Keuzebegeleiding en facilitering abortus

Als maatschappelijk werker in opleiding loop ik stage in een neutrale instelling. Hierin begeleid ik vrouwen van allerlei nationaliteiten en achtergronden die slachtoffer zijn van huiselijk geweld. Ik sta voor de vraag of ik een cliënt mag begeleiden in haar keuze om zwangerschap af te breken (abortus) , zonder het eens te zijn met haar keuze. Kan ik het naar God toe verantwoorden als ik het oneens ben met de keuze van abortus, maar er vanuit mijn professie wel voor de cliënt wil zijn in deze moeilijke keuzes en situaties. Mag ik met haar mee naar een kliniek om ze te ondersteunen als ze niemand anders heeft?

Beste vraagsteller,

Je stelt naar mijn gevoel twee vragen: A. Mag ik een cliënt begeleiden in het maken van een keuze (ook al is die keuze niet de mijne); B. Mag ik een cliënt faciliteren in het uitvoeren van die keuze.
Het is goed om daar onderscheid in aan te brengen.

A. Keuzebegeleiding

Je schetst een situatie waarin iemand voor de keuze staat om wel of niet een zwangerschap uit te dragen, dus om wel of niet te kiezen voor zwangerschapsafbreking. Voor een cliënt die levensbeschouwelijk heel anders tegen zaken aankijkt dan een bijbelgetrouw christen, is dit een keuze waarbij diverse zaken tegen elkaar worden afgewogen, maar waarbij al spoedig de balans zal doorslaan naar zwangerschapsbeëindiging. Dit heeft vaak ook te maken met de veronderstelde geringe status van een ongeboren vrucht en het idee dat een abortus het hele probleem oplost. Vanuit VBOK/Siriz is in de loop van tientallen jaren veel ervaring opgedaan met deze problematiek. Een keuze te maken waarbij alle facetten worden meegewogen, is geen eenvoudige zaak. Ik zou hierbij echt de expertise inschakelen van Siriz, dit is geen zaak voor een maatschappelijk werker in opleiding (met alle waardering voor je opleiding en ervaring, maar daarvoor is de problematiek te gecompliceerd en de gevolgen te ingrijpend).

B. Facilitering

De vraag dient zich aan: hoever kan/mag je met een cliënt meegaan in een proces dat je zelf principieel afwijst? Als voor jou de keuze van de cliënt centraal staat, is dat je leidende motief in jouw besluit die cliënt maximaal te begeleiden. Maar is dat niet teveel gevraagd? Jij hebt toch ook zo jouw normen, die ontleend zijn aan de Bijbel. Grenzen waar je niet overheen wilt. Er is een verschil tussen maximale en optimale begeleidingsinzet. In dat laatste geval begeleid je tot aan je grens. Die grens is het direct maar ook indirect meewerken aan zaken waar je principieel door in gewetensnood komt, die indruisen tegen een bijbels genormeerd leven. Een christen-verpleegkundige die niet wil meewerken aan de uitvoering van abortus provocatus, zal ook niet meewerken aan de randvoorwaardelijke zaken, zoals het opnemen van de patiënt, klaarmaken voor de ingreep en het vervoer naar de operatiekamer. Na de verrichte abortus, ontstaat er een heel ander scenario: er is een patiënt die zonder aanzien des persoons verpleging/verzorging, hulp en begeleiding nodig heeft.

Ik begrijp heel goed dat je wellicht het gevoel hebt de cliënt in de kou te laten staan, juist op het moment dat zij dat het meest nodig lijkt te hebben. Daarom is het nodig om tijdig en duidelijk daarin je grenzen en mogelijkheden aan te geven. Het is primair haar probleem en haar keuze voor die oplossing. Door je eigen standpunt afgewogen, zonder verkapt verwijt, aan de cliënt kenbaar te maken, maar daarbij ook eerlijk te zijn over het feit dat je het moeilijk vindt om haar ‘in de steek’ te laten, ziet ze hoe serieus jouw principes zijn maar ook hoe betrokken je bij haar bent. Dat kweekt begrip en wie weet, zal ze haar eigen besluit heroverwegen...

Johan Boeijenga

Dit artikel is beantwoord door

J. Boeijenga

• Geboortedatum:
  26-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

66 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven