Vraag
Ik ben een vrouw en heb samen met mijn man drie kindjes. Al een aantal jaren weet ik dat de communicatie tussen ons niet is wat het moet zijn. Verschillende malen heb ik getracht hem daar op te wijzen, het te verbeteren, etc. Ook in de opvoeding zijn er dingen waar we verschillend over denken. Als ik over dingen wil praten, krijg ik nagenoeg geen antwoord. Alsof mijn mening er niet toe doet. Hij is niet van zins zijn gedrag/houding te veranderen. Van lieverlee krijg ik het gevoel dat ik er ben voor het huishouden en de kinderen, zodat het allemaal soepeltjes verloopt. Maar we zijn ook getrouwd en dat gevoel is weg. Het lijkt alsof ik samenwoon met iemand die me nog wel accepteert, maar dat het verder niet gaat. Hierdoor bekoelt mijn gevoel, ik sluit me zelf op, ben af en toe radeloos in mezelf. Ik voel van zijn kant geen liefde meer komen, geen woord of gebaar van genegenheid. Therapie wil hij niet. Ik heb al meerdere malen aangegeven dat dat een optie zou zijn. Ik kan hem toch niet dwingen? Ik wil zo graag weer die verbondenheid voelen die we hadden, maar op de een of andere manier word ik bang voor de reacties (lees: geen reactie) als ik dingen aankaart die enige gevoelswaarde hebben. Ik heb al zoveel gelezen: toon je man alle liefde die je hebt, wees goed voor hem etc. Maar zo kan ik het niet meer. Als ik niets krijg, kan ik ook niets geven. Dat is nu eenmaal mijn aard, ik klap dicht. Voel me hier ontzettend verdrietig over en ben bang dat ik wegzak in een put die dieper is dan ik nu kan voorzien. Voor de kindjes ga ik door, blijf ik een blijde moeder die het beste met ze voor heeft. Maar hoe lang is dit vol te houden? Het is vandaag biddag, en ik loop de hele tijd al met een biddend hart rond of er iets mag veranderen. Mijn man vroeg wel vanmorgen wat er toch was met me, maar ik heb maar niets meer gezegd. Het lukt me niet meer. Omdat ik weet welke reactie ik krijg: geen reactie, of het gezegde: wat een gezeur... Ik heb iemand in huis die een muur om zich heen heeft en die muur kan ik niet doorbreken. Ik weet dat er gepraat moet worden, maar ik weet gewoonweg niet hoe ik dit moet aanpakken. Als ik praat en vervolgens geen reactie krijg, dan valt er weinig verder te praten. Wat moet ik toch doen?
Antwoord
Beste vriendin,
Heel verdrietig wat je schrijft. Jullie zijn een aantal jaren getrouwd, maar de communicatie tussen je man en jou is -zoals je schrijft- niet zoals het moet zijn. Je hebt je man verschillende keren geprobeerd hem daar op te wijzen, maar hij sluit zich daar steeds voor af. Je schrijft zelfs dat je, als je erover wilt praten, nagenoeg geen antwoord krijgt en hij niet van zins is zijn gedrag te veranderen. Ook wil je man geen therapie. Wat moet je nu doen?, vraag je.
Beste vriendin, het is niet zo gemakkelijk om daar zomaar een antwoord op te geven omdat ik jullie niet ken. Maar laat ik het proberen. Jullie zijn, schat ik, omdat je schrijft dat jullie drie kindjes hebben, een jaar of vijf/zes getrouwd. Helaas komt het meer voor dat na een aantal jaren de glans van het huwelijk er (wat) af is. Het is allemaal zo gewoon geworden, de sleur kwam er in en de verrassing samen als man en vrouw elkaar lief te hebben en door het leven te gaan is er af. Dat wil niet zeggen dat de liefde er helemaal niet is, ook van de kant van je man niet (houd dat even goed vast!), maar de uitingen ervan zijn er niet of weinig. Alles gaat z'n gewone gang: jij zorgt voor het huishouden, je man heeft zijn werk, enz. Wat moet ik daar nu van zeggen?
Ik denk, als ik het goed zie, dat er een groot verschil is tussen jullie. Misschien heb je dat in de verkeringstijd niet gemerkt, of het was er zo nog niet. Je man is kennelijk in veel opzichten een gesloten iemand, terwijl jij heel open bent, althans, je wilt dat zijn, en je zou dat ook willen van je man. Ik kan ook zeggen: je man heeft een 'zakelijke' inslag (schat ik dat goed in?) en jij bent een gevoelsmatig iemand. Is dat erg? Nee, op zichzelf niet. Ieder mens, dat zul je wel weten, heeft een aantal 'vierkante meters' waar een ander niet of moeilijk in kan komen. Vaak geldt dat voor een man méér dan voor een vrouw: de man is, nog eens, 'zakelijk' (ik generaliseer een beetje), de vrouw laat vooral haar gevoel spreken. Ik kan het nog anders zeggen, zoals jij het zegt: jij noemt die vierkante meters van je man een muur en je zou die muur willen doorbreken. Die muur is zijn aard (of karakter) en het willen doorbreken ervan is jouw aard (karakter). Heel begrijpelijk. Toch moet je over dat gegeven eens heel goed nadenken. Misschien heeft je man de 'muur' die hij heeft van zijn familie meegekregen en zijn bijvoorbeeld zijn ouders en eventuele broers en zusters ook van een wat gesloten type. En misschien geldt dat van jouw familie precies andersom: je bent gewend dat veel dingen open en eerlijk gezegd worden en dat er over en weer veel openheid is. Maar dat is, beste vriendin, niet zomaar te doorbreken. Ik denk dat je dat ook niet moet doen. Maar wat dan wel?
Ermee leven, zoals je schrijft dat je dat gelezen hebt: toon je man alle liefde, wees goed voor hem, enz., enz.? Maar dat is juist zo moeilijk; als je niets krijgt kun je ook niets geven, schrijf je. Toch zou ik willen zeggen: probeer het, steeds weer opnieuw. Wees zelf, als je dat kunt, zoveel mogelijk open naar je man toe. En probeer van hem niet direct openheid te vergen, want dan klapt hij –als ik zijn karakter goed peil- waarschijnlijk juist dicht. En: Misschien als jij zoveel mogelijk gewoon je gang gaat, open bent, dat hij op den duur ook meer open wordt. Je zou bijvoorbeeld, als je naar de kerk geweest bent, kunnen vertellen wat je heel fijn vond, wat je geraakt heeft enz. Misschien dat je man, als hij naar de kerk is geweest ook iets gaat vertellen. En als hij dat niet doet, probeer het niet te forceren, misschien komt er langzamerhand door jouw openheid een proces van verandering op gang.
In de tweede plaats: je schrijft dat je een blijde moeder voor je kindjes bent en daar mee wilt doorgaan. Heel fijn dat je dat schrijft. Gelukkig ook voor je. Buit die blijde uurtjes met en voor je kindjes uit! Misschien dat als je man ziet hoe blij en toegewijd je dat doet, hij langzamerhand ook verandert en een blijde vader voor zijn kinderen wil zijn. Misschien is hij wel een beetje jaloers op je omdat hij niet zo spontaan kan zijn als jij bent. Waarbij natuurlijk zijn eigen aard een rol blijft spelen. Maar toch!
In de derde plaats: ik heb, als ik je vraag nog eens lees, de idee dat je man best anders zou willen, maar hij kan dat zo moeilijk. Je schrijft namelijk dat hij vanmorgen voor de biddag aan je vroeg wat er toch met je is. Kennelijk wil hij anders en op zo'n biddag komt dat, voor of na de kerkdienst, op hem af. Je hebt daar wijselijk niet direct op geantwoord. Maar was dat misschien toch geen opening? Niet dat je direct antwoord had moeten geven. Maar blijkt uit zijn vraag niet dat er wat in hem omgaat en hij er ook mee zit dat jullie zo totaal anders van aard zijn. Ik heb de indruk (of vergis ik me daarin?) dat hij wel zou willen veranderen, maar dat hij dat gewoon niet kan. En jij kunt dat niet forceren, móet dat ook niet forceren. Want ook al is er de mogelijkheid van verandering, verschillen tussen de een en de ander blijven: jij zult niet worden als je man en je man zal niet worden als jou.
Ik vat het samen: Houd vol, beste vriendin. Probeer bij je man niet te forceren wat hij niet of moeilijk kan. Misschien kun je je man soms eens extra te verwennen, door bijvoorbeeld te eten wat hij graag lust, of iets anders te doen wat hij (en jij natuurlijk ook) fijn vindt. Daar zal hij toch wel op reageren? En: Bid elke dag om wijsheid en kracht. Je zult dat vast wel doen. Maar toch! In de Romeinenbrief (12:12) staat: “Volhard in het gebed.” En heb je wel eens gelezen wat Petrus in 1 Petrus 3:1 schrijft? Het gaat daar om 'heidense' mannen van wie de vrouw christin is geworden, maar je kunt dat ook op jullie situatie betrekken: “Vrouwen, wees uw eigen mannen onderdanig, opdat ook, als sommigen aan het Woord ongehoorzaam zijn, zij door de levenswandel van de vrouwen zonder woorden gewonnen mogen worden, doordat zij uw reine levenswandel in de vreze des Heeren waarnemen.” Moeilijk? Ja! Maar ook heel veelbetekenende woorden. Ik kan ook zeggen, wat ik eens ergens las: “Liefde is als de zon op het ijs. Als je met de bijl op het ijs slaat maak je brokken; maar de zon op het ijs doet het ijs smelten.” Ik hoop van harte dat je man 'smelt' en dat jij de liefde mag hebben om een zonnetje te zijn, èn voor je kinderen (en dat ben ja al), èn voor je man.
Ik hoop dat ik je wat geholpen heb. God zegene je.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
EmeritusDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je liep op biddag de hele tijd met een biddend hart rond, of er iets veranderd mocht worden en je man vroeg wat er met je was. Is dat al geen verhoring van je gebed? Geef niet toe aan gedachten, zoals: Ik ben er alleen voor het huishouden, ik ben er alleen voor de kinderen, ik krijg geen liefde, ik krijg geen woord of gebaar van genegenheid . Van zulke gedachten wordt je inderdaad verdrietig en somber en voor je het weet zit je in een diepe put van zelfmedelijden. Vraag maar aan de Heere of Hij je daar voor bewaren wil.
Ken dat soort kerels.
Van lieve woordjes kan de hypotheekrente niet worden betaald, een bloemetje, of een ander blijk van waardering, is (zondige) verspilling. En waarom zou hij, die op zijn werk, en waarschijnlijk ook vroeger thuis, nooit een woord of een blijk van waardering (alleen maar kritiek, en waarschijnlijk ook wel eens een draai om zijn oren, want ''daar wordt je hard van'') heeft gekregen dat dan wel voor een ander moeten doen? Voor ons plezier zijn wij nu eenmaal niet op deze wereld gezet; niet kletsen, maar aanpakken dus.
Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, etc..
Zoiets?
Tja...
Dat is zo'n beetje de typische Nederlandse man uit de gereformeerde gezindte.
Maar wel eentje van het ouderwetse soort.
Wanneer u dan uit een gezin komt, waar het heel anders ging, en een dergelijke levenshouding dus min of meer vreemd voor u is, dan is het voorstelbaar dat u voor uw gevoel bij uw man steeds opnieuw tegen een muur aan loopt.
Probeer daarbij echter ook de goede kanten uw man te overdenken.
Is hij bijv. niet erg loyaal, hard werkend en plichtsgetrouw?
En zal hij zich desnoods niet helemaal opofferen voor vrouw en kinderen?
Wanneer dat zo is, dan is dat de manier waarop hij zijn genegenheid laat blijken.
Voor de rest het antwoord van ds. Veldhuizen.
Ik lees de wanhoop in je brief. Je hebt grote nood. Jouw man geeft jou niet de liefde die je verdiend en spreekt zijn waardering niet meer uit. Je kunt je zorgen niet meer delen. Hij gaat zijn eigen gang en jouw mening telt niet mee. Hij werkt en komt thuis, maar is er niet voor jou. Terwijl dat een tijdje wel zo is geweest, je weet dus hoe mooi het kan zijn. Nu heb je geen huwelijk meer lijkt me, jij zorgt thuis voor de kinderen en hij haalt het geld binnen maar verder hebben jullie niets meer met elkaar, een gevangenis. Het lijkt mij vreselijk. Ik zou dan niet zomaar tegen je durven zeggen: "Hou vol, eer uw man.." Want hoe moet je dat volhouden dan? Waar moet je zelf de liefde en energie nog vandaan halen. Kijk uit dat je je niet leeg geeft en in een burnout belandt. Wees assertief ipv passief. Laat je verdriet maar zien, laat hem voelen hoe ellendig jij je voelt. Als hij niet praat, dan kun je het laten voelen door te zwijgen. Mooi weer spelen heeft in deze situatie totaal geen zin. Geen mens houdt het vol om altijd maar te geven en nooit terug te krijgen. Op deze voet doorgaan, werkt niet. Je man zal niet zomaar veranderen.
Zelf zou ik grote stappen nemen. Plan een pittig gesprek zodra hij vraagt wat er is. Vraag of hij dat echt wil weten. Dat jij een gesprek wilt over de situatie maar dat je wil dat hij echt luistert. Maak hem heel duidelijk dat dit voor jou niet vol te houden is. Zeg tegen je man dat je zelf wel hulp gaat zoeken als hij niet mee wil. Dat je dit niet langer kunt, dat jullie huwelijk zo kapot gaat. Wees eerlijk, ook als hij niet wil praten. Dan hoort hij het maar aan. Maar neem geen blad voor de mond. Schrijf anders een brief met daarin de ernst van de situatie. Dat het je zo ongelukkig maakt, dat je niet weet hoe het verder moet en hoe je dit moet volhouden... zoek een goede lieve christelijke therapeut. Communicatie is van het grootste belang in een huwelijk. Als we niet met elkaar praten, is het zo moeilijk om de ander te geven wat ie nodig heeft. Dan kan eenzaamheid toeslaan. Zoek daarom iemand die weet hoe je je man moet benaderen, die goede tips kan geven.
En het voornaamste: breng het bij de Heere. Hij weet van je nood en verdriet. Vraag Hem wat je moet doen. Vraag Zijn steun, kracht en troost. Vraag Hem om de juiste woorden.
Sterkte!
Het was ook geenszins de bedoeling om het gedrag van deze man te vergoeilijken.
Of de vraag waar deze vrouw mee zit, en die haar overduidelijk tot wanhoop drijft, te bagatelliseren.
Wel een poging om wat begrip aan te kweken.
Voor het overige helemaal met u eens.
En ook met ds. Veldhuizen.
En dat zeg ik ook tegen hem! Wel mooi zoals dominee dat zei: de zon op het ijs doet het ijs smelten. En voor alle vrouwen de tip: probeer een man nooit te veranderen, dat lukt niet ;-) Verander je eigen kijk op zaken en de manier waarop je er mee om moet gaan.
Een huwelijk goed houden is levenslang er aan werken!
Veel sterkte en wijsheid toegewenst voor vraagstelster! En alle anderen die hiermee worstelen.
Nadat ik de vraag had verzonden, vroeg mijn man nogmaals wat er aan de hand was. Ik heb toen niets gezegd omdat ik het gewoonweg niet kon. Ik leek wel een vaatje buskruit dat op punt van ontploffen stond. Was bang dat ik meer kwaad dan goed zou aanrichten. Inmiddels is het wat rustiger, heeft mijn man duidelijk aangevoeld dat er wat mis was en ik verwacht zomaar dat hij ook wel weet wat er aan de hand is. Ik merk dat in de kleine dingetjes en dat is fijn. Al met al weet ik dat ik een gesprek moet aangaan, maar het opzien daartegen is heel erg groot. Verschillende keren wilde ik een belangrijk punt bespreken en wordt het afgedaan met een schouderophalen of zwijgen. Hoe kan ik dan mijn gevoel uiten vraag ik me af. Op papier komt het weer anders over (en mijn ervaring is dat mensen het altijd anders opnemen dan dat je bedoelt..)
Ik zal er verder over nadenken, er zijn punten genoemd die de dingen wel in een ander perspectief hebben doen plaatsen. Je zit soms in een tunnel waarvan je geen einde meer ziet. Maar er zijn dingen genoemd waar ik iets mee kan. Nogmaals dank daarvoor.
