Vraag
Onze kinderen zitten zo slecht stil tijdens de dienst. Waarschijnlijk zijn wij in het begin te soepel geweest en hebben we teveel door de vingers gezien. Wij waren nogal tegen discipline. We hebben snoepjes, notitieblokje en boekjes geprobeerd. Zonder succes. We willen graag hun gedrag veranderen en ze zo opvoeden dat ze zich gaan gedragen tijdens de dienst. Hoe kunnen we dit met onze jongste nog goed in gaan zetten?
Antwoord
Beste vragenstell(st)er,
U hebt het hier tegen een ouder die destijds precies hetzelfde probleem had. Het is in ieder geval zaak om van de kerkdienst geen doorlopende oorlog te gaan maken tussen u en uw kinderen. Daar bederft u uw eigen zondag en die van hen mee.
Ik weet natuurlijk niet precies hoe het er bij u thuis aan toegaat, maar kan slechts spreken vanuit eigen ervaring. Wat nogal vaak gebeurt, vooral in grotere gezinnen, is dat de vroege zondagochtend thuis erg rusteloos en gespannen verloopt en dat het dan vooral op de moeder neerkomt om de kinderen op tijd en netjes voor de dag te laten komen. Dat kan al een bron zijn van wekelijkse ergernis en wederzijdse irritatie. En de kinderen nemen deze rusteloosheid en geïrriteerdheid dan vaak naar de kerk mee.
Wat daartegen kan helpen is om de zaterdagavond ervoor al zoveel mogelijk klaar te leggen en in gereedheid te brengen. Zondagmorgen net zo vroeg op te staan als door de week, zodat zowel u als uw kinderen rustig de tijd kunnen nemen om zich eens mooi op te doffen. Vooral meisjes kunnen daar plezier aan ontlenen. Probeer zo de zondagochtend voor kerktijd op een ontspannen en plezierige wijze te laten verlopen. Laat ze bijv. in nachtkleding ontbijten, zodat u en zij, niet bang hoeven te zijn voor vlekken op hun zondagse kleren. En gun hen en u de tijd om als gezin even met elkaar te praten over de kerk. En maak daarin ook tijd vrij voor gebed. De zondagmorgen moet dus geen tijdstip worden, of zijn, waar zowel u als uw kinderen tegenop gaan zien, of al tegenop zien. Laat de zondag een feestdag worden in plaats van een wekelijkse opgave en beproeving. En dat zowel voor u als uw kinderen. Dat ten eerste.
Ten tweede kan het helpen om de kinderen te stimuleren om de indrukken die zij tijdens de dienst hebben opgedaan nadien met u te delen. En daarin is NIETS onbetekenend, fout of dom. Want, wanneer u dat gaat doen, klappen zij op den duur dicht en kunnen zij bovendien de indruk krijgen er niet bij te horen. Of erger nog, er van u niet bij te MOGEN horen. Vooral dat laatste is funest. Ik spreek hierin weer vanuit eigen ervaring, maar ditmaal vanuit mijn eigen kindertijd.
Verder kan het helpen om ook doordeweeks thuis wat meer met Gods Woord bezig te zijn en de kinderen daarin te betrekken. Dan krijgen ze het idee dat de zondag niet zo'n heel aparte dag is, maar gewoon een gezamenlijke en gemeentelijke voortzetting en bekroning van datgene wat zij vanuit de thuissituatie al vaak genoeg mee krijgen en gewend zijn.
Hoop dat u hier wat aan zult hebben. Van een vader, die hierin destijds een fiks aantal fouten heeft gemaakt, omdat hij het zogenaamd veel te druk had voor dit soort zaken.
Het is veel beter om uw kinderen het gevoel te geven dat zij, met u, een onverbrekelijk deel uitmalen van een gezin dat naar de kerk gaat. En met hen de hele gemeente en Gods Kerk (met een hoofdletter K) hier op aarde.
Kand. drs. W. H. Hoorn
Dit artikel is beantwoord door
drs. W.H. Hoorn
- Geboortedatum:30-01-1959
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Dedemsvaart
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Niet beroepbare kandidaat
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik ken u niet, maar ik kan u wel zeggen wat ik zelf zie gebeuren bij sommige ouders met draaiende kinderen in de kerk. Ik zie dat deze ouders vrijwel voordurend zélf met hun kind bezig zijn. Ze kijken doorlopend naar hen, hier een plukje, daar een duwtje. En ze praten ook geregeld tegen hun kind, zelfs als hun kind stil zit.... Ik denk dat deze ouders zélf de onrust op hun kind overbrengen. Als u dit bij uzelf herkent, probeer dat dan allereerst stop te zetten. En wel met een héle grote stap! Zelf het goede voorbeeld geven door geen énkel woord meer te spreken tijdens de dienst met uw kind en zelf stil en aandachtig te luisteren. Niet naar hen kijken maar juist zoveel mogelijk proberen te negeren en alleen ingrijpen als hun gedrag echt te storend wordt. Ik erger me niet aan kleine kinderen die wat zitten te draaien, zo zijn kleintjes nu eenmaal, het is al heel fijn dat ze mee komen! Waar ik me soms wel aan kan ergeren tijdens de dienst is al dat gedraai en beweeg en gedoe van hun ouders...
Verder is het misschien goed uw kind ook buiten de kerk discipline aan te leren op bepaalde tijdstippen. Bijvoorbeeld tijdens het Bijbellezen aan tafel is het absoluut stil en zit iedereen ook stil. Beloon daarin het goede gedrag: wie stil kan zijn mag bijvoorbeeld een kwartiertje langer opblijven, wie dat niet kon gaat op tijd naar bed. Dat is misschien even heel erg wennen voor uw kinderen, maar uiteindelijk zijn ze er zelf bij gebaat. Want op school heerst (als het goed is) ook discipline. Kinderen die dat thuis niet gewend zijn, krijgen het op school in de regel moeilijk!
Verder is het goed onderscheid te maken tussen bijvoorbeeld een 4 jarige en 8 jarige. Een kind van 8 hoeft echt geen boekje meer 'om zich bezig te houden'. In de kerk zitten we immers om te luisteren? Niet om boekjes te lezen. Dat kan op school tijdens de les ook niet. Wel kan er met de preek mee geschreven worden, maar ik zou niet toestaan dat ze zitten te tekenen e.d. Dat kan anders zijn voor een 4 jarige, die kan immers nog niet schrijven. U kunt wel vragen of uw jongste dan een tekening van de preek kan maken en ná de dienst (in de auto of thuis) deze tekening en het geschrevene van uw oudere kinderen bespreken, serieus nemen, over de preek napraten. Dan heeft hun 'arbeid' in de kerk ook een nuttig doel!
Bovenal mag u bij uw pogingen om iets te veranderen Gods zegen afsmeken, sterkte!
Mooie aanvulling.
En het ene kind was er eerder aan toe dan het andere.
Niet te veel dwingen en ik vind het persoonlijk ook niet raadzaam om te wennen aan boekjes met kleurpotloden e.d.
Ach, en een kind mag een kind zijn, hoeft geen uur (of langer) als een standbeeld te blijven zitten.
Ik zou het eerder zoeken in complimentjes als het al deels goed gelukt is.
En neem eens één kind mee, terwijl de ander thuis bij de anderen blijft.
Ze steken elkaar soms aan, met gegiechel of snoeperijtjes.
Niet te groot probleem van maken, het komt vanzelf goed als je er niet te veel druk op zet.
Naar de kerk gaan moet fijn zijn en geen MOETEN.
Sterkte met de opvoeding!
Als ze eenmaal gewend zijn om rustig te zijn in de kerk dan zullen ze er minder moeite mee hebben en is een groot compliment of een extra lekker koekje na kerktijd voldoende.
Daarnaast is een kind ook gewoon kind. Het kan niet lang stilzitten, zeker geen 2 uur achter elkaar. Het mag best wat draaien, maar natuurlijk niet misdragen.
Ik weet dat mijn moeder ons (toen waren we al wat ouder, 8+) dreigde dat ze ergens anders zou gaan zitten als we doorgingen met dat geklier. En inderdaad, toen we niet stopten stond ze op en ging midden onder de kerkdienst een paar banken verderop zitten. Dat was voor eens en altijd een goede daad van haar! Wat schaamden we ons en wat vonden we het vervelend zeg dat ze niet meer bij ons zat!
Vriendelijke groet
Nu het zo gesteld wordt, alszijnde 'beter', denk ik: zou de Heere Jezus tijdens Zijn omwandeling op aarde ook een kindernevendienst gehad hebben? Vond Hij dat beter? Staat er in Zijn Woord dat dit beter is? Ik lees dat hij tot 'de schare' sprak. Jong en oud hoorden dezelfde prediking.
Uiteraard is het goed om daarnaast de kinderen te onderwijzen, via opvoeding, catechese, school, zondagsschool, maar om nu de kinderen uit de dienst te plukken... Onze kinderen zouden het niet eens gewild hebben. Ze wilden zelf al vanaf 3 of 4 jaar mee naar de kerk, ze voelden zich daarmee heel groot. Twee uur hoefden ze ook niet stil te zitten, want we gingen natuurlijk niet een half uur van te voren in de kerk zitten. Ze mochten tijdens de dienst ook best wat draaien of even op schoot zitten, als ze maar stil waren en dat ging in het algemeen best. Mooi was het, als er bekende psalmen gezongen werden, waar ze mee konden zingen. Ze glommen dan van trots. En soms stonden we er versteld van, wat ze nog oppikten van de preek. Nee, een kindernevendienst heb ik nooit gemist.
