoenen. Echter... we zijn wel dom geweest: in de eerste twee weken van onze verkering hebben we gemeenschap gehad. Achteraf hadden we allebei enorm veel spijt. We hebben ons in een moment laten meeslepen. We hebben samen gebeden om vergeving en kracht om de verleiding in het vervolg te weerstaan. Dit is dan ook gelukt. Nu is dus mijn gevoel voor haar helemaal weg. Het was ook dom om dat zo snel te doen, terwijl we elkaar nog maar net zes weken kenden. Het probleem waar ik mee zit, is dat mijn vriendin niet accepteert dat het uit is. Ze blijft smsjes sturen, waarin ze me lieverd en schat noemt en blijft negeren dat het uit is. Op zich is het niet zo dat ik per se geen contact met haar wil, al lijkt het me wel beter voor haar, zodat ze echt beseft dat het uit is. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Ik heb al een paar keer een gesprek met haar gehad dat het uit is en waarom en dat ik begrijp dat het moeilijk voor haar is, maar dan zegt ze dat het voor haar gevoel niet uit is, omdat we gemeenschap gehad hebben. Ergens heeft ze wel gelijk, maar ik zie het niet zitten om de rest van mijn leven met haar te delen. Dat we gemeenschap gehad hebben, is niet goed en ondoordacht van ons geweest. Zij wil het liefste dit jaar nog trouwen heeft ze aangegeven, maar ik zie een huwelijk zonder liefde niet zitten.

Dat je na een tijdje verkering erachter komt dat het niet de echte liefde is en dat je het dan uitmaakt, is geen vreemd gebeuren. Je hoopt het niet als je aan de verkering begint, maar je houdt er ergens wel rekening mee. Het is een element van verkering hebben dat je naar elkaar toe moet groeien en als dat niet gebeurt, dan is het verstandig om niet met elkaar verder te gaan. Dat in jullie geval jij degene bent die het uitmaakte en dat je vriendin het daar eigenlijk niet mee eens is, is iets wat ook vaker gebeurt. Terwijl de één dan opluchting ervaart dat de verkering voorbij is, ervaart de ander verdriet. Jammer als het zo is. Maar je kunt het beter na een half jaar verkering tegenkomen dat de relatie niet werkt, dan na getrouwd te zijn.

Wat het in jullie geval echter moeilijk maakt, geef je aan: je hebt seksuele gemeenschap met elkaar gehad. Mooi vind ik om te lezen dat jullie daar samen spijt van hebben en dat jullie gebeden hebben om vergeving en kracht om de verleiding in het vervolg te weerstaan en dat het ook bij één keer gebleven is. Nu merk je echter dat zoiets ondanks berouw, vergeving en koerswijziging toch zijn sporen blijft trekken. Bijbels gezien bevestigt seksuele gemeenschap dat je als man en vrouw van elkaar bent. Psychisch gezien werkt dat ook zo. Zoals het vaak tussen man en vrouw is, voelt jouw vriendin dat sterker aan dan jij en kan ze jullie relatie om die reden niet als beëindigd zien, maar praat ze over trouwen. Maar ik merk uit je schrijven dat jij jezelf toch ook nog wel wat aan haar verplicht voelt en niet vrij van haar bent.

Ik ben geneigd om je simpelweg te zeggen: Het is uit en zoals je er nu in staat moet je niet in de richting van een huwelijk gaan. En je vriendin zal dat toch moeten accepteren. Toch zijn er een paar dingen die ik je nog wil voorleggen.

1. Waarom zie je het eigenlijk niet zitten om je leven met haar te delen? Het antwoord dat je daarop zou kunnen geven heb je al neergeschreven, dus daar vraag ik niet meer naar. Het gaat me om het waarom daarachter: waarom heb je niet meer gevoelens voor haar dan dat je het gezellig met haar vindt en dat zij je maatje is? Waarom verlang je er niet meer naar haar te knuffelen of te zoenen? Zou dat er ook mee te maken kunnen hebben dat jullie je vanwege de vlotte seksuele gemeenschap wat goedkoop naar elkaar gemaakt hebben? Maar is het nu echt zo dat jullie niet waardevol voor elkaar zijn? Denk daar nog eens over door.

2. Ik vind het voor een blijvende relatie helemaal niet zo negatief als je samen over alles praten kunt, als je het gezellig vindt bij elkaar te zijn, als je samen kunt bidden en als je iemand ervaart als je maatje. Hadden alle echtparen dat maar!

3. Hoe zou jij erin staan in een eventueel volgende verkering? Ik wens je toe, dat je dan niet enkel zoekt naar een verliefdheidsgevoel, maar naar liefde. En liefde is met name het besluit om er voor elkaar te willen zijn. Om jezelf beschikbaar te willen houden voor die ander en het goede voor elkaar te zoeken. Liefde is trouw blijven. Liefde is het met die ander willen volhouden, ook al kost dat heel veel. 

Hoe dan ook, ik denk dat deze verkering je in ieder geval heel wat geleerd heeft. Neem dat mee in je verdere leven. Daar word je een waardevoller mens van.

En ik hoef het tegen jou eigenlijk niet te zeggen: zet geen stap op je verdere levensweg zonder gebed.

Dordrecht,
Ds. A. de Lange

Dit artikel is beantwoord door

Ds. A. de Lange

• Geboortedatum:
  06-03-1960
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Nieuw-Lekkerland
• Status:
  Actief

193 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven