Avondmaal een bron van spanning

Ik heb een vraag over het avondmaal die volgens mij nog niet in het archief staat. Ik mag geloven een kind van God te zijn en ga met vrijmoedigheid aan het avondmaal. Soms zijn er de gevoelens van onwaardigheid, maar ook dan weet ik dat het vast ligt in Jezus en niet in mijzelf. Wanneer ik echter aan het avondmaal ga, vind ik het lastig wat ik dan precies moet 'doen'. Ik heb hier al veel met mensen over gesproken. Het gaat over gedachtenis (denken aan) bij het avondmaal en dat zou tot verwondering moeten leiden. Ik ken de verwondering over het werk van Jezus tegenover mijn zondigheid. Dat ervaar ik wanneer ik lees in de Bijbel (vooral bij sprekende voorbeelden als Ez. 36 bijv.) en ook op andere momenten als in de natuur of bij muziek. Maar wanneer ik aan het avondmaal ga, dan weet ik sowieso al niet goed wat ik moet bedenken en dit 'gedwongen' gedenken leidt zeker niet tot verwondering. Iedereen kijkt voor zich uit, reageert niet op een vriendelijke glimlach. Het is een individueel gebeuren! Ik merk nu steeds meer dat het avondmaal een bron van spanning en juist twijfel in plaats van versterking wordt. Ik heb al van alles 'geprobeerd'. Niets meer verwachten, loslaten dat ik iets zou moeten doen maar juist alles van God verwachten. Dat klinkt heel doenerig, maar uiteraard bid ik er ook voor. Nu vroeg ik me gewoon af: kan het zijn dat een bepaalde manier van avondmaal vieren gewoon niet goed past bij je persoonlijkheid? Ik zou graag met mensen spreken over het wonder... of in ieder geval terwijl we Jezus' offer gedenken, contact met elkaar als medegelovigen hebben! Is dit een bekend probleem ook? Voor jongeren volgens mij sowieso wel. Als ik met ouderen spreek, hoor ik vooral verheven woorden over hoe het avondmaal is en hoe groot de vreugde is. Ligt er niet een te grote druk/verwachting op het avondmaal?

Beste vraagsteller,
 
De Heere heeft het avondmaal voor zijn gelovigen gegeven om ons geloof te versterken. De Heere weet dat zijn gelovigen dat nodig hebben. Voor het avondmaal is zelfbeproeving noodzakelijk. Uit je vraag begrijp ik dat je dit beseft en dat je geleerd hebt om met lege handen als een bedelaar bij Christus te komen om  onverdiend -in het geloof- Zijn gaven te mogen ontvangen. Dan zal het ook een verlangen zijn om met heel je leven Hem te volgen. Wat een wonder wanneer de Heere ons leerde om zo tot Hem te komen. Dit is zo groot, dat brengt tot verwondering over een genadige Heere en een rijke Christus.
 
Het avondmaal kan onmogelijk een individueel gebeuren zijn. Het klassieke formulier spreekt prachtig over de vele graankorrels, die tot één meel worden gemalen en over vele druiven (besiën) waaruit één drank vloeit. Je neemt persoonlijk aan het avondmaal deel, maar zeker ook heel bewust samen met anderen om een gezamenlijke eenheid in Christus te mogen zijn. Al weer reden om je te verwonderen over wat God in een gemeente geven wil. Contact met leden van de gemeente, die ook deelnemen aan het avondmaal, zowel voor als na het avondmaal is aan te bevelen. Spreek samen door over de verwondering van het heel persoonlijk en toch ook samen deel hebben aan de gemeenschap met Christus. Dat contact moet je vooral in je eigen gemeente zoeken, via de mogelijkheden voor ontmoeting en Bijbelstudie die er in jouw gemeente zijn.
 
Wanneer ik jouw vraag lees, heb ik de neiging om uit je vraag te concluderen dat je een te grote druk op het avondmaal legt. Je wilt heel graag een wonder voelen. Dat is inderdaad een bekend 'probleem'. Dat ligt mijns inziens niet zozeer aan een bepaalde manier van avondmaal vieren, maar aan hoe wij mensen daar persoonlijk mee omgaan. Het is ook bekend dat mensen dan steeds meer spanning gaan ervaren tijdens het avondmaal. En soms zelfs denken: zie je wel ik voel niks, ik hoor zeker niet aan het avondmaal. Met als mogelijk gevolg dat mensen heel wisselvallig wel of niet aan het avondmaal gaan, afhankelijk van het gevoel. En zo wordt het dan steeds moeilijker.
 
Avondmaal is door de Heere gegeven om het geloof te versterken. Dat geloof kan ook tegen ons gevoel in gaan. De Heere zegt tegen ons: "Zo zeker als je het brood en de wijn tot je neemt, zo zeker kun je op Mijn beloften aan dat ik je deel geef aan Mijn genade." Het draait bij het avondmaal niet om ons gevoel op dat moment, maar om gehoorzaamheid aan het Woord van Jezus: doe dat tot mijn gedachtenis. De verwondering kan ook na het avondmaal of juist in de week van voorbereiding er heel sterk zijn. Die verwondering is er niet altijd op het moment zelf.
 
Ds. J. L. de Jong

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.L. de Jong

• Geboortedatum:
  25-11-1972
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Soest
• Status:
  Inactief

29 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven