Zelfvertrouwen

Ik vraag me al een tijdje af of het zinvol is als ik hulp zoek, maar ik weet gewoon niet goed waar ik nu goed aan doe en of het allemaal niet erg overdreven is, vandaar deze vraag. Waar ik mee zit: in mijn werk en persoonlijk leven loop ik soms aan tegen dingen die denk ik wel een beetje te maken zouden kunnen hebben met mijn verleden. En dan bedoel ik dat ik ben opgegroeid met een moeder die vaak depressief was. Ik heb als oudste in het gezin geprobeerd haar te steunen enzo, maar het was wel eens lastig, ook als ze dingen vertelde waar ik weer met niemand over mocht praten. Ik ben gewend om veel rekening met haar te houden, wat denk ik niet perse fout is, maar ook om op een bepaalde manier altijd op mijn hoede te zijn omdat ze af en toe een beetje onvoorspelbaar was. Dus het zou best kunnen dat je vandaag iets fout deed, zonder dat zelf te merken, en dat pas over een week te horen zou krijgen. Verder niks dramatisch, overal is wel eens wat, en ik heb er zeker ook veel van geleerd. Nu doe ik een opleiding in de hulpverlening en heb vanuit mijn opleiding een soort supervisie en heb ook net een beoordeling gehad op mijn stage. Die stage heb ik goed afgesloten. Ze hebben gezegd dat ik vooral meer zelfvertrouwen moet hebben maar dat het verder wel oké is, dus ik ben er niet in vastgelopen. Maar wat ik bij die beoordeling en in de supervisie terugkreeg, herken ik wel als dingen die ik altijd lastig vind: een beetje zelfvertrouwen hebben... Rationeel heb ik dat wel, maar ik voel er nog niet zoveel bij, al gaat het iets beter dan vroeger. En in die stage vonden ze dat al veel beter gaan. Dat gevoel heb ik zelf niet, maar ik neem het aan dat het zo zal zijn. Grenzen aangeven/nee zeggen, vind ik ook lastig, eigenlijk geef ik niet echt grenzen aan. Misschien is het gemakzucht ofzo, dat het gewoon gemakkelijker voelt om wat extra werk te doen dan om te zeggen dat je het niet doet. Ik word dan ook erg collegiaal gevonden, maar tegelijk zei een collega dat hij het gevoel had me in bescherming te moeten nemen tegen mezelf. Hij gaf ook wel eens aan dat ik volgens hem een klus niet perse hoefde op te lossen, maar die gedachte was dan nog niet eens in mijn hoofd opgekomen. Omgaan met emoties is ook lastig: ik word nooit boos. Dat is zelfs al lang geleden en ik weet niet goed of dat nu is omdat ik zo'n goedzak ben, of omdat ik bang ben dat ik echt veel te boos word. Als kind heb ik mijn broertje wel eens echt in elkaar getimmerd toen ik moest oppassen. Mijn ouders vonden dan dat ik me daar niet schuldig over moest voelen, omdat ik dan het ouderlijk gezag had, maar het is toch niet goed. Nu zou ik nooit meer iemand slaan ofzo, maar ik ben nu gewoon bijna nooit meer boos. Het is een beetje een warrig verhaal, ik hoop dat het te volgen is. Het is allemaal niet echt erg, ik red me er ook vrij redelijk mee, alleen kost het soms wel veel energie. En: ik zou heel graag een relatie willen, ben ook actief met internetdaten en vraag me af of dit soort dingen in relaties erg lastig zijn/kunnen worden. Misschien dat een relatie juist helpt, maar ergens ben ik een beetje bang dat het toch wel wankele evenwicht verstoord raakt; en dat ik een eventuele vriend dan opzadel met een labiele vrouw, wat ik ook niet wil. Ik ben wel bekend bij Eleos. Als kind heb ik een tijdje therapie gehad voor een angststoornis en onveilige hechting, mijn ouders hebben daar een beetje vroegtijdig een punt achter gezet, maar er ligt dus nog wel een dossier. Zou het zin hebben om toch alsnog hulp te zoeken, of is dat overdreven? Ik heb het idee dat hulp er is voor mensen die het zelf niet meer redden en ik red het nog wel redelijk nu. Maar een paar mensen uit mijn omgeving adviseerden het me; en die dingen als grenzen aangeven, omgaan met boosheid, zelfvertrouwen, dat zijn wel dingen die ik lastig blijf vinden.

Beste...,

Je hebt een uitvoerige vraag gesteld waarin het volgens mij om één sleutelbegrip gaat en dat is zelfvertrouwen. Als je voldoende zelfvertrouwen hebt, kun en durf je namelijk grenzen aangeven. Zelfvertrouwen maakt ook dat je gerechtvaardigde boosheid beheerst kunt uiten, zonder door te schieten in een driftbui en zonder er op los te timmeren.

De ene mens heeft van nature veel zelfvertrouwen en als dat dan ook nog in de opvoeding versterkt wordt, komt daar iets heel moois uit. Weer anderen hebben voor ontwikkeling van zelfvertrouwen wat meer de positieve ervaringen nodig om het zich eigen te maken. Om het met een plat voorbeeld te verduidelijken: als je onzeker bent of je een lekke fietsband wel kunt repareren, kan de oefening en de ervaring van het bandenplakken enorm helpen om daar op een gegeven moment zeker over te kunnen zijn.

Een opleiding en de stages die daarbij horen, doe je om ervan te leren en ervaring op te doen. Soms zeggen studenten wel eens tegen mij dat zij niet zeker weten of zij een bepaald beroep wel kunnen uitoefenen terwijl zij nota bene nog aan de studie moeten beginnen! Ik zeg dan ook altijd dat daar nu juist de opleiding voor is. Om iets te leren. Ik kan je vertellen dat ik bij mijn eerste stage ook heus wel onzekerheid heb gekend. Natuurlijk, je gaat iets doen wat je nog niet eerder hebt gedaan, dus heb je de ervaring nodig om er zeker van te zijn dat je iets kunt. Nu stap ik onbevreesd voor groepen mensen; de ervaring heeft geleerd dat ik dat kan... Zo mag jij je opleiding, de stages die erbij horen en wat al niet meer gebruiken om te oefenen.

Jij beschrijft een aantal dingen uit je ontwikkeling die gemaakt hebben dat zelfvertrouwen er niet altijd vanzelfsprekend is. Mijn vraag aan jou is of je denkt dat je door oefening en ervaring op een natuurlijke wijze zelfvertrouwen zult ontwikkelen voor je werk en natuurlijk ook alles daarbuiten, zodat het vanzelf wel goed komt. Daarbij geldt natuurlijk dat je nooit op alle terreinen van het leven zekerheid en vertrouwen zult hebben. Zo ken ik hooggeleerde mensen die heel goed in hun vak zijn, maar die zodra ze op een feestje of een receptie komen, zich geen raad weten met hun houding. De vraag is dus of je voldoende zelfvertrouwen kunt ontwikkelen volgens het uitgangspunt ‘oefening baart kunst’ om met voldoende zekerheid in het leven te kunnen staan en je werk te doen. Meer niet.

Als je daar geen vertrouwen in hebt, zou ik professionele hulp inroepen.

En wat dat daten betreft: ik zou rustig aan doen. Dat heeft geen haast, toch? Zorg eerst maar even voor je eigen balans, des te evenwichtiger kun je een eventuele relatie vorm geven.

Ik hoop dat je iets met deze reactie kunt. Van harte wijsheid gewenst!,
Drs. Els J. van Dijk

Dit artikel is beantwoord door

drs. E.J. (Els) van Dijk

• Geboortedatum:
  28-01-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

208 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven