Paniekaanvallen bij vriendin

Aan een hulpverlener. Ik zit met het volgende: na 30 jaar vrijgezel te zijn geweest kreeg ik een relatie. Omdat ik een nogal onzeker persoon ben die overal diep over na denkt, gaf dat bij mij nogal veel spanning. Ik vroeg mezelf vaak af of ik wel genoeg van haar hield, of we wel genoeg gemeenschappelijk hebben voor een gezamenlijke toekomst en hoe je dat zeker kunt weten. Daardoor ben ik aardig in de put geraakt. Ook kreeg ik last van paniekaanvallen. Ben in de hulpverlening gegaan, maar daar kwam eigenlijk niet zo veel uit en kreeg ik ook niet echt goede handvatten. Uit pure wanhoop en aan het eind van mijn kunnen maakte ik mijn verkering uit. Na twee maanden vonden we elkaar weer, de klik was terug en ging het weer aan. Opnieuw kwamen de paniekaanvallen en kreeg ik depressieve buien. Voor mijn vriendin is dit erg belastend en ik vind dat ik haar alleen maar tot last bent. Het zorgt voor veel spanning bij beiden en een erg onzekere toekomst. Ondertussen zit ik in de incheck-procedure bij een andere psycholoog, maar dat kost tijd. Heeft u tips hoe ik positief kan blijven en hoe mijn vriendin moet omgaan met mijn paniekaanvallen? Het voelt net alsof er iets tussen ons in staat en ik haar niet kan bereiken. Zij kan mij niet helpen en begrijpt mij niet en ik voel me dan machteloos om de situatie te veranderen.

Beste twijfelaar,
 
Als je verliefd wordt gebeuren er -diep van binnen- twee heel verschillende en ingrijpende dingen, die elkaar ook nog eens fors in de weg zitten:
 
1. Aan de ene kant word je als het ware naar de ander ‘toegezogen’, je voelt je prettig bij de ander, het is alsof het op alle fronten ‘volledig past’. Ik noem het wel eens een soort ‘symbiose’, eigenlijk lijkt alles precies aan te sluiten bij elkaar. Het is dus een periode van een extreme situatie, die geleidelijk aan weer zal gaan normaliseren, waarmee je gaandeweg ook elkaars minder prettige en juist heel verschillende kanten gaat leren kennen.

2. Aan de andere kant kan het veel angst oproepen, want met die ‘symbiose’ die ontstaat voelt iemand van binnen ook, dat zijn eigen kern -het stuk van zichzelf waar niemand bij kwam-  gaat wankelen. Die kern wordt uitgedaagd zich te openen, maar iemand heeft dat nog nooit op deze manier gedaan en zeker na jaren van als alleengaande functioneren is dat een zeer beangstigend iets.
 
Kortom: begrijpelijk wat er bij je gebeurt. Ik zou zorgen voor voldoende momenten om weer tot jezelf te kunnen komen, neem tijd en ruimte om je dingen te doen zoals je die altijd deed. Ga er in je eentje even op uit, fietsen of wandelen. Begrens het aantal momenten dat je samen bent, zodat je alles wat op je af komt weer even kunt laten bezinken. Los je angst en paniek zelf op (bijv. door even er alleen op uit te gaan), verwacht daarin niets van je vriendin, want daarmee leg je nog meer nadruk op de ‘symbiose’, wat de angst juist doet toenemen.
 
Er is geen reden om aan jezelf of aan elkaar te twijfelen, maar een beginnende relatie gooit veel overhoop, met verwarring en onzekerheid. Gaandeweg ga je een manier vinden om de aandacht voor jezelf en voor elkaar in een goed evenwicht te brengen. En dat geeft duidelijkheid, veiligheid en rust. Neem daarvoor de tijd!
 
Betsy Westeneng,
psychotherapeut en seksuoloog NVVS

Dit artikel is beantwoord door

E. (Betsy) Westeneng

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven