Vraag
Eigenlijk durf ik deze vraag helemaal niet te stellen en ik heb er lang over nagedacht. Pas preekte de dominee in onze kerk over de bloedvloeiende vrouw. Het ging over onrein zijn en rein worden voor God. Ik zat de hele dienst met een ongemakkelijk gevoel. Ik ben toen ik jong was misbruikt door mijn vader en dat is nooit uitgekomen nog. Nu ga ik binnenkort trouwen, maar ik voel me zo onrein en vies. Tegenover mijn vriend, maar vooral tegenover God. Ik weet dat Hij zelfs de bloedvloeiende vrouw die al twaalf jaar onrein was kon genezen en dat alleen uit genade. Ik bid ook zo vaak of God al die vervelende dingen weg wil nemen en mij weer rein wil maken... Maar toch heb ik steeds het gevoel dat ik er zelf iets voor moet doen. Terwijl de hele essentie van genade is dat er niets, maar dan ook niets kan bijdragen aan onze bekering/weer rein worden/vergeving van zonden. In elk geval staat dat schuldgevoel mij zo in de weg om me over te durven geven aan allereerst God, maar ook aan mijn vriend. Wat kan ik doen om weer in het reine te komen?
Antwoord
Beste vriendin,
Je hebt onlangs een preek gehoord over de bloedvloeiende vrouw en daar kreeg je, schrijf je, een ongemakkelijk gevoel bij omdat je, toen je jong was, door je vader misbruikt bent, wat nooit uitgekomen is. Heel verdrietig voor je. Vooral ook, wat je schrijft, dat je je zo onrein en vies voelt tegenover je vriend met wie je binnenkort hoopt te trouwen en vooral tegenover God. Je bidt of God je weer rein wil maken maar het schuldgevoel over wat er gebeurd is staat je zo in de weg om je over te geven aan God, ook al weet je dat wij niets aan de genade en het weer rein worden kunnen bijdragen. En je spreekt ook van schuldgevoel tegenover je vriend.
Beste vriendin, mag ik je eens heel eerlijk vragen: Is er, van wat er gebeurd is, wel sprake van schuld bij jou? En is het wel juist dat jij je onrein en vies voelt? Aan de ene kant begrijp ik dat wel, want wat er gebeurd is is heel ingrijpend. Maar ben jij schuldig aan wat je vader, toen jij nog een onschuldig kind was, deed? En moet jij je onrein en vies voelen om wat je vader deed? Ik weet het, zo’n last dragen veel incestslachtoffers met zich mee. Maar ik zou het willen omdraaien: niet jij bent schuldig en onrein en vies, ook al voel je je zo. Maar alle schuld ligt bij je vader. Zelfs als een meisje incest zelf uitlokt, wat in jouw geval niet zo was, heeft een man of vader zijn grenzen te weten en van het meisje af te blijven. Ik weet niet of je vader ook in de kerk was toen er over de bloedvloeiende vrouw gepreekt werd, maar als dat zo was moet hij het zijn die zich onrein en vies weet en niet alleen een schuldgevóel heeft, maar zich schuldig wéét tegenover God en tegenover jou. Ik weet het: het gebod luidt: eer uw vader en uw moeder. Maar heb je er wel eens op gelet dat de Catechismus bij het vijfde gebod (zondag 39) spreekt van “behoorlijke” gehoorzaamheid tegenover onze ouders? Onbehoorlijke gehoorzaamheid wordt niet gevraagd, integendeel, ouders hebben, zegt de Catechismus, zwakheid en gebreken. Die zwakheid en gebreken, laat ik maar concreet zeggen: hun zonden, moeten zij leren belijden aan de Heere. Maar ook aan elkaar, in dit geval aan jou! (Jakobus 5:16; lees ook Lukas 17:3-4). Wat zou het geweldig zijn als je vader ongemakkelijk onder de preek had gezeten en, hoe moeilijk dat ook voor een vader kan zijn, naar je toe was gekomen en vergeving had gevraagd voor wat hij gedaan had.
En nóg iets: Waarom voel jij je vies en onrein? Heeft de preek van de bloedvloeiende vrouw dat bij je losgemaakt? Of voelde je je al veel langer vies en onrein? Dat is aan de ene kant te begrijpen. Maar aan de andere kant vraag ik het weer: is het wel juist dat jij je onrein en vies voelt? Dat de preek over de bloedvloeiende vrouw dat losgemaakt kan hebben, begrijp ik. Maar toch moet je goed zien wat die geschiedenis wil zeggen (ik laat haar genezing door Jezus rusten). De bloedvloeiende vrouw is niet schuldig, maar ze is onrein. We kunnen als dominees daarbij wel de lijn trekken naar onze zonden en dan preken over de noodzaak van reiniging door de Heere Jezus. Maar dat is dan een lijn die wíj trekken, maar die op zichzelf niet in die geschiedenis ligt. De bloedvloeiende vrouw was onrein door het bloedvloeien, net zoals dat onder het oude verbond zeven dagen gold bij de menstruatie (Leviticus 15, vooral vanaf vers 19). Die wetten mogen we zien als ceremonieel, dat wil zeggen: opgeheven door de komst en het werk van Christus. (Je kunt er op Refoweb over lezen bij wat ik schreef over Onreinheid en Leviticus 15.) De bloedvloeiende vrouw zal zich wel schuldig gevoeld hebben, maar dat was niet, net zoals bij menstruatie, vanwege het bloedvloeien op zichzelf, maar omdat ze twaalf jaar niet in de tempel mocht komen en alles en ieder met wat of met wie ze in aanraking kwam onrein maakte. Dat is een goed beeld van de onreinheid van onze zonden en daar zal de dominee over gepreekt hebben, maar van concrete zonde is bij haar in de geschiedenis geen sprake. Jezus spreekt ook tegenover haar niet over zonden, maar zegt zelfs: “Uw geloof heeft u behouden”, en “Ga heen in vrede.”
Heb jij die geschiedenis niet teveel betrokken op het misbruikt zijn door je vader? Heb je niet teveel (en misschien heel lang) gevoeld: ik ben onrein en ik ben vies? Nog eens: dat is heel begrijpelijk. Maar probeer die gedachte ver van je af te zetten, want ze is in jouw geval onjuist.
Nu schrijf je dat je binnenkort hoopt te gaan trouwen. Fijn! Van harte gefeliciteerd. Maar weet je waar ik nu bang voor ben, beste vriendin? Dat je het huwelijk ingaat met schuldgevoelens tegenover je vriend. Dat schrijf je zelf: “Het schuldgevoel staat zo in de weg ook om me over te geven aan mijn vriend.” Ook dat begrijp ik, althans, dat probeer ik te begrijpen. Maar weet je wat ik tegen je zou willen zeggen? Probeer dat schuldgevoel zo ver mogelijk van je weg te werpen. Jij bent niet schuldig aan wat je als kind is aangedaan. En weet je waar ik ook bang voor ben, beste vriendin? Dat je, als je straks getrouwd bent, niet onbevangen kunt genieten van de seksuele omgang met je man. Terwijl de seksuele omgang van man en vrouw een scheppingsgegeven is. Zie Genesis 1:28, het boek Hooglied, dat we wel zien als van ‘geestelijke’ betekenis, maar dat aan de andere kant met heel lichamelijke kleuren spreekt over de liefde van man en vrouw, Johannes 2: Jezus’ eerste wonder, teken dat Hij het huwelijk, en daarmee het huwelijksleven van man en vrouw, hoog acht; Hebreeën 13:3, en veel andere plaatsen in de Bijbel. Zie dat goed, beste vriendin. Want als het onbevangen genieten van elkaar er niet is kan dat een heel sterke rem op je huwelijk zijn.
Nu kan ik dat allemaal wel schrijven, maar jij moet zelf van je schuldgevoelens en gevoelens van onreinheid en dat de seksuele omgang van man en vrouw “iets onrein en vies” zou zijn, af. Ik denk dat het heel bevrijdend voor jou (en voor je vader) zou zijn als je vader naar je toekwam en je vergeving vroeg om wat hij deed. Of het daartoe komt? Je mag er om bidden. Of: zou je je vader een brief durven schrijven waarin je hem eerlijk zegt wat je gevoelens (onrein, vies) zijn en dat dat je zo heel erg bezig houdt? Misschien zou je vader, hoe moeilijk het ook voor hem kan zijn, het ook bevrijdend vinden en zou het tot een gesprek tussen jullie komen waarin alles ‘opgeruimd’ wordt. Ik denk dat dat heel belangrijk zou zijn ook tegenover je vriend, voordat hij in het huwelijk merkt dat er remmingen in de seksuele omgang bij jou zijn.
Ik vond één ding heel erg mooi in je vraag: dat je weet dat de essentie van genade is dat je niets, maar dan ook niets, schrijf je, kunt bijdragen aan je bekering en weer rein worden en de vergeving van zonden. Dat te weten en daaruit te leven is de grootste Bevrijding, die ik met een hoofdletter schrijf en je, bij de bevrijding van al je gevoelens, vooral toewens.
