Vraag
Ik ben introvert en altijd al wel het buitenbeentje geweest. Mensen vonden/vinden mij vreemd en lelijk. Mijn gevoelens kan ik moeilijk plaatsen en erover praten met ouders lijkt me eerlijk gezegd geen nut te hebben. Praten gebeurt bij ons niet echt. Echt praten dan. Met tussenpozen van enkele jaren was het op en af van wel of geen contact met klasgenootjes. Dat heeft er dan wel weer voor gezorgd dat ik er niet aan onderdoor ben gegaan. Dan wel door Gods trouw en voorzienigheid, zie ik nu. Het heeft me, merk ik ook, veel sterker gemaakt. Ik kan veel beter tegen de rotte opmerkingen en gezichtsuitdrukkingen. Maar ik sta er opnieuw alleen voor. In mijn klas lukt het niet om vast contact met iemand te hebben en ik weet dat een gedeelte van de klas mij niet mag. Maar ik weet niet hoe ik kan beginnen goed contact te leggen met de twee of drie personen waarmee het misschien nog wat zou worden. Altijd ben ik bang van: wat vinden ze van me? Vinden ze mij ook raar, saai, vreemd? Zelfs kleine kinderen hebben wat tegen me, terwijl ze al die oordelen alleen maar van anderen hebben overgenomen! Ook in mijn persoonlijke geloof is veel verandering gekomen. Ik heb er pas iets over gezegd, maar er word doodleuk overheen geleefd en niet meer op terug gekomen. Ik voel me eenzaam in het geloof en leven. Heeft u een paar praktische tips? Echt naar een instantie gaan durf ik niet. Bang wat andere van mij denken en me een zielig geval gaan vinden en dat ik me aanstel of zo.
Antwoord
Als je ondanks alle vervelende en beschadigende ervaringen waar je over schrijft, toch ook oog hebt voor de goede ontwikkelingen die je hebt doorgemaakt, ben je bepaald geen zielig maar een krachtig persoon. Kennelijk beschik je over een groot incasseringsvermogen en laat je de moed niet zakken. Mooi dat je daarin Gods hulp mag zien. Ook voor de problemen waar jij mee te maken hebt, is dat van vitaal belang. Een christen mag weten geborgen te zijn in Christus. Hoe anderen ook over ons denken, hoe wij ook over onszelf denken en aan onszelf kunnen twijfelen, in Hem ligt ons vaste fundament, ons geloof en onze hoop. Houdt dat vast en oefen je daarin dagelijks.
Dat neemt niet weg dat de sociale problemen waar je over schrijft best ingrijpend en ernstig zijn. Ze kunnen je verdere ontwikkeling bedreigen en daarom lijkt het mij nodig dat je daar gericht aan werkt. Daar zijn geen simpele tips voor, dat is iets om in de praktijk onder goede begeleiding mee aan het werk te gaan. Hoewel je zegt dat je niet naar een instelling wilt, is dat nu juist wat ik je adviseer. Er zijn heel veel jongeren die net als jij sociaal onzeker en nog wat weinig ontwikkeld zijn. Juist voor hen zijn trainingen op het gebied van sociale vaardigheden ontwikkeld. Het zou mooi zijn als je zo'n training bij een christelijke instelling kan volgen, omdat het geloof in deze zaken zo'n grote rol speelt. Als je naar een instelling gaat, ben je geen zielig geval en geen aansteller. Daar is juist een zekere moed voor nodig en getuigt van verantwoordelijkheidsgevoel. Je neemt je problemen serieus, je gaat niet klagen maar onderneemt stappen om er wat aan te doen. Doe het bij de eerste de beste gelegenheid.
Dr. J. van der Wal
Dit artikel is beantwoord door
dr. J. van der Wal
- Geboortedatum:31-01-1955
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Dordrecht
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Eleos en divisiemanager De Hoop.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik herken me volledig in jouw verhaal en kamp met hetzelfde probleem. Zou je er eens met me over willen praten? Mijn mailadres is bij refoweb bekend. Als je met me in contact wilt komen (mag ook anoniem) kun je mailen naar info@refoweb.nl
Echt mooi dat je steun hebt aan het geloof!
