Vraag
Ik ben een jongen van 17 jaar en lid van de Christelijke Gereformeerde Kerk. Vroeger (tot ongeveer zeven jaar geleden) waren we nog een echt traditioneel gereformeerd gezin. Het was bij ons thuis de gewoonte om elke zondag twee keer naar de kerk te gaan. Op zondag mochten mijn broers en ik vrijwel niks. Als onze buurtvrienden buiten speelden moesten wij binnen blijven, het was immers zondag. Computer bleef uit en het enige wat eigenlijk wel mocht was op onze kamer spelen met speelgoed of een boek lezen. Ik weet nog dat ik dat echt vreselijk vond. Helaas gingen mijn ouders scheiden en sindsdien is het leven van zowel mijn ouders als het hele gezin compleet veranderd. Want na de scheiding zijn mijn ouders een lange tijd niet meer naar de kerk gegaan. De structuur en regels leken wel van de één op de andere dag te zijn weggevaagd en we kregen in één klap veel vrijheid. Naar de kerk gingen we alleen nog als we bij onze vader waren, maar toen hij de overstap maakte naar een evangelische gemeente hield dat ook op. In het begin was ik super blij dat ik niet meer naar de kerk hoefde en gewoon buiten mocht spelen en kon computeren op zondag. Toen brak de tijd aan dat ik van de basisschool naar een reformatorische middelbare school ging. Het was allemaal erg wennen, aangezien ik op een gewone protestantse basisschool had gezeten en eigenlijk niet echt bekend was met de regels. Toch ben ik achteraf gezien erg blij en vooral dankbaar dat ik op deze school ben toegelaten. Want de school heeft echt mijn ogen open gedaan. Met de dagopeningen voelde ik echt dat God tegen mij sprak en ook met godsdienst begon ik steeds meer een eigen mening te ontwikkelingen en ook de noodzaak van bekering in te zien. Op een gegeven moment kwam er een sterk verlangen om toch maar weer naar de kerk te gaan. In die tijd is mijn moeder hertrouwd met een man die helaas niet van de kerk is. Ik vond het dus erg lastig om mijn moeder te vragen of ze weer een keer mee wou naar de kerk (we waren nog steeds lid) of om überhaupt te praten over het geloof terwijl ik daar zo'n behoefde aan had. U moet weten dat ik een hele sterke band heb met mijn moeder. Dit komt mede doordat ik geen contact meer heb met mijn vader. Zij betekent echt alles voor mij en ik houd echt superveel van haar. Ik kan ook echt alles tegen haar zeggen en ze begrijpt mij altijd, maar als het op het geloof aankomt lijken we zo afstandelijk. Toch heb ik alle moed verzameld en aan mijn moeder gevraagd of ze weer een keer met mij naar de kerk wou. Ze reageerde zeer positief en zei graag weer eens naar de kerk te willen. Sindsdien gaan we elke zondagmorgen naar de kerk. Nu wil ik graag twee keer naar de kerk en dat doe ik ook. Alleen mijn moeder wil maar een keer en ik kan haar niet overhalen om mee te gaan, want als ik door blijf vragen dan eindigt het altijd op ruzie. Ik vind dit erg lastig, omdat ik vind dat een ouder een voorbeeldfunctie moet vervullen. Zij zou juist degene moeten zijn die mij zou moeten overhalen om twee keer naar de kerk te gaan. Niet andersom. Ook heb ik erg veel moeite met het feit dat er bij ons thuis haast geen regels zijn. Je kunt doen en laten wat je wilt. Mijn broers gaan al niet meer naar de kerk en zullen dat ook nooit meer doen. Ook vind ik het heel erg dat mijn moeder vorige maand aan het avondmaal is gegaan omdat zij nooit schuldbelijdenis heeft gedaan voor haar scheiding. Zij vindt dat ze geen schuld hoeft te belijden omdat het in haar ogen niet fout was om te scheiden. En wij zitten in een CGK waarin kerkelijke tucht niet echt aanwezig is, dus de kerkenraad zal dit ook niet zo snel zeggen tegen haar. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik zou zo graag willen dat het weer werd zoals vroeger. Dat we gewoon met het hele gezin nog twee keer naar de kerk gingen en dat mijn ouders nog bij elkaar waren. Ik heb gewoon het gevoel dat ik er de laatste tijd alleen voor sta. Ik snap ook niet waarom mijn moeder bijna geen moeite doet mijn stiefvader tot geloof te brengen. Ben ik dan de enige die bang is dat hij straks naar de hel gaat? Dat wil ik absoluut niet! Ik wil juist wel dat hij in de hemel komt. Het is nooit te laat om je te bekeren, maar mijn moeder schijnt dit niet in te zien. Nu zal het advies wel zijn om met mijn moeder te praten, maar ik ben dan zo bang dat ze dan helemaal niet meer naar de kerk wil en dat zou ik echt vreselijk vinden. Elke avond bid ik tot God en vraag ik Hem of hij mijn stiefvader, moeder en broers weer tot Hem wil brengen, maar het lijkt net alsof Hij niet luistert, want er is in twee jaar nog niks veranderd. Ik voel me zo moedeloos worden. Wat moet ik nou doen?
Antwoord
Beste jongere,
Laat ik beginnen te schrijven dat het heel mooi is dat jij graag onder het Woord van de Heere wilt (blijven) komen. Op de middelbare (reformatorische) school zijn je ogen open gedaan, schrijf je, en je bent de noodzaak van bekering in gaan zien. Dat geeft redenen om dankbaar en verwonderd te zijn. God leidde jouw weg zo, dat je graag onder Zijn Woord komt en dat je er diegenen, die je liefhebt, graag mee naar toe wilt nemen. Ik hoop dat je daar Zijn weg in jouw leven in mag zien. Ik hoop ook dat in die weg van de Heere met jou, je ogen geopend zijn en steeds meer worden voor wie Christus is. Het was noodzakelijk dat Hij kwam om jou te redden. Het bloed van het kruis van Christus is ook ruim voldoende om jou te redden. Ik hoop dat je veel over die Heere Jezus mag horen onder de prediking en dat de Heilige Geest jou mede door die prediking inderdaad brengt tot bekering, geloof en een steeds meer zoeken van het echte leven in Jezus Christus.
Maar wat moeilijk wanneer je daarin alleen staat en zelfs het voortouw moet nemen voor je moeder. Heel mooi trouwens dat zij - na jouw beschroomde vraag - mee is gegaan naar de kerk. Zou dat al een eerste antwoord zijn van de Heere op jouw gebed voor je moeder? Dat is een vraag die je voorzichtig mag stellen en in je gebed aan de Heere voorleggen. Je had misschien niet meteen durven hopen dat zij ook echt mee zou gaan, toch doet ze het. Het kan zijn dat ze het alleen doet voor jou. En nu is ze ook aan het avondmaal gegaan. Dat zou verheugend moeten zijn... Maar hoe kan ze dan slechts één keer naar de kerk gaan en zo makkelijk over de schuld en gebrokenheid van het verleden heen stappen? Terechte vragen. Ik hoop natuurlijk dat de kerkenraad wel de juiste verantwoordelijkheid genomen heeft en neemt hierin. Je schrijft dat je in een CGK zit waar tucht niet echt aanwezig is. Ik hoop dat je het niet goed ziet, want dat mag toch niet waar zijn. Bij tucht gaat het er immers om iemand als zondaar naar Christus als Heiland te trekken. Daartoe roept de Heere iedere kerkenraad. Misschien gebeurt er ook wel meer dan je weet door de kerkenraad? Ik hoop het. Maar voor alles zou mijn vraag zijn: "Wat bewoog je moeder om naar de kerk en later het avondmaal te gaan?" Misschien zou jij je moeder die vraag eens moeten stellen. Niet in eerste instantie verwijtend, maar verlangend om iets te horen van je moeder, dat ze toch - zonder dat jij het misschien nu weet - als zondaar de Heiland zoekt. Er zou nog veel meer over te zeggen zijn, maar ik denk dat een digitaal antwoord zich daarvoor niet leent. Mijn advies zou zijn: praat eens met een predikant (jouw predikant?) of ouderling, die jou en je moeder kent en die zo ook de leiding kan geven, die jullie nodig hebben. Bij hem moet je dan ook je vragen over de juiste geestelijke leiding door de kerkenraad aan je moeder kwijt kunnen! Vraag die predikant of ouderling daarna ook om met je moeder te praten.
Een gemakkelijke weg is er niet voor je, maar bij God is er altijd een weg. Daarom hoop ik vooral dat je zelf dicht bij de Heere en Christus mag komen en leven. Ik hoop dat iedereen om je heen daar zonder en met woorden iets van merkt. Dan ga je ook niet belerend boven hen staan, maar dan sta je als een verwonderde zondaar naast hen. Bid de Heere allereerst of Hij dat aan jou geeft en blijf bidden voor je moeder, je (stief)vader, je broers... of de Heere van jou en hen samen bedelaars bij de troon van Zijn genade wil maken. En dan zul je, terwijl je blijft bidden, moeten wachten, niet lijdelijk, maar verwachtend. 2 jaar is lang voor een jongen van 15 - 17, maar de Heere kan ons laten wachten, en ondertussen gaat Hij Zijn ongekende gang. Wat moet ik doen, vraag je. Mijn antwoord is: zoek met alles een schuilplaats dicht bij Christus, bid en verwacht! En daarnaast wat ik eerder schreef: deel je verhaal met een predikant of ouderling, die zowel jou als je moeder geestelijke leiding kan geven.
Wees sterk en moedig, schrik niet en wees niet ontsteld, want de HEERE, uw God, is met u, overal waar u heen gaat. [Jozua 1:9]
ds. J.L. de Jong
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.L. de Jong
- Geboortedatum:25-11-1972
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Soest
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dat ouders een voorbeeld functie moeten hebben, ach zou dat voor God zo belangrijk zijn? Hij heeft jou op het oog. Als individu. Het maakt niets uit of je deel uitmaakt van een ongelovig of gelovig gezin.
Het advies om eens met de predikant of kerkenraad te praten is op zich zelf goed, maar het zou ook goed zijn om je moeder daarin te kennen. Doe je dat buiten haar om dan kunnen er spanningen en misschien wel ruzie ontstaan. Zij heeft haar verantwoordelijkheid. Ook als ze aan het Avondmaal wil. God kan haar daarin ook nog wel inzicht geven.
Doe alles rustig aan, ga je eigen weg. Je kunt immers ook alleen voor de tweede keer naar de kerk gaan. Geef op die manier het goede voorbeeld, al is dat de omgekeerde wereld. Als je zou niet hindert, ga dan je weg, zoals God die je wijst.
Zoals ds. De Jong al zegt: Schuil bij de Heer, bid en verwacht. Zijn antwoorden komen soms later dan wij willen, maar Hij houdt ook rekening met de ander.
Ook is het natuurlijk niet goed om je moeder geforceerd schuldbelijdenis te laten doen. Zij zal eerst moeten inzien dat ze fout is. Als ze fout is, want wie er schuld is aan de scheiding vertel je niet.
Je bent 17, maar God kijkt niet naar leeftijd.
Vertrouw op de HEERE. Hij bestuurd alles en werkt Zijn genade, dwars door al onze zonden en die van onze ouders heen! De duivel laat ons graag vooruit kijken (op alle onmogelijkheden) maar de Heere laat ons terugkijken. Heeft Hij niet voor je gezorgd? Dan zal Hij ook voor de toekomst zorgen.
Ik begrijp je zorgen echt, maar Hij zorgt. Het enige wat je hoef te doen is alles voor Hem neerleggen. En op Zijn tijd zal je antwoorden krijgen.
Sterkte wat betreft je in dat opzicht eenzame plekje binnen jullie gezin! De Heere beproeft ons soms, zodat we later in ons leven als het moeilijk is geleerd hebben dat we het zelf niet hoeven te doen, niet te worstelen en te vechten, maar het in Zijn handen te geven...
Je moeder heeft een traumatische ervaring van een scheiding achter de rug. Een scheiding is, hoe goed of netjes ook geregeld,altijd pijnlijk. Misschien dat ze daardoor van het geloof verwijderd is geraakt. Ze gaat nu weer met je naar de kerk, waarschijnlijk voor haar al een hele stap. Ik denk eerlijk gezegd dat ze het voornamelijk voor jou doet, om je te steunen in je geloof. Ik vind dat, als je als moeder van je geloof bent afgeraakt, een grote stap. En een hele lieve! Veel ouders steunen hun kinderen niet op deze manier.
Toch zou je meer begeleiding en controle willen, ik denk dat de kerk en predikanten daar kunnen helpen.
Je schrijft ook dat je eerst niet zo met je moeder over het geloof durfde te praten vanwege je niet gelovige stiefvader, maar het blijkt dus al van wel! Ze gaat zelfs weer mee naar de kerk. Je stiefvader zal zich toch ook wel bewust zijn van het gelovige verleden (en jouw heden) van je moeder? Misschien kan je wel degelijk met hem daarover praten. Het gesprek met je moeder viel immers ook mee.
Ik vraag me trouwens af hoe het komt dat er geen contact meer is met de vader? Altijd zo ontzettend jammer als dat gebeurt na een scheiding. Hij is evangelisch schrijf je, maar dus nog wel bezig met het geloof. Misschien kan hij ook helpen met je dilemma?
Veel succes!
