Praten over het geloof

Mijn man en ik zijn nu een paar maanden getrouwd. Voor ons huwelijk was het soms lastig om te praten over de preek en over ons persoonlijk geloof. Uit de kerk hadden we daar niet altijd gelegenheid voor, omdat we of bij hem of bij mij thuis waren. We hadden gehoopt dat het makkelijker zou zijn als we getrouwd waren, omdat we nu uit de kerk de rust en de tijd hebben om te praten. Op zich is dit ook zo, maar mijn man kan moeilijk verwoorden wat hem aangesproken of wat hem geraakt heeft. Meestal komt dit pas een paar dagen of weken later, dan noemt hij iets uit de preek tijdens het bidden of hij vertelt tegen iemand dat een preek hem raakte (al benoemt hij dan nog niet wat en hoe). Ik heb al veel verschillende manieren van vragen stellen geprobeerd, directe vragen, indirecte vragen, zelf iets vertellen enz, maar het blijft lastig om uit hem te krijgen waar hij mee bezig is. Hij vindt dit zelf ook lastig en hij zou dit wel graag willen. Heeft iemand tips hoe we makkelijker over de preek en persoonlijk geloof kunnen praten? Daarnaast volgen we nu belijdeniscathechisatie, waar we op zondag mee bezig zijn. Praten over theologische of dogmatische dingen gaat makkelijker (en is soms ook wel een aanleiding om dit door te trekken naar het persoonlijke). De catechese is echter bijna ten einde en we zouden graag een boek of module vinden om ons vanaf dan op zondag in te verdiepen. Heeft u hier tips voor?

Beste vragenstelster,

Laat ik om te beginnen maar zeggen wat een voorrecht het is en wat voor zegen het mag heten dat twee jonggehuwden met elkaar onder het Woord willen zitten en samen eensgezind catechisatie volgen. Dat is beslist niet altijd vanzelfsprekend in een huwelijk. Wees daar maar dankbaar voor en koester dit, want dat is een kostbaar bezit dat niet iedereen gegeven is. Wat mij daarin dan vooral ontroert is dat ik uit uw vraag een verlangen kan opmaken naar diepe geestelijke gemeenschap met uw geliefde. Wat uit uw verhaal mag worden opgemaakt is dat u beter naar preken luistert, en er ook meer van meeneemt, dan verreweg de meeste kerkgangers.

Maar uw man hoort waarschijnlijk bij die kerkgangers die wel luisteren naar de preek, en daar ook tijdens de dienst en in de kerk, onderwijs, troost en kracht aan kunnen ontlenen, maar die later niet zo goed meer onder woorden kunnen brengen wat en waarom dit nu precies zo was. Dat hoeft ook niet altijd. En het lijkt erop, als ik uw vraag verder zo lees, dat het bij hem ook niet op een rotsbodem valt en Gods Geest in hem beslist wel doorwerkt. Maar dus niet op de manier waarop u dat graag zou willen zien. Misschien verwacht u ook wel een beetje teveel van hem wat dat betreft, hoewel het verlangen naar geestelijke gemeenschap natuurlijk een heel mooi verlangen mag heten. Bedenk echter dat elk mens weer anders is en dat de Heere het daarom verkiest om met Zijn Geest in de harten van ieder mens afzonderlijk te werken, op de manier die precies bij hem of haar past. En dat uw man daarin dus klaarblijkelijk niet synchroon met u loopt en er daarom meer moeite mee heeft dan u.

Ik kan u twee adviezen geven: Veel mensen, althans in mijn kerkgenootschap, nemen een pen en een schrijfblokje mee naar de kerk, om dan zaken uit een preek te noteren die hen raken, zodat zij dit later thuis en aan de hand van het Schriftgedeelte nog eens rustig kunnen overdenken. Dat zou misschien een goed idee zijn als geheugensteuntje voor uw man.

Het tweede advies is echter veel belangrijker. U bent pas getrouwd, maar mijn vrouw ik al 33 jaar. Een huwelijk bestaat voor een groot deel uit het kunnen dragen en verdragen van de tekortkomingen van de ander uit liefde. Of wat men van de ander als een tekortkoming ziet. U hebt beiden voor het aangezicht des Heeren uw wederzijdse liefde voor elkaar beleden en Zijn zegen en bijstand over uw huwelijk afgesmeekt. Hij heeft u nog aan elkaar willen geven en u ook uw liefde voor elkaar geschonken. En wanneer Hij uw band met elkaar nog wil zegenen zal deze liefde groot genoeg zijn.

Dan zal er geleidelijk aan ook een ander soort band ontstaan, waarin u elkaar kunt aanzien in al uw wederzijdse onvolkomenheid, maar deze in Zijn kracht en door Zijn genade, zult verdragen en vergeven. Dan spiegelt u uw eigen verlangens niet meer aan die van uw levenspartner maar aan de Heere, Die u beiden nog zo bovenmatig heeft willen zegenen met het geloof in Hem. En dan zult u, zowel voor uzelf als voor uw man, als voor de eventuele kinderen die u beiden misschien nog zult krijgen, geen geestelijke gemeenschap meer van elkaar, maar in de eerste plaats geestelijke gemeenschap met Hem verlangen. En als u zo dicht bij het Woord leeft als u zegt te doen (blijf dat ook maar doen!) kunt u daar ook op vertrouwen. Wij kunnen onszelf en elkaar vaak tegenvallen. Maar de Heere valt altijd eeuwig mee. En wij kunnen Hem nooit tegenvallen, omdat Hij ons beter kent dan wij onszelf ooit zullen kennen.

Vriendelijke groeten,
W. H. Hoorn

Dit artikel is beantwoord door

drs. W.H. Hoorn

• Geboortedatum:
  30-01-1959
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Dedemsvaart
• Status:
  Actief

99 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven