Vraag
Ik ben een jongvolwassen man, thuiswonend. Ik ben in veel dingen niet zelfstandig en toch streef ik ernaar om dat wel te worden. Mijn ouders zijn erg liefdevol en zorgzaam en het zou niet van veel respect getuigen om te zeggen dat ik daardoor nog niet zelfstandig ben. Ik liet me vroeger graag verzorgen. Nu heb ik echter een sterke drang om alles zelf te doen. (Ik kom laat op gang?) Ik zeg bijvoorbeeld tegen mijn moeder: "Ik maak voortaan zelf mijn broodtrommel klaar en als ik het vergeet, dan ga ik maar naar mijn werk zonder iets te eten, daar leer ik van om zelfstandig te worden." Mijn moeder reageert dan met: "Niets daarvan, we gaan niet ongezond leven/onszelf uithongeren. Je moet het zelf klaarmaken van brood gewoon in één keer oppakken, anders doe ik het." Nu weet ik van mijzelf dat ik het sowieso een aantal keren zal vergeten om mijn brood klaar te maken. Dus ik zei: "Ik denk dat het dan beter voor ons allebei is, elke keer als je brood voor me klaarmaakt, dat ik het niet meeneem. Anders word ik nooit volwassen." En mijn moeder voelt zich dan aangevallen of gepasseerd. Daar heb ik een hekel aan, want ik hou echt ontzettend veel van haar. Dit verhaal van het 'lunchpakketje' is maar één van de kleinere voorbeelden. In heel veel dingen ben ik nog niet zelfstandig en ik ben bang dat ik op hoge leeftijd nog bij mijn ouders blijf wonen en een triest figuur word, of dat ik op mijzelf ga wonen en niets kan. Hoe kan ik mij trainen in zelfstandigheid en mijn ouders hier in meekrijgen? Ik verwacht dat sommige mensen deze vraag zullen lezen en zullen lachen, maar dat maakt me niet uit. Ik moet een weg zien te vinden uit deze sleur, anders eindig ik depressief. Ik zit vol wilskracht, maar wat mijn moeder doet ervaar ik als niet-opbouwend. Mijn moeder zit vol liefde, en zij ervaart wat ik doe als opstandig en dom.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Je moeder zit vol liefde en jij láát je 'inpakken.' Weet je welk woord me onmiddellijk te binnen schiet? Doodknuffelen. Dat is natuurlijk aardig negatief, maar zo ervaar ik je verhaal ook. Wanneer jij de verantwoordelijkheid voor jóúw daden (jouw leven) afwentelt op je moeders liefde en zorgzaamheid is er veel jongs en weinig volwassens in je houding!
Als je nu zo vol wilskracht zit, dóé dan gewoon de dingen! Sméér je eigen brood vóórdat je moeder er aan kan beginnen (dus misschien wel ’s avonds al voor de volgende dag!). Wacht niet tot zij begint vanuit de angst dat je zult verhongeren, want dat gebeurt echt niet als jij eens je brood vergeet (maar dat zal je moeder weer niet laten gebeuren, door het óf in je tas te stoppen óf je er aan te herinneren door het lunchpakketje alvast uit de koelkast te halen en in je handen te drukken!). Nu gaat het zo dat jij een afwachtende houding aanneemt, terwijl enige pro-activiteit geen kwaad kan. Natuurlijk zórgen moeders. De jouwe heeft het waarschijnlijk voor jou al je hele leven gedaan: wat jij niet doet, doet zij wel, zodat jij het weer niet hóéft te doen: een vicieuze cirkel. Die een volwassen zoon kan doorbreken! Bedank je moeder overigens netjes (en met en vleugje humor!) voor haar zorgzaamheid.
Neem in het vervolg je eigen kleren mee naar de wasmachine en vraag je moeder om uitleg van het apparaat terwijl jij de spullen er in doet. Ga samen de boodschappen doen en zeg daarbij dat jij vanavond gaat koken, maar dat je wel wil weten hoe lang de aardappels op het vuur moeten. Zo toon je respect voor je moeder, die toch de deskundige is op haar terrein. En tegelijk leer jezelf wat meer zelfstandig te worden. Met andere woorden: zet je wilskracht om in daden, in plaats van een afwachtende houding aan te nemen.
Je moeder zal niet veranderen. Dat moet jij dus doen! Maar wel met respect voor je moeder, zodat jij opbouwend bezig kunt zijn en zij jouw daden niet ervaart als dom en opstandig!
Overigens vind ik het een spannend proces, hoor! Want patronen die al jaren zo gegroeid zijn, verander je niet één, twee, drie. Hoe is de relatie met je vader? Wordt hij ook zo vertroeteld en in de watten gelegd? Kan hij wel zelf een kopje koffie zetten als je moeder er eens niet is? Misschien kunnen jullie wel sámen leren...
Beloon jezelf bij ieder gelukt proces. Beloon ook je moeder als het haar lukt om het een of ander aan jou over te laten (een kus, een dankjewel, een bos bloemen). Laat zien dat jij je verantwoordelijkheid neemt! Want dat maakt je volwassen en zelfstandig! Enne... met een beetje humor kun je heel ver komen (bedank haar zeer overdreven als zij je het door jou vergeten brood achterna brengt)!
Ik wens je veel zelfstandigheid toe: dat je maar een grote jongen ;-) mag worden! Laat nog eens van je horen!
Overigens: wat is er op tegen om op jezelf te gaan wonen?
Marijke Rots
P.s. Laat mama jouw verhaal en mijn reactie maar eens lezen, zodat ze beseft dat het voor jou om een serieus probleem gaat!
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Er is eigenlijk maar 1 ding wat je moet kunnen en dat is wassen. Maar als je bent zoals ik, heb je aan 1 stand van je machine genoeg (bont katoen), dus dat valt ook allemaal te overzien. Koken leer je vanzelf als je de kant-en-klaarmaaltijden beu bent na een tijdje. Gewoon een kwestie van een recept van zo'n AH-kaartje pakken (of opzoeken op internet) en uitproberen, wat scheelt het als het een keer (of 2, of 3) mislukt?
Het zal blijken dat er een hoop is waarvan je nu misschien denkt dat het moet, maar dat blijkt dat het helemaal zo belangrijk niet is. Strijken? Ja, dat deed ik de eerste paar keer nog wel, maar nu toch echt niet meer hoor. Misschien later weer wel, maar je overleeft het echt wel in een ongestreken T-shirt of op een toilet dat misschien minder vaak wordt schoongemaakt dan moeders zou willen.
Ik moest ervoor in het buitenland gaan wonen, trouwens, want ik zat in een vergelijkbare situatie, maar 1000 km verder en het gaat al een aantal jaar prima, met mijn moeder ook trouwens.
Succes!
En voor vraagsteller misschien geruststellend: een veelvoorkomend gebeuren zulke moeders/ouders.
Als kind moet jij je volwassener gaan tonen dan jouw ouders. Een leuke taak voor je.
Het is ook wel een uitdagingom te zien wat voor effect het heeft, heus!
Een beetje lef is nodig, ik weet precies hoe het voelt een ouder die zich gepikeerd voelt. In hun ogen wijs je een stuk liefde van ze af, maar dat is een heel fout inzicht van ze.
Kijk naar de dierenwereld: Die ouders snappen het meestal beter dan wij mensen. Kids groot: Hups het nest uit.
Inderdaad: Als je financieel de mogelijkheid hebt: Gá idd op jezelf, de handigste manier om jezelf te kunnen gaan ontwikkelen.
En als je dit doet, zeg dan gelijk duidelijk tegen je moeder dat je alleen haar raad wilt als jij erom vraagt.
Mijn man heeft thuis ook nooit iets gedaan maar ik heb hem liefdevol heropgevoed en hij is nu echt all-round :-)
Je zal zien dat als je je eigen plekje hebt, dat je daar echt goed voor wilt zorgen. En dan leer je de dingen ineens vanzelf. En zelfs strijken is oersimpel, ik heb er een hekel aan dus bij mij wordt het ook nooit heel glad, maar dat is nog nooit iemand opgevallen. (of ze zeggen het niet maar wij lopen niet voor gek!).
Eten koken is ook niet zo moeilijk, genoeg receptenboeken en sites te vinden.
Kortom, je blijft echt niet 'dom', het komt goed, en wat Marijke zegt: gewoon wat uit je moeders handen nemen.
Loslaten is liefhebben!!
Maar goed, dat is het dus wel, zodra je in de positie bent je wat minder van hen aan te trekken.
Maar wel goed dat je ons weer even wakker schudt...
Ik denk dat ik wat voor elkaar heb, ik word inderdaad minder 'doodgeknuffeld', maar nu heb ik weer te doen met elke dag waarschuwingen als: "Ruim je kamer nu eens op!" Maar dat klinkt mij nu als muziek in de oren vergeleken met vroeger. xD
Met mijn vader heb ik een prettige verhouding, ook al spreken we elkaar niet bizar vaak, we zijn beiden niet zo praterig ingesteld.
Om jullie de waarheid te vertellen spaar ik liever mijn geld op tot ik 'samen' zelfstandig kan wonen, waar ik natuurlijk erg naar uit zie, maar het is de tijd nog niet. Een andere aanleiding om huisje te huren / kopen zou een baan ver weg zijn, maar ik werk maar een halfuur verder dan ik woon, en ik werk prima.
Leuk dat je reageert en ik ben blij dat het al iets beter gaat.
Dat sparen totdat je kunt gaan samenwonen is logisch, maar heb je er al aan gedacht dat je dan misschien van de ene situatie in de andere terechtkomt. Het hangt natuurlijk van de persoonlijkheden af, maar er is een kans dat je in dezelfde situatie terechtkomt waar je vriendin/vrouw de rol van je moeder heeft overgenomen. Van samenwonen word je niet ineens zelfstandig, van zelfstandig wonen wel :-)
En je lijkt een aanleiding te zoeken om te verhuizen, maar die aanleiding zou het op jezelf wonen zélf moeten zijn. Het kost misschien wat meer, maar wat je ervoor terugkrijgt is onbetaalbaar. Zelfstandigheid helpt ook in het vinden van een leuke partner.
En tja, als je echt dagelijks die waarschuwingen krijgt, kun je natuurlijk ook gewoon een keer 'Nee, en nu ophouden met dit steeds herhalen' zeggen.
Een echte vent waar een vrouw wat aan heeft is er eentje die zichzelf gewoon lekker kan redden in het leven. Alle kans idd dat je straks anders gewoon van de wal in de sloot belandt.
Wees nuchter, nu je nog jongvolwassen bent. Kijk eens om je heen, heb je geen zin om lekker je eigen leven te gaan leven?
Ik ken mannen die al die tijd zo bleven denken als jij nu, en op hun 50e nog vastgeroest zitten aan mama's rokken, dit is toch niet wat je wilt.
Maar als je het naar je zin hebt moet je blijven. En heb je het niet meer naar je zin (om verschillende redenen, ga dan op jezelf wonen.
Ik ben niet zo eens met het feit dat je moet werken aan zelfstandigheid. Behalve als je dit zelf graag wilt.
Ik heb thuis ook nooit gewassen, gekookt, gestreken etc. Ik ben het gewoon in het trouwen gaan doen en dat gaat allemaal prima hoor!! In het begin ben je misschien iets onhandig maar dat geeft toch niet?
Mijn man heeft ook nog nooit gewassen, gekookt, gestreken, ramen gelapt hoor! Hoeftie van mij ook écht niet ;-)! Mocht het ooit echt nodig zijn dat lukt het hem ook heus wel hoor!
Waar een wil is is een weg....!
