Vraag
Wij zijn 30 jaar getrouwd, door de jaren heen altijd maar aangesudderd, de kinderen zijn het huis uit. En na best wel mooi jaren is onze relatie ernstig bekoeld, zover zelfs dat mijn vrouw er klaar mee is. Ik heb zelf hulp ingeschakeld, zoals de GGZ, waar we eerst samen heen zijn geweest en later mijn vrouw alleen. Ik heb zelf een coach ingeschakeld, waar ik tot de ontdekking kwam d.m.v. testen dat -zoals zoveel mannen- ik niet goed luisterde als er iets besproken werd thuis en altijd met een oplossing kwam, waardoor mijn vrouw zich niet serieus genomen voelde. Ze mist een maatje. Ik probeer nu alles te doen om het weer enigszins goed te krijgen. Maar daar heb je twee mensen (en training) voor nodig. De muur die zij opgetrokken heeft is erg hoog en een deur is er niet, laat staan dat die op een kier staat. We zijn ook weer samen naar de GGZ geweest, waar weer blijkt dat we op twee sporen zitten die uit elkaar lopen. Ik haar zorgen en problemen de afgelopen jaren zwaar onderkend. Dit doet me erg veel pijn. Een optie die we besproken hebben is dat zij een poosje op zichzelf gaat wonen en dat we kijken hoe dit gaat. Mijn vraag heeft u ervaring hier mee? Een andere vraag is: weet u mannen die hetzelfde hebben meegemaakt of meemaken, waar ik contact mee kan zoeken en waar ik mijn verhaal kwijt kan? Dit is voor mij erg belangrijk.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Uw tweede vraag zult u wel via reacties beantwoord krijgen, daar ga ik in mijn antwoord niet op in, want ik ben geen ‘koppelaar’ in welke zin dan ook. Uw eerste vraag zal wel niet letterlijk bedoeld zijn als “woon je ook een tijdje apart of heb je ook wel eens een tijdje apart gewoond.” Flauwe opmerkingen? Nee, ik wil u laten zien dat communiceren niet zo eenvoudig is als het lijkt! Als ik u goed interpreteer wilt u van mij een reactie op al uw goede pogingen om de relatie weer vlot te trekken. Klopt dit?
Neem dan van mij aan, dat er áltijd een opening te vinden is. Een deur in de muur, zoals u het noemt. Misschien is het een klein deurtje, een onder- of bovendeur. Desnoods een soort luikje in een deur... de kunst is om het te vinden! U bent al een eind op de goede weg nu u beseft, dat úw manier van communiceren niet die is die uw echtgenote wil hóren. Luistert u wel eens naar háár? Vráágt u haar wel eens wat zij graag wil? Misschien zijn dat gewoonweg vier woorden: ik hou van jou. Die u zégt en die u dóét. Samengevoegd in die u bént! Uw woorden: “ik probeer nu alles te doen om het weer enigszins goed te krijgen. Maar daar heb je twee mensen (en training) voor nodig”, klínken wel gemeend. De essentie ligt echter niet in “proberen”, maar in “er zijn.” Ja daar zijn twee mensen voor nodig. Het gaat dus om “er zijn voor elkaar.” Dat vraagt niet zozeer om training, maar om LÍÉFDE! Om HOUDEN VAN! Met hoofdletters. Dat is geen statisch begrip, maar een voortdurend groeiproces van twee mensen in steeds veranderende levenssituaties.
Uw echtgenote zoekt waarschijnlijk geen oplossingen, maar een luisterend oor, een arm om haar schouder, een man die laat blijken dat hij haar liefheeft. Een man die er ís als zij hem nodig heeft. Dat betekent dus niet: die er wel wil zijn als het hem uitkomt, of die zegt het te proberen. Want dat is beide te zwak! Er zíjn is de essentie van liefde, want dat heeft er mee te maken dat u háár geluk op het oog heeft. Nogmaals uw woorden: “ik heb niet alleen haar zorgen en problemen zwaar onderkend.” Nee, het gaat een slagje dieper! U hebt haar niet de eer gegeven die haar als uw échtgenote toekomt!
Tip: ga terug in de tijd en probeer te ontdekken op welke momenten zij u het meeste heeft gemist om in de toekomst niet meer diezelfde ‘fouten’ te hoeven maken! U hebt geen lotgenotencontact nodig, maar een goede spiegel! En dat kán uw vrouw zijn, als zij dat wil en er toe in staat is na alle ondergane teleurstellingen en (denk ik) ook gevoelens van gekwetstheid.
Oóit bent u verliefd geworden op een aardig meisje. Ga terug naar die tijd (als het mogelijk is: doe dit sámen). Hoe hebt u haar hart veroverd? Wellicht werkt die ‘strategie’ opnieuw. Nam u haar mee uit (wat na 30 jaar niet meer gebeurt), gaf u haar een zoen bij binnenkomst en bij vertrek (wat door de jaren heen in het slop is geraakt), noemde u haar bij haar naam (en zegt u nu slechts “moeder/ma” om haar aan te duiden), gebruikte u een koosnaampje (weet u het nog?). Dat soort dingen.
Als uw vrouw zich niet serieus genomen voelde in de loop van de huwelijksjaren, is het antwoord toch klip en klaar? Neem haar wél serieus. Vanaf dit eigenste moment! Wórdt haar maatje! Zoek het spoor dat naar elkaar toeloopt in plaats van bij elkaar weg!
Ik zeg dit met nadruk, want ik krijg bij het lezen van uw brief een beetje de indruk dat u misschien niet alleen ten einde raad bent, maar ook het bijltje erbij neergooit. Wilt u uw huwelijk redden, gá er dan voor. Beter nog: ga voor uw vróúw! Luister naar haar. Niet alleen met uw oren, maar met uw hele hart. Vertel haar van uw pijn. Spijt en berouw vragen om bekering, dat wil zeggen omkering. Keer om van de weg die u nog steeds gaat of lange tijd gegaan bent. ‘Aansudderen’ leidt tot een doodlopende weg, zo is gebleken.
Laatste tip: wil zij echt een poosje apart gaan wonen, laat haar dan niet in de kou maar ga sámen woonruimte zoeken en eventueel inrichten. Help haar in alle praktische dingen. Verras haar, zodat zij wellicht met nieuwe ogen naar u leert kijken. Bezoek haar (en neem bloemen of iets leuks/lekkers mee!). Biedt aan om de administratie te (blijven) doen, maar geef haar ook de vrijheid om naar eigen goeddunken te handelen. Spreek een tijdspanne af van deze ‘time-out’, zodat u beiden gedwongen wordt om op afspraken terug te komen. Waarschuwing: ga níét stalken, of tegen haar wensen in (als zij even geen contact wil houdt u dan op de achtergrond!).
Geen idee wat de diverse geraadpleegde deskundigen tegen u hebben gezegd, ik hoop dat mijn woorden iets mogen bijdragen. Zelfs al zijn ze wellicht confronterend!
Het ga u goed,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
In wat je schrijft zie ik wèl een deur. Je vrouw is met je meegegaan naar de GGZ. Dat hoefde ze niet, ze heeft het toch gedaan. Ze heeft dus wel iets voor jou en jullie relatie over. Verder blijkt uit wat je schrijft dat je vrouw het vertrouwen in een goede afloop (weer echt contact met elkaar) vrijwel heeft opgegeven. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Het kost dus tijd om haar vertrouwen weer terug te winnen; gun haar die tijd en volg intussen de tips van mw. Rots op. Als je nog van haar houdt, wees daar dan duidelijk in, koop een mooie kaart voor haar en schrijf op wat je voor haar voelt en wat je intenties zijn. Stel geen eisen of voorwaarden aan haar en geef bij haar aan dat je graag duidelijkheid wilt van wat zij wel prettig en okay vindt, zodat je weet dat je echt op het goede spoor zit.
Ik zie ook iets tragisch in wat je schrijft: je bent er achter gekomen dat je nooit goed naar je vrouw hebt geluisterd. Dat betekent dat je dat niet met opzet hebt gedaan", het is zo gelopen. Ik denk dat het om een veel voorkomend verschil tussen mannen en vrouwen gaat: mannen denken dat vrouwen om een oplossing vragen en willen daar graag bij helpen en vrouwen willen geen oplossing, maar willen hun verhaal kwijt en dat er naar hen geluisterd wordt en zijn daar vervolgens niet duidelijk in (af dat bij jouw vrouw zo is schrijf je niet, dus dat weet ik niet). Als je je daar beide niet van bewust bent, kun je beide structureel de plank misslaan en steeds verder uit elkaar groeien. Als het je vrouw niet om een oplossing gaat, maar om het luisteren, is het goed dat ze daar duidelijk over is naar jou toe, want het staat bij wijze van spreken niet op haar voorhoofd geschreven. Zowel mannen als vrouwen vinden hun eigen manier van communiceren logisch en denken dat dat bij de ander dan ook zo werkt: je bent er achter gekomen dat dat niet zo is. Een boek wat hierover duidelijkheid geeft is "Mannen komen van Mars, vrouwen komen van Venus. Geen christelijk boek, maar wat er in staat klopt wel en kan jou en je vrouw helpen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt: sterkte!
Ik weet niet hoe jij en jouw vrouw zijn, maar het kan zijn dat jouw vrouw echt klaar is met alles... Ze heeft dan geen hoop en moed meer om verder te vechten en te proberen! Als jij dan heel erg gaat aandringen op herstel, dat gaat niet werken, helaas! Het enige wat je dan kunt doen is begrip tonen voor haar besluit en proberen het te accepteren. Natuurlijk mag je blijven hopen en bidden dat er toch nog ruimte komt voor toenadering.
Het kan ook zijn dat ze wel heel erg teleurgesteld is, maar diep in haar hart nog hoopt dat het goed komt! Ze durft bijna niet meer te hopen om niet weer teleurgesteld te worden, zegt ze dat ze er klaar mee is. Het is eigenlijk een noodkreet, die lijkt op een afwijzing. Die afwijzing is dan heel moeilijk voor jou, maar het kan nog weer goedkomen...
Ik zou je aan willen raden, geef vooral toe dat je gefaald hebt en geef haar de ruimte om te vertellen wat haar pijn, verdriet en teleurstelling is. Dan komt er misschien weer ruimte voor iets anders!
Er zijn mensen die uit elkaar gaan en dat hen dat helpt om elkaar weer te gaan missen en waarderen. Er zijn ook mensen waar het niet meer goed komt. Daar kun je geen berekening op los laten.
Doe wat je doen kunt en geef het verder in Gods hand!
Veel sterkte, wijsheid, rust en gebed toegewenst.
Ga echt voor haar. Neem de tips van mevrouw Rots aan. Uit ervaring weet ik dat het vreselijk is voor uw kinderen als ouders zo samen leven!
Vraag -als je wilt-( met mijn toestemming) mijn mail-adres bij de redactie.
