Vraag
Ik heb twee relaties achter de rug en beide keren kreeg ik na en bij het uitgaan de 'volle laag' en lagen alle communicatieproblemen bij mij, omdat ik een vorm van Asperger heb. Mijn behandelaar zegt dat ik heel goed een relatie kan hebben, omdat de problemen heel duidelijk niet-autisme gebonden zijn. Nu heb ik weer contact met een meisje en de klik is goed, maar ik ben heel terughoudend in het zeggen dat ik autisme heb. Ik zie het echt als een groot stuk verdriet dat ik zo nagetrapt en uitgescholden werd door familie en vrienden van mijn exen. Nu heb ik bedacht, aangezien ik van mezelf heel sociaal ben en net als ieder ander functioneer, om de komende maanden te verzwijgen dat ik een vorm van autisme heb. Zo kan het meisje mij objectief leren kennen. De vorige keer ging dat ook goed, alleen achteraf ging het mis. Hoe kan ik voorkomen dat dit probleem zich weer gaat voordoen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Naar mijn idee is openheid en eerlijkheid binnen een relatie het meest effectief. Of dat betekent dat je meteen je beperkingen, of eigenaardigheden, of speciale gewoontes, of... -vul maar in- op tafel moet leggen is een vraag die ik niet meteen met ja zou willen beantwoorden. Leer elkaar kennen. Elkaars mogelijkheden. Dan ben je toch al een heel eind op de goede weg. En als op een gegeven moment blijkt dat jullie toch niet zo bij elkaar passen dat je je verdere leven wilt delen is er maar één ding: uitmaken. Dat familie of andere vrienden van het meisje dat niet leuk vinden is jammer, maar hoe zij daar mee omgaan (schelden, zoals je schrijft dat de mensen rondom je exen dat deden) zegt meer over hén dan over jou. Nátrappen is niet aan de orde: zo ga je niet met elkaar om. Het lijkt me voor niemand helpend, noch voor háár, noch voor jou.
Natuurlijk mag je daar verdriet over hebben en je gekwetst voelen. Neem dat inderdaad méé bij nieuwe vriendschappen, maar laat je er niet door leiden! Levenslessen leren we allemaal, en de opgedane ervaring gebruik je bij een volgende keer, die uiteraard weer zo z’n eigen vreugden en verdriet zal opleveren. Verkering hebben is de levenstijd om uit te vinden of je bij elkaar past.
Je hebt een behandelaar, schrijf je: bespreek eens met hem (hij kent je!), hoe je je het beste zou kunnen opstellen.
Een hartelijke groet,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Graag wil ik als gehuwde man iets meegeven: als je de vrouw van je leven gaat ontmoeten zou het voor haar en jou goed zijn om te weten wat Asperger aan eigen-aardigheden oplevert. Misschien zul je op een dag zelfs vader zijn en dan is alles nog ingewikkelder.
Gelukkig ga jij beslagen ten ijs komen. Alles geluk en steun van de Here. Ook hierin.
Ga praten met je meisje, en zoek samen een behandelaar die verstand heeft van autisme. Een therapeut die er niet genoeg van af weet, kan veel bederven. Ik ken genoeg mensen met Asperger die een goede relatie (huwelijk) hebben, het kan zeker wel. Maar openheid en goede begeleiding zijn belangrijk.
Bij een partner zonder Asperger, loopt het vaak stuk, ook zelf meegemaakt in omgeving.
Er rinkelt best bij de partner een alarmbel, maar door de roze bril van verliefdheid wordt die vaak uitgezet.
De mensen die ik ken, waren het huwelijk niet aangegaan als ze het geweten hadden, en dat zegt veel!
Niet iedereen reageert zo negatief en vervelend op een autistische beperking!
