Baby zonder levensverwachting

In onze omgeving is een (christelijk) stel dat sinds enkele weken weet dat zij een baby verwachten. Ze waren heel blij, na een miskraam enkele maanden geleden, nu weer een kindje te krijgen. De miskraam was heel erg verdrietig voor de andere kinderen, die hebben er echt een klap van gehad. Nu wilden ze wachten met het vertellen tot de echo gemaakt zou zijn en alles goed was. Helaas was de echo niet goed! Het kindje heeft anencefalie en dus geen levensverwachting. In zo'n geval worden ouders in staat gesteld om de zwangerschap af te breken, omdat het kindje tijdens of vlak na de geboorte zal overlijden. Deze ouders staan nu voor een vreselijk dilemma. Het is makkelijk om te zeggen, abortus mag niet, dus ook niet op dit kindje. En dat zou normaal ook zo zijn als het kindje levensverwachting heeft, gehandicapt of niet. Nu heb je ook te maken met broertjes en zusjes die de buik zien groeien en een baby verwachten. Enkele zijn te jong om te beseffen wat er aan de hand is. Anderen zijn nog heel verdrietig van de vorige miskraam. Nog 28 weken zwangerschap te gaan en te weten dat je geen baby straks in de wieg hebt liggen. Wat een verdriet en moeilijke weg. Mag je als christen ook voor zwangerschapsafbreking kiezen? Mijn hart zegt nee! Maar het is wel heel moeilijk.

Buitengewoon droevige situatie. Hierbij zijn algemene adviezen niet te geven, is counseling nodig. De gemiddelde specialist in Nederland zal direct abortus adviseren, helaas. Velen zijn daar immers niet aan toe of krijgen daar later moeiten mee. De zwangerschap hoeft niet afgebroken te worden om medische redenen. Kinderen met anencephalie leven hoogstens uren, maar zover te merken lijden zij niet - hebben daarvan ook geen perceptie. Mijn advies is om contact te zoeken met Sirtiz (of als zij zelf een christelijke huisarts hebben daarmee in contact te treden).

Of een echtpaar kiest voor abortus of voor uitdragen van de zwangerschap - in beide gevallen hebben zij steun nodig. De keuze moet echter niet gestuurd worden door de hulpverlener. In mijn ervaring is het zo dat degene die de zwangerschap (mocht die zelf begeleiden) heeft uitgedragen (ook vanaf vroeg de diagnose wetend), het kindje in de armen heeft gehouden na een normale bevalling, een naam heeft gegeven en begraven daar meer vrede mee heeft dan degene die binnen drie weken een abortus heeft laten verrichten (beiden met dezelfde achtergrond als vragensteller). Mits goed begeleid lijkt mij het ook aan kinderen te vertellen op begrijpelijke wijze dat hun broertje of zusje ziek was - meestal is de mogelijkheid afscheid te nemen voor kinderen, hoe jong ook, beter.

Overigens betekent dat niet dat ik van oordeel ben dat een andere keuze door ons veroordeeld zou kunnen of moeten worden. Wens u sterkte en wijsheid.

Drs. P. C. Hildering