Geestelijk leider van gezin

Mijn man en ik hebben vier kinderen. Door allerlei moeilijke situaties in het leven van mijn man is het geloofsleven van hem op een zeer laag pitje komen te staan. Ik kan wel begrijpen dat hij door alle ellende in zijn leven (al dan niet door eigen toedoen) in een geloofscrisis zit. Maar hij heeft ook expliciet aangegeven geen geestelijk leider van het gezin te willen zijn en dat hij vindt dat ik dat mag doen. Nu is mijn geloofsleven ook niet bepaald sterk, ook ik heb veel verdriet gekend in mijn leven. Maar ik voel ondanks dat wel een sterke noodzaak om mijn kinderen op te voeden naar Gods Woord zoals ik dat heb beloofd bij de Bijbel. Ik probeer daar ook hard mijn best voor te doen. Maar ik ben zelf geen  (verbaal) sterk persoon, mijn man wel. Als ik dan bijvoorbeeld zeg dat we zondagmiddag naar de kerk gaan en de kinderen willen niet, steunt hij mij niet door te zeggen dat de kinderen gewoon mee moeten gaan. Ik moet dan zelf de kinderen er aan herinneren dat over kerkgang niet te discussiëren valt en leg hen uit waarom het zo belangrijk is. Maar dat kost me erg veel energie en dan ga ik verdrietig naar de kerk. En soms ga ik ook niet omdat ik dan de moed niet heb om tegen te spreken. Voor alle dingen in het gezin die gaan over het dagelijks christelijke leven ben ik steeds degene die de vinger legt bij zaken (muziek, boeken, kleding, mediagebruik etc.). En ben ik degene die zegt dat dingen niet kunnen. Daardoor ben ik vaak de 'boeman' hier: van mama mag niets. Ik voel me absoluut ongeschikt als geestelijk leider van dit gezin. Ik ben niet in staat verbaal tegen mijn man op te boksen als het gaat om overdracht van normen en waarden en bescherming van een christelijke levensstijl. Als hij zegt "we kunnen zondagmiddag best naar het strand" en ik zeg "Je weet dat ik dat niet zal doen", is de sfeer gelijk negatief. Ik voel me zo vaak een huichelaar naar de kinderen, omdat mijn eigen persoonlijke geloofsleven ook een puinhoop is. Ik kan zo verlangen naar verlossing maar lijk er zelf maar niet te komen. Ik zeg vaak tegen mijn man: "Het is zo belangrijk dat we beiden onze kinderen kunnen opvoeden vanuit een levende omgang met God." Maar omdat we dat beiden missen, moeten we dan onze kinderen ook maar laten lopen? Ik kan dat niet. De verantwoordelijkheid voor hun zielsbehoud drukt me zwaar. Hoe blijf ik sterk voor mijn man en kinderen?

Allereerst mijn excuses dat het zo lang heeft geduurd dat ik je vraag heb beantwoord. Naast drukke werkzaamheden lag dat toch ook wel aan de heftige inhoud.
 
Ik zie je vraag vooral als een noodkreet. Hoe blijft ik sterk? Hoe kan ik opboksen tegen zonde, ongeloof en twijfel in mezelf en in mijn gezin? Eigenlijk is dat een vraag waar ieder christen op één of andere manier mee te maken krijgen. Zoals jij in je gezin, anderen op het werk of in de familiekring, in bedrijfsvoering of kerkelijke conflicten. Hoe hou ik het vol om als christen te leven naar mijn diepste overtuiging en tot eer van God. Hoe moet ik mij tegenover God verantwoorden over de keuzes die ik maak.

Ook hoor ik in je vraag een grote vermoeidheid. Het niet meer vol kunnen houden en er niet meer tegenop kunnen. Allemaal zaken die te maken hebben met de strijd van het geloof en die voor ieder christen op één of andere manier aan de orde is (tenzij je je christelijke overtuiging met een korreltje zout neemt en overal klakkeloos aan toegeeft, dat is de makkelijkste manier om de strijd van het geloof te ontlopen).
 
Moeilijkheid in jouw geval is dat het gaat om mensen die heel dicht bij je staan. Je man en je kinderen. Tevens concludeer ik dat er eigenlijk onder die geestelijke strijd om het behoud van de christelijke identiteit in je gezin ook een huwelijksprobleem schuil gaat.
 
Ik heb lang na moeten denken over een antwoord aan jou omdat ik goed besef dat goedkope clichés en grote woorden geen oplossing zijn voor je probleem. Toch wil ik proberen je enkele dingen aan te reiken in de hoop dat je daar iets verder mee komt.
 
1. Je schrijft erover dat je man vroeger wel geloofde. Niet nader omschreven omstandigheden braken zijn geloof af met alle consequenties van dien. Mijn voorzichtige vraag: Is het niet mogelijk met elkaar terug te gaan naar het moment dat het nog wel goed ging. Daarbij komt natuurlijk de vraag aan de orde of er nog wel liefde is tussen jullie. Houden van elkaar in het huwelijk is toch méér dan alleen maar als twee individuen onder één dak wonen en voor de rest eigen keuzes maken, ook ten aanzien van de kinderen? Probeer erachter te komen of er nog dat diepe verlangen is om samen terug te keren naar het begin. Samen knielen voor God op je trouwdag. Samen staan aan het doopfond met je kinderen. Ik ken je situatie niet maar dat zijn dingen waar je eventueel op terug kunt proberen te grijpen.
 
2. Ik snap heel goed dat het aangaan van het gesprek hierover een risico met zich mee brengt. De vraag is dan altijd hoe dicht kun je (geestelijk) nog bij elkaar komen na al die zaken die jullie van elkaar hebben verwijderd? Dat brengt het risico mee dat je man zich bedreigd voelt, dat het te dicht bij zijn eigen probleem komt en dat jullie verhouding daardoor nog meer schade oploopt en tenslotte breekt. Ik zou je daarom adviseren om bij dat gesprek (of gesprekken) iemand te betrekken die jullie daarin begeleidt (huwelijkscoach, pastor, of een professionele relatietherapeut). Het mooiste is natuurlijk als je in gezamenlijkheid zo iemand kunt vinden die jullie allebei je vertrouwen kunnen geven.
 
3 Naast de constatering dat het opvoeden van de kinderen en het gestalte geven aan geestelijke vorming en christelijk gezinsleven spanning oplevert, mag je elkaar ook houden aan gegeven beloften. Een ja-woord gegeven op de trouwdag en op kerkelijke hoogtepunten zijn ook een ijkpunt. Daar mogen we elkaar aan houden omdat God er ons aan houdt. Wijs daarbij niet alleen op de verantwoordelijkheid voor de gegeven belofte maar vooral en bovenal ook op Gods beloften die Hij jullie beiden gaf op al die bijzondere momenten.  Hij zal Zijn gegeven Woord ook in moeilijke omstandigheden waar willen maken op het gebed.
 
4. Je spreekt over het boeman-spelen in het gezin. Ik begrijp precies wat je daarmee bedoelt. Telkens maar weer op de rem moeten trappen. Telkens maar weer discussie voeren om keuzes te kunnen maken en te verantwoorden. Zou je niet eens willen proberen, eventueel met hulp van anderen om in plaats daarvan je hart te laten spreken. Ik zeg het heel voorzichtig omdat ik je situatie onvoldoende ken, maar is het je mogelijk om niet altijd vanuit het negatieve maar meer van positieve en uit liefdevolle bewogenheid te reageren? Niet dat ik daarmee beweer dat er geen liefde is, maar kun  je het ook als zodanig laten zien. Kun je dat ook uitstralen? Dat zegt vaak meer dan 1000 woorden.
 
5. Je vraag is een vraag naar de kracht om vol te houden. Bijbels gezegd: Om te kunnen volharden. Het is vertroostend te weten dat Gods kracht juist in onze zwakheid wordt volbracht. Juist als we ons diep afhankelijk en krachteloos voelen, is er plaats voor dat God met Zijn kracht (dat is de kracht van Zijn Geest) zal werken. Daar mag ook je voortdurend gebed op zijn gericht. Probeer in alles aangesloten te blijven op die geweldige krachtbron van God door het gebed.
 
Tot slot: Ik besef terdege dat bovenstaande geen toverformule bevat om je uit de zorgen te helpen. Ook ik heb geen truc of handigheid om zaken waarover je je zorgen baart zomaar ten goede te keren. Toch hoop ik je met bovenstaande wat nuttigs te hebben aangereikt waarmee je wat kunt.
 
Ik wens je heel veel sterkte en Gods zegen toe.
 
Ds. J. J. van Holten, Bergambacht

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. van Holten

• Geboortedatum:
  22-12-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  IJsselstein
• Status:
  Inactief

126 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven