Zwijgen over eenzaamheid

Ik zit niet lekker in mijn vel. Ik ben iemand die niet over gevoelens durft te praten. En ik ben ook een soort van boos van binnen, omdat ik het moeilijk vind om te accepteren dat een moeder niet doorvraagt hoe het nou werkelijk met je gaat. Ik mag niet boos zijn daarover omdat verder al mijn broers en zussen wel goed in hun vel zitten. Maar ik ben nu 20. En op de middelbare school had ik nooit echte vriendinnen. Hier zat ik erg mee. Maar ik schaamde me ervoor om erover te praten. Of ik deed er een beetje luchtig over. Maar zo voelde ik dat niet. Ik kon ook heel negatief denken over mezelf, maar zei dat tegen niemand. Ik weet ook nu dat ik het mezelf veel te moeilijk heb gemaakt. Vaak heb ik gelogen, om altijd maar te zeggen dat het goed ging, terwijl dat niet zo was. Ik twijfel erg aan mezelf. Waarom kan ik geen vriendinnen behouden, terwijl al mijn broers en zussen al jaren dezelfde vrienden hebben. En mijn ouders ook.

Ik zie in je vraag dat je aan de slag wilt met de eenzaamheid die je heel lang in je gehouden hebt. Om de een of andere reden heb jij je niet veilig gevoeld om je moeite te gaan bespreken. En je noemt dat je het erg hebt gemist dat je moeder (of je vader?) niet in de gaten had dat je klem zat. Je boosheid is begrijpelijk. Je ziet gemiste kansen. Het had misschien zo anders kunnen lopen. En nu zit je met een knoop. Je kunt net doen of het goed gaat en door gaan, maar dan blijf je van binnen eenzaam. Je kunt ook gaan praten over wat je voelt, maar dan kan je ook negatieve reacties krijgen. Zeker als je verwijten gaat maken richting familieleden. Dan kunnen ze in de verdediging schieten en kom je nog meer alleen te staan. Dus je innerlijk gaan bespreken is spannend.

Als rode draad zie ik dat je anderen, en misschien jezelf, niet vertrouwt. En dan vertrouw je jezelf ook niet toe aan vriendinnen. En daarmee kom je niet tot bloei. Je houdt je talent en mogelijkheden binnen. Toch komen mensen meer tot hun recht in het contact met anderen. Bij de schepping van man en vrouw sprak God: “Het is niet goed dat de mens alleen zij.” Dat geldt niet alleen voor het huwelijk maar voor alle menselijke relaties.

Ik hoop dat je de stoute schoenen aantrekt en meer over jezelf aan anderen gaat vertellen. En dan moet je wel door een behoorlijke weerstand heen. Door de weerstand dat je al snel zult denken dat mensen je niet moeten, waarop je weer in je schulp kruipt. Als deze weerstand te groot is, doe je er goed aan om een hulpverlener te zoeken. Die kent deze weerstand en kan je steunen bij het doorbreken van dit patroon. Veel sterkte daar in.

De Heere, je Schepper, kent jou. Het zou kunnen dat je Hem ook niet vertrouwt. Ik hoop dat je het er ook op waagt om Hem alles toe te vertrouwen.

Met vriendelijke groet,
Rien Geluk