Ik hoop dat ik je geholpen heb. Schrijf anders gerust terug. God zegene je, beste vriendin.En straks een heerlijk huwelijksleven onder de zegen van God.
Ds. H. Veldhuizen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Veldhuizen
- Geboortedatum:02-01-1938
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Wapenveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
EmeritusDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ook schrijf je dat je binnenkort gaat trouwen en bang bent dat dat tussen jou en je toekomstige man in staat.
Het is jammer dat je er niet eerder met iemand over gepraat hebt, die jou heeft kunnen vertellen dat het niet jouw schuld is.
En dat daardoor je schuldgevoel is gaan groeien en je het niet hebt kunnen verwerken.
Als je gaat trouwen, word je één met je man en het is voor hem dus belangrijk om te weten wat je hebt meegemaakt, omdat het iets is wat sexueel behoorlijk wat impact heeft, wat je hebt meegemaakt.
En dus ook impact zal hebben op jullie sexuele relatie in het huwelijk.
Het heeft je psychisch ook behoorlijk beschadigd en je zelfbeeld voor een groot deel beïnvloed.
Ook je geloofsleven heeft het schade toegebracht.
Dus wat je zelf moet doen is, het vertellen aan je vriend en eventueel samen je vader er mee confronteren.
Dan sta je ook sterker in je confrontatie met je vader en kun je het misbruik (eventueel met deskundige hulp), beter verwerken.
En aan God vragen of Hij je wil helpen hiermee, want God is een liefhebbende Vader, die het jou echt niet aanrekent, maar juist wil dat je Hem nodig hebt in alles in het leven.
En als je dat niet gelooft en je zelf zondig blijft voelen door wat er gebeurt is (buiten jouw schuld), moet je maar bedenken dat Jezus zei, dat Hij gekomen is voor zondaars.
God wil dus duidelijk dat je het voor je huwelijk aan moet pakken, zodat je wel goed je huwelijk kan beginnen.
Als je man misbruikt was door zijn vader, zou jij het dan willen weten?
Het is volgens mij een bekend en 'normaal' verschijnsel dat jij je vies voelt over wat jou is aangedaan. Dat vies en schuldig voelen, kan ook te maken hebben met dat het jou is aangepraat dat je zelf aanleiding gaf tot dit misbruik. Misschien werd er gezegd dat je er uitdagend bij liep of dat je het had verdiend omdat....
Maar wat een kind ook doet, het is nooit een geldige reden voor een ouder om het kind te misbruiken!!!!!
Maar als dit zo gezegd wordt dan versterkt dit het gevoel dat je zelf medeplichtig bent. Verder kan het zijn dat je het soms ook nog een klein beetje prettig of spannend vond om aandacht te krijgen of dat het wat opwinding teweeg bracht bij jou. Dit is ook niet raar en komt ook meer voor. Het is nog steeds wel misbruik en je kunt daar niets aan doen dat je die gevoelens had! Dit gebeurde dan toch buiten jouw wil.
Jouw gevoel van vies en schuldig zijn, kan weggaan. Daarvoor is het wel nodig dat je het ook aan de mensen gaat vertellen wat er gebeurd is. God wilde niet dat deze dingen gebeurden en ook niet dat ze geheim blijven. Jouw vader moet met zijn zonde geconfronteerd worden, al zal hij het misschien ontkennen, dat dit gebeurt is. Hij is zelfs strafbaar! Verder is het niet eerlijk tegenover jouw vriend als je het niet vertelt...
Praat er met jouw hulpverlener over dat je dit zo spannend en moeilijk vind en bid ervoor dat je moed krijgt om het te gaan vertellen. Vraag eventueel of jouw hulpverlener erbij wil zijn als je het aan jouw vriend vertelt of jouw vader ermee confronteert.
Beste meid, je loopt hiermee vast als je doorgaat op deze weg. Het is onmogelijk gelukkig te zijn binnen het huwelijk als jouw man hier niet van weet en er dus ook geen rekening mee kan houden. Ik wens je heel erg veel sterkte in deze moeilijke tijd en strijd.
Je gaat eraan kapot. Ik heb het met vragensteller en jouw te doen, want zwijgen lost niets op.
Zelf heb ik ook uit angst jarenlang mijn mond gehouden en op dit moment zit ik nog midden in
een verwerkingsproces. Maar als je blijft zwijgen, dan blijft het verleden macht over je hebben.
We hoeven het toch niet in eigen kracht te doen. De Heere wil ons hierin helpen en bijstaan. Hij kent onze zwakheden, maar weet ook wat de ander ons heeft aangedaan. Als je wilt mag je mijn mailadres opvragen. Heel veel sterkte toegewenst in alles, ook voor de vragenstelster