Ik vind jullie heel dapper!
Ik zou het ook moedig vinden als je hulp durft te zoeken, als het niet gaat...!
Verder hoop ik dat je jezelf toch gaat (meer) gaat accepteren en waarderen, door de steun van elkaar, hulpverlening en God!
Als je dat hebt, dan straal je daarmee iets uit, waardoor mensen ook eerder anders op je zullen reageren.
Veel sterkte!
God kijkt natuurlijk niet naar het uiterlijk. God kijkt naar hoeveel iemand hem liefheeft. Dat is een troost.
Maar ook werkelijke christenen accepteren iemand vanwege zijn liefde tot God. Ken je zo een gemeente? Paulus vergelijkt de gemeente met een lichaam.
In 1 Korinthe 12 staat er iets over:
21 Het oog kan niet tegen de hand zeggen: ‘Ik heb je niet nodig,’ en het hoofd kan dat evenmin tegen de voeten zeggen. 22 Integendeel, juist die delen van het lichaam die het zwakst lijken zijn het meest noodzakelijk. 23 De delen van ons lichaam waarvoor we ons schamen en die we liever bedekken, behandelen we zorgvuldiger en met meer respect 24 dan die waarvoor we ons niet schamen. Die hebben dat niet nodig. God heeft ons lichaam zo samengesteld dat de delen die het nodig hebben ook zorgvuldiger behandeld worden, 25 zodat het lichaam niet zijn samenhang verliest, maar alle delen elkaar met dezelfde zorg omringen. 26 Wanneer één lichaamsdeel pijn lijdt, lijden alle andere mee; wanneer één lichaamsdeel met respect behandeld wordt, delen alle andere in die vreugde.
De delen zorgen voor elkaar, in het bijzonder voor die, die zwakker lijken.
Eigenlijk is het raar dat je geen diepe contacten hebt. Het moet toch voor christenen heel normaal zijn elkaar te ondersteunen. Dat zijn ook relaties die niet afhankelijk zijn van het feit hoe iemand eruit ziet of hoe goed hij sociale contacten kan opbouwen. In zo een gemeente worden de zwakken speciaal benaderd, zoals het in de tekst in 1 Kor 12 staat.
Er staan nog veel meer zulke teksten in de bijbel:
Handelingen 2: 40-47
Handelingen 4: 32
Jakobus 2: 1-9
Van de wereld mag je niet verwachten dat ze je aannemen als je volgens de wil van God wilt leven. Maar van echte gelovigen wel.
Ik communiceer er graag over: emaildfj1@gmail.com
Schrijf gerust.
Neem het advies van dr Van der Wal te harte. Je gaat meer over jezelf leren. Herkennen naarmate je ouder wordt. Ik ben in de vg zorg gaan werken, en daar werd ik voor het eerst gewaardeerd zoals ik was / ben. Tevens werd mij dat ook gezegd. Niet dat je nu in die tak moet gaan werken.
Maar soms binnen een groep zijn ,kan veranderingen opleveren. Ik neem aan dat je leeftijdgenoten jong zijn?
Ik heb altijd gedacht dat ik raar was en er niet bij hoorde op deze wereld. Was gewoon een keiharde leugen. Je bent er namelijk al, dat zegt genoeg!!! Niemand op deze aarde is een prototype mens!!!
Het kan je ontzettend helpen naar hulpverlening te gaan.
Daar kraken ze niet af daar nemen ze je heeeel erg serieus.
Alleen al om daar te zijn is positief.
Natuurlijk ben je niet vreemd en lelijk.
Aan ieder mens mankeert wel wat.
In Gods ogen ben je niet lelijk, Hij heeft je zelf gemaakt.
Ieder mens is uniek.
Maar omdat iedereen dat zegt, ga je er zelf in geloven.
Denk positief. je bent een parel in Gods hand.
Rotte opmerkingen en gezichts uitdrukkingen zegt iets van de klasgenoten zelf.
Wees sterk heb moed.
Bidt maar veel, Hij laat geen bidder staan.
Rom 5; 5 is daar zo n mooi voorbeeld van.
1 Wij dan, gerechtvaardigd uit het geloof, hebben vrede bij God door onze Heere Jezus Christus.
2 Door Hem hebben wij ook de toegang verkregen door het geloof tot deze genade waarin wij staan, en wij roemen in de hoop op de heerlijkheid van God.
3 En dat niet alleen, maar wij roemen ook in de verdrukkingen, omdat wij weten dat de verdrukking volharding teweegbrengt,
4 en de volharding ondervinding en de ondervinding hoop.
5 En de hoop beschaamt niet, omdat de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest, Die ons gegeven is.
Lees je het,... de liefde van God is in je hart gestort, met mijne God kan ik over muren springen schrijft David.
Dat wens ik je van harte toe.
je bent dan sterk in de Heere.
Vaak moeten we door lijden dichter bij Hem gebracht worden.
Gods zegen toegewenst.
Jammer dat de deskundige geen tips geeft. Er zijn veel meer jongeren die hiermee worstelen. Moeten die zich allemaal eerst aanmelden voor therapie, voordat ze een tip krijgen? Vraagsteller, ik ben geen deskundige, maar loop alwel een aardig tijdje mee met de mensheid hier op aarde. Ik denk dat elk mens zich wel eens eenzaam voelt en veel mensen zich vaak eenzaam voelen. Wat groot dat je de hulp en leiding van de Heere in je leven mag ervaren. Dan kun je eenzaam zijn en toch jezelf op die momenten niet eenzaam voelen. De oude koningin zei in de oorlog, toen ze in Engeland zat: ik ben eenzaam, maar met God gemeenzaam. Dan ben je veel gelukkiger dan mensen die talloze vrienden hebben, maar dat laatste niet kennen!
Verder zou ik je als tip willen geven, als ervaringsdeskundige, dat het niet ondenkbaar is dat het vooral dit soort gedachten zijn (ik ben saai e.d.), die het voor jou zo moeilijk maken. Je bent waarschijnlijk een echte denker en dat kan heel positief zijn, het maakt wellicht dat je 'verder' bent op een bepaald vlak van je ontwikkeling dan andere klasgenoten. Maar doordat er zoveel in je hoofd rondmaalt, maak je het jezelf wellicht ook moeilijker. Ik bedoel, als je zelf al denkt of ervan overtuigd bent dat je saai bent, dan kan er heel veel voor nodig zijn, om jou te overtuigen dat je niet saai bent. Of als jij meent dat 'saai zijn' niet mag, dan kan er heel wat voor nodig zijn om jou te overtuigen dat een ieder, dus ook jij, er mag zijn zoals je bent.
Je voelt jezelf vaak ook zoals je denkt. Dus als jij denkt: ik ben saai. Dan voel je je ook (eerder) saai. En dat heeft dan op zijn beurt ook weer in de regel effect op je gedrag, je gaat je vanwege die gedachten en die gevoelens ook werkelijk saai gedragen. Als je anders (reeel) zou kunnen gaan denken, ga je je vast ook anders voelen en anders gedragen. Want je bent niet saai! Als ik zo je vraag lees, lijk je me een boeiend persoon!
De vraag waar therapeuten vaak mee beginnen is: hoe komt het dat je zo bent gaan denken? Dat kan komen doordat anderen jou beschadigd hebben, door negatief en kwetsend op jou te reageren. Dat is heel erg en zegt meer over die ander dan over jou zelf. Maar als dat te vaak gebeurt, kun je uiteindelijk een verkeerd beeld van jezelf krijgen. Of een verkeerd beeld van 'hoe jij zou moeten zijn'...
Eigenlijk zit je hiermee jezelf nog het meest op de kop. Dat kan gelukkig veranderen. Gedachten kun je vormen en weer omvormen. Dat kun je niet altijd alleen, soms is er professionele hulp voor nodig. Maar om nu gelijk te zeggen: eerste stap is hulpverlening, lijkt me wat te gortig. Soms kan het al helpen als je je bewust wordt van bepaalde dingen die je doet. En kan het al een stapje voorwaarts zijn als je elke dag tegen jezelf zegt dat je goed bent, zoals je bent en dat je er mag zijn, zoals ieder ander er mag zijn.
Dat neemt niet weg dat er ook iets gedaan moet worden aan mogelijk pestgedrag in de klas. Heb je dit al eens op school gemeld? Tegen je mentor of een vertrouwenspersoon op school verteld hoe eenzaam jij je voelt in de groep en dat medeleerlingen rotte opmerkingen maken? Het is hun taak ervoor te zorgen dat er een veilig klimaat heerst op school, voor iedere leerling, ook dus voor jou!
God vind jou de moeite waard om je te helpen en je aandacht te geven. Hij wil je niet alleen in en door dit leven helpen, maar je ook redden van het aller grootste kwaad en jou brengen tot het allerhoogste goed! Dat is Zijn heerlijke boodschap voor ellendige mensen als wij, een boodschap die juist ook in deze Adventsweken tot ons komt.
Natuurlijk mag je dan nog verlangen om contact met mensen te hebben. God heeft Eva aan Adam gegeven, omdat Hij het niet goed vond dat de mens alleen zou zijn. Om contacten met andere mensen en jongeren mag je de Heere dus ook vragen. Je kunt niet met je ouders praten, wat ontzettend moeilijk is dat! Misschien hebben zij nooit geleerd om te praten. Daar kunnen ze het zelf trouwens ook moeilijk mee hebben. Alleen, je ouders leren het misschien nooit meer of hebben er geen last van. Jij hebt er wel last van.
God kan jou beter helpen en troosten dan je vader en moeder dat kunnen. De Heere Jezus begrijpt jouw eenzaamheid als geen ander. Hij werd hier op aarde verworpen, bespot, bespuwt, mishandelt, ze zochten Hem te doden en uiteindelijk hebben ze Hem gekruisigd. Terwijl Hij (in tegenstelling tot wij) nooit kwaad gedaan heeft, alleen maar goed. Het ergste was dat Hij niet alleen door de mensen verlaten werd, maar ook door Zijn Vader! Maar..., omdat Hij uitgeroepen heeft: Mijn God, Mijn God waarom hebt Gij Mij verlaten, mag Zijn Kerk hier op aarde weten dat Hij hen niet zal begeven en niet zal verlaten...
Soms ook troost de Heere je, of wijst Hij je de weg door middel van andere mensen of middelen. Wat ik je zou willen raden is in je omgeving te kijken of er iemand is die je kunt vertrouwen en waarmee je kunt praten. Dat hoeven niet direct therapeuten te zijn.
Wat enorm dapper dat je je vraag op RW gesteld hebt! Misschien willen ook jongeren op RW hierop reageren. Jou vertellen hoe zij contacten leggen met klasgenoten en hoe zij kijken naar klasgenoten die vrijwel geen contact hebben. Je kunt dat zelf ook vragen aan jongeren. Kijk ook naar klasgenoten, door te kijken hoe zij het doen, kun je heel wat 'kunstjes' leren. Je kunt ook eens googlen op sociale vaardigheden of assertiviteit(strainingen). Op Youtube staan ook filmpjes over allerlei onderwerpen. Zelfs therapeuten geven daar gratis info!
Heb je naaste lief ALS jezelf. Je mag én moet jezelf dus ook lief hebben. Dat was voor mij op een gegeven moment een eye opener. Dat is moeilijk als anderen jou het beeld gegeven hebben dat jij vreemd en raar en lelijk bent. Maar dat ben je niet, dat weet ik zeker! Iemand die vreemd en raar is kan nooit zo een vraag, zoals jij die hier verwoord, stellen. En lelijk? God ziet het hart aan! Mensen die jou oordelen zijn niet goed bezig. God zegt in Zijn Woord: oordeelt niet, opdat gij niet geoordeeld wordt (Matth. 7)
Ik ben het met de deskundige eens, je komt over als een krachtige persoonlijkheid. Probeer die sterke kant in jezelf te zien. Mogelijk heeft God jou beschikt om anderen, die met dezelfde problemen als jij worstelen, nu of later te helpen en hen dichter bij Hem te brengen! Vertrouw in alles op Hem!
Gods nabijheid toegewenst, we zullen voor je bidden!
