Vraag
Soms ben ik echt de wanhoop nabij. Ik ben nu 38 en al mijn hele leven heb ik een slechte relatie met mijn moeder. Mijn moeder is mijn gehele leven al een erg afhankelijke vrouw en niet sterk. Eigenlijk had ze nooit ruimte voor mij. Hier zit een wereld van verdriet bij mij achter, waarvoor ik ook therapie heb gehad. Nu ben ik sinds drie jaar getrouwd en eigenlijk ben ik tijdens mijn huwelijk alles pas echt scherp gaan zien. Dat komt omdat ik altijd de schuld voor het tekort van mijn ouders bij mijzelf heb gezocht. Altijd dacht ik dat ik slecht was en dat het aan mijn lag dat ik niet kreeg waar ik recht op had. Ik ben me dit ook nooit bewust geweest, maar dit heb ik in therapie geleerd. Nu ben ik gehuwd en nog altijd belde ik vaak naar huis de eerste huwelijksjaren. Vaak zocht ik ook bevestiging. Maar momenteel kan ik zeggen dat ik die bevestiging niet meer zoek, (ik feliciteer mijzelf ook hiermee) en probeer mijzelf ook daarin te complimenteren. Maar wat nu opvalt is dat mijn moeder zelf nauwelijks belt. Daardoor is ons contact eigenlijk nog meer veranderd. Nu zitten mijn man en ik in een diep dal. Maar wat ik nu merk als ik mijn moeder dan even telefonisch spreek, is dat ze over alles heen praat. Ik geef dan aan: we hebben veel zorgen en verdriet, maar dan walst ze er zo overheen en praat ze over iets heel anders. Ook als ik aangeef daar over te willen praten. Dan zegt ze: Daar kunnen mensen je toch niet bij helpen. Pas ben ik heel ziek geweest. Ik kon toen mijn moeder niet eens te woord staan. Toen ik aangaf dat ik heel ziek was, begon mijn moeder direct over haarzelf te praten. Ze negeert mij werkelijk in alles. Eigenlijk zie ik nu in dat dit nooit anders is geweest. Mijn vader is zakelijk en rationeel. En zo had ik eigenlijk met beide ouders geen verbondenheid. Na een heel eenzaam leven, waarin ik echt helemaal alleen stond, en niemand dit ooit heeft gezien, ben ik uit huis gegaan. Gelukkig heb ik goede therapie gehad en een lieve man gekregen. Maar ik merk nu dat ik soms niet eens naar mijn moeder kan vragen, omdat ik finaal geblokkeerd ben. Dan voel ik me vervolgens weer schuldig. Hoe moet ik hier mee omgaan? Als ik mijn moeder zou confronteren met mijn visie hierop, dan zou dit absoluut leiden tot heel veel spanningen en daarom probeer ik dit al helemaal niet meer. Ze herkent dit absoluut niet, zegt ze. Wij hebben de steun van onze ouders nodig, maar we weten dat we die nooit hebben gehad en nooit zullen krijgen. Hoe kan ik het beste omgaan met mijn moeder dat ik niet zo in de knel kom met mijzelf en me niet zo schuldig voel?
Antwoord
Dag,
Wat een ernstig verhaal, wat moet het ingewikkeld voor je zijn. Als ik het lees is mijn eerste reactie; daar zou op zijn minst een ervaren systeem-therapeut op moeten. Met name omdat moeder in deze niet inziet dat er iets niet goed is en al helemaal niet kan zien wat er fout is gegaan.
Ik lees dat je na een goede therapie en een goed huwelijk het leven best goed op de rails hebt. Mooi dat dit zo terecht is gekomen. Wel laat je weten dat je in een diep dal zit, en helaas kan je hiermee niet bij je moeder terecht. Eigenlijk geef je aan niet bij je ouders terecht te kunnen terwijl je ze wel nodig hebt.
Heb je dit al eens met een ander besproken, ik denk dan met bijvoorbeeld iemand uit jullie kerk, of misschien zelfs wel een ouderling of de predikant. Dit met name ook omdat je worstelt met schuldgevoel. Ik denk dat er sprake is van ernstige scheefgroei in jullie relatie. Je geeft aan de steun van je ouders nodig te hebben. Mijn advies zou zijn, kijk eens of je andere mensen in de omgeving hebt die jullie ook die steun zouden kunnen geven.
Als jij inschat dat een herstelpoging met je moeder nog een kans maakt, zou je een gesprek aan kunnen gaan met eventueel een derde erbij die onafhankelijk mee kan kijken. Ik weet niet hoor... misschien kom je erop uit dat je zult moeten aanvaarden dat de relatie is zoals die is en dat je de steun die je zo hard nodig hebt toch bij iemand anders moet zoeken. Zal niet eenvoudig zijn dit te moeten accepteren, maar probeer de steun te zoeken die je nodig hebt.
Met vriendelijke groet,
Ria van der Leer
Verder wens ik de vraagstelster veel sterkte om samen met haar man uit het dal te klimmen.
Ik had helaas ook een dergelijk probleem met mijn moeder. Misschien dat jouw moeder het niet tegen jou zegt, maar mogelijk zegt ze wel tegen anderen dat ze zo'n lieve en fijne dochter heeft!
Ik hoop dat je samen met je man uit het genoemde dal kunnen komen! En dan kan ik wel zeggen dat je het schuldgevoel overboord moet zetten, maar uit ervaring weet ik dat dat niet helpt ;-) Probeer het toch maar. Blijf lief en geduldig, maar verlies jezelf niet. Veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Een systeem therapeut zal waarschijnlijk niet helpen, ze zal al snel de fouten bij anderen zoeken, vermoed ik.
Heel veel sterkte vragenstelster en man, zoek erkenning bij elkaar, geef elkaar complimenten en zoek erkenning in jezelf.
Gods zegen
Ik heb een moeder die psygisch een heel hoop mee heeft gemaakt, wat een verdriet ja!!
ik vind het moeilijk om je tips te geven, Hij troost mij elke keer, en ik weet een Vader in de hemel te hebben die precies weet wat ik nodig heb, en die mij met Zijn liefdevolle armen beschermt.
Sinds ik dat weet gaat het gemakkelijker, niet dat het makkelijk is of dat de situatie veranderd maar ik kan het loslaten
