Zonder bidden of zingen

Is het mogelijk om zonder te bidden of te zingen toch een kind van God te zijn? Het zit namelijk zo; ik heb een vriendin (gewoon uit een vriendengroep) die christelijk is net zoals ik. Zij zegt dat ze gelooft dat God bestaat en ook voor haar gestorven is. Wat ze echter niet doet is zingen en bidden. Ze zegt dat ze hier niet echt het nut van inziet en dat ze niet het gevoel heeft dat haar gebed of lied door God wordt gehoord en daarom doet ze het niet. Van dit laatste ben ik echter zelf wel overtuigd omdat de Bijbel zegt dat God juist wil dat we tot Hem bidden en Hem prijzen. Dit heb ik haar ook verteld, maar zodra ik daarover begin klapt ze als het ware gelijk dicht en zegt alleen maar dat ze niet tegen een blinde muur gaat zitten bidden of zingen. Hoe moet je hier mee omgaan? En wat kun je op zo'n overtuiging zeggen?

Beste vraagsteller,

Bij een christen hoort dat hij bidt. Daarmee zeg ik denk ik niets te veel. Paulus zegt in Rom. 12:12: “Verblijdt u in de hoop. Zijn geduldig in de verdrukking. Volhardt in het gebed.” En dat deed hij zelf ook! In Thes. 3:10 lezen we bijvoorbeeld: “Nacht en dag zeer overvloediglijk biddende, om uw aangezicht te mogen zien, en te volmaken, hetgeen aan uw geloof ontbreekt.”
 
Uit heel de Bijbel blijkt dat een christen eigenlijk niet zonder gebed kan: door het gebed maken we onze begeerten bekend bij God (en is daardoor bijv. een machtig wapen in de geestelijke strijd); door het gebed danken we God voor wie Hij is en wat Hij ons geeft; door het gebed loven en prijzen we God; door het gebed aanbidden we God; enz., enz. Het gebed wordt daarom wel “de ademtocht van de ziel” genoemd.

Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat je als kind van God helemaal niet bidt. Je hebt immers ook nog het zgn. “bidden met de pet op.” Je herkent dat waarschijnlijk wel, dat je als het ware als vanzelf op allerlei verschillende momenten met God begint te praten, of tot Hem begint te roepen – of je nu op je werk bent, in de trein zit, achter je bureau bezig bent, of... De één heeft dat meer dan de ander, maar helemaal vreemd zal dat voor een christen niet zijn.

Wat ik me wel goed kan voorstellen is dat iemands gebedsleven door welke oorzaak dan ook armetierig is (geworden). Iemand kan bijvoorbeeld de overtuiging hebben dat God toch altijd doet wat Hij zelf wil – en ja, wat heeft bidden dan voor zin? Ik kan mij voorstellen dat de gedachte dat je moet bidden, maar dat God uiteindelijk toch doet wat Hij van te voren al wilde doen, je gebedsleven verlamt. De schrijver van de Hebreeënbrief zegt: die tot God komt, moet geloven dat Hij is, en een BELONER is dergenen, die Hem zoeken (Heb. 11:6)!

Een andere oorzaak van een armetierig gebedsleven kan zijn dat je vroeger sterk om iets gebeden hebt, maar dat er niets gebeurde. God leek niets te horen... Beste vraagsteller, misschien moet je gewoon aan deze vriendin vragen waar dat gevoel vandaan komt dat God haar gebed niet hoort. Niet vanuit de hoogte, niet veroordelend, maar belangstellend en met het verlangen in je hart dat zij de waarde van het gebed in gaat zien.
 
Ik heb het alleen over het bidden gehad, niet over het zingen. Ten diepste geldt voor het zingen hetzelfde als wat ik gezegd heb over het bidden. Zeker: de één houdt van zingen, de ander niet; de één is musicaal, de ander niet. Maar tegen iemand die totaal niet van zingen houdt, of totaal geen toon kan houden, zou ik willen zeggen: ’t hoeft niet op toon, ’t hoeft ook niet te rijmen en ’t mag zonder instrumenten. Kijk... dan ik er niet zoveel verschil meer tussen bidden en zingen. En dan hoort bij een christen niet alleen dat hij bidt, maar ook dat hij zingt…

Ten slotte: Bidden heeft zin. Een schitterend voorbeeld is Hizkia. Jesaja gaat hem vertellen dat hij binnenkort zal sterven: zo zegt de HEERE! (Jes. 38:1). Hizkia begint vervolgens te bidden. En wat is het gevolg? Vier verzen later komt Jesaja weer bij Hizkia en zegt: “Ga henen, en zeg tot Hizkia: Zo zegt de HEERE, de God van uw vader David: Ik heb uw gebed gehoord, Ik heb uw tranen gezien; zie, Ik zal vijftien jaren tot uw dagen toedoen” (Jes. 38:5).

Dat ten eerste. Maar ten tweede bidden we niet alleen om iets van God te krijgen! Ik herhaal wat ik al eerder schreef: door het gebed danken we God voor wie Hij is en wat Hij ons geeft; door het gebed loven en prijzen we God; door het gebed aanbidden we God; enz., enz.

We hebben niet alleen maar een historische Jezus. Ik bedoel: we hebben niet alleen maar een Jezus die vroeger leefde en vroeger voor ons gestorven is. We hebben een Jezus die is opgestaan van tussen de doden uit! We hebben een Jezus die leeft! Hij is onze Verlosser, maar Hij is ook onze Koning. Hem dienen wij, hoewel we Hem niet zien. Hij is onze Voorbidder, aan de rechterhand van de Majesteit in de hoogste hemelen! Hij is het die ons te hulp komt als we het moeilijk hebben. Hij is onze Hogepriester die ons begrijpt, omdat Hij zelf ook op deze aarde was. Aan Hem vertellen we alles wat ons moeilijk valt. Aan Hem vertellen we ook onze zonden die we dagelijks doen; want Hij onze Voorspraak bij de Vader.
 
Zo zouden we nog even door kunnen gaan, maar ik denk dat het zo genoeg is. Gods zegen toegewenst en wees een zegen voor deze vriendin.

Vriendelijke groet,
Ds. P. C. H. Kleinbloesem

Dit artikel is beantwoord door

P.C.H. Kleinbloesem

• Geboortedatum:
  13-10-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Status:
  Actief

49 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven