Moeite met intimiteit

Mijn man en ik zijn zes jaar gelukkig getrouwd. Toch is er iets wat steeds meer begint te spelen in ons huwelijk. Vooral mijn man heeft er veel hinder van. Mijn man verlangt naar veel meer intimiteit als wat het nu op dit moment is. Ik juist helemaal niet. Als wij gemiddeld een keer in de twee weken