Kwaaltjes doorgeven aan kinderen

Ik heb genetisch gezien wat minder leuke uiterlijkheden en niet nader te benoemen kwaaltjes. Er valt inmiddels voor mij mee te leven. Ik heb een lieve man die me accepteert zoals ik ben, die heeft hier zeker een rol in gespeeld. We denken na over het krijgen van kinderen. Ik vind het lastig dat ik mijn lastige/minder fijne kwaaltjes/uiterlijkheden genetisch mogelijk doorgeef aan mijn toekomstige kinderen. Dit speelt zo sterk voor mij, dat ik erover twijfel of ik wel kinderen wil... Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Beste vraagstelster,

Je stelt je vraag via RefoWeb, ik ga er vanuit dat je dus een reformatorische achtergrond hebt. In de verscheidenheid die de reformatorische gezindte kent, is er over het algemeen één bindend element en dat is de visie op de Bijbel zoals die verwoord wordt door de Heidelbergse Catechismus. Daarin staat ook een passage over “de voorzienigheid Gods” (zondag 10), waarbij er beleden wordt dat ons niets bij geval (toeval) overkomt, maar dat we overal Gods Vaderlijke hand in mogen zien. Dat maakt ons al heel bescheiden in het denken over de ‘maakbaarheid’ van ons bestaan.

Je schetst een wat negatief beeld van je uiterlijk, maar je geeft ook aan dat dit je man er niet van weerhouden heeft om met je te trouwen. Er zijn dus kennelijk nog andere aspecten die een vrouw ‘toch’ de moeite waard maken voor een ander. Nu is het enerzijds te prijzen dat je je man als een uniek persoon ziet (dat is hij ook), maar anderzijds sluit je dan maar gemakshalve uit dat je kinderen -gesteld dat zij er exact zo uit gaan zien als dat jij er uit ziet- zo’n soort man niet tegen zullen komen. Is dat niet wat voorbarig? Bovendien is de kans dat zij een exacte kopie van jou worden, niet zo groot. Je man zal allicht ook enige, of misschien wel dominante, (genetische) invloed hebben. En dan nog... “Wat verstaat gij door de voorzienigheid Gods?”

Is het niet zo dat jouw gedachte over het al dan niet kinderen krijgen wordt ingegeven door de huidige technieken die het mogelijk maken om bijvoorbeeld d.m.v. pre-implantatiediagnostiek bepaalde erfelijke aandoeningen in een heel pril stadium te diagnosticeren, om dan vervolgens te besluiten maar niet tot die implantatie over te gaan? Waardoor er dus een embryo, d.w.z. een levend wezentje dat uit kan groeien tot een mens, reeds wordt vernietigd voordat het tot wasdom kan komen. Maar buiten dat, wanneer is een kindje ‘goed’ genoeg om te mogen bestaan? Moeten we niet belijden dat het leven als zodanig, dus onafhankelijk van de kwalificaties die wij er aan geven, al de moeite waard is, want kennelijk door God gewild?

Ik hoop dat je in biddend opzien tot God het vertrouwen mag krijgen om de vervulling van jullie kinderwens in Zijn handen te leggen.

Johan Boeijenga

Dit artikel is beantwoord door

J. Boeijenga

• Geboortedatum:
  26-05-1958
• Kerkelijke gezindte:
  Hersteld Hervormd
• Woon/standplaats:
  Nunspeet
• Status:
  Actief

66 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven