Bezorgd over de kinderen van een ander

Ik loop al een tijdje tegen het volgende aan: ik ben een meisje van 23 jaar en ben nog steeds vrijgezel. Ik ben er van overtuigd dat, als God iemand voor mij bestemd heeft, die persoon op mijn pad gebracht wordt als de juiste tijd gekomen is. Ik mis het ook nog niet voor mijn gevoel, ik ga liever leuke dingen doen met mijn vriendinnen in plaats van op zoek te gaan naar een vriend. Mijn omgeving geeft me al wel duidelijke hints dat die vriend onderhand wel mag komen. Ik kan daar wel tegen en begrijp de hints ook wel: mijn broers zijn allemaal getrouwd en daarom is er maar één meer over die nog trouwen 'moet' (even ervan uitgaand dat ik daadwerkelijk ooit zal trouwen). Maar dan maak ik een geintje en tot zover geen problemen.

Maar... nu merk ik bij mezelf dat ik de laatste tijd me erg bezorgd voel over de kinderen van een ander, bijvoorbeeld als ik bij mijn broer oppas. Ik probeer dan veel aandacht aan ze te geven en als er één moet huilen huil ik bijna mee, zo ontroert het me dan. Laatst zat ik in de auto en moest ik stoppen voor de klaar-overs bij een school. Toen een groepje kinderen de straat overstak kreeg ik tranen in mijn ogen, weer van ontroering. Wat is dat toch? Ik sta er zelf van te kijken dat ik er zo heftig op reageer, terwijl ik zelf helemaal geen kinderen heb. Na wat erover te hebben nagedacht denk ik dat het misschien een soort van kinderwens is, maar als ik daar echt goed over nadenk heb ik dat ook nog niet echt. Later misschien, maar nu zou ik het nog niet willen. Is het zo dat mijn lichaam andere dingen laat zien dan wat ik denk of voel? Misschien een aparte vraag, maar het houdt me bezig.

Op zich helemaal geen aparte vraag, maar een hele mooie vraag. Je bent toch als vrouw geschapen en zonder dat je je het bewust was, maakt je lichaam zich daar klaar voor. Dan zie je hoezeer het vrouw-zijn doorwerkt in je lijf. Onbewust ga je je er toch naar verlangen een relatie te krijgen met een man om daar later me te kunnen gaan trouwen en vervolgens samen kinderen te krijgen. Ik denk echt dat dat het is.

Je schrijft dat als God iemand voor je bestemd heeft, die persoon op je pad gebracht wordt als de juiste tijd gekomen is. Calvijn schreef eens dat Gods voorzienigheid door onze verantwoordelijkheid heen werkt. Als je op school zit en examen moet doen, weet de Heere God wel of je zult slagen of zakken (Gods voorzienigheid). Maar daar heb jij niet mee te maken. Jij bent geroepen om je best te doen (jouw verantwoordelijkheid). Zo is het ook met het krijgen van verkering. Op een gegeven moment heb je de leeftijd en dan mag je om je heen kijken (jouw verantwoordelijkheid). Als je iemand ontmoet, dan zal achteraf blijken dat het zo Gods voorzienigheid was. Het is in ieder geval niet zo dat Gods Voorzienigheid het beste kan werken als je zelf zoveel mogelijk met je armen over elkaar thuis blijft zitten.    

Alie Hoek-van Kooten

Dit artikel is beantwoord door

Alie Hoek - van kooten

• Geboortedatum:
  27-08-1949
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Actief

936 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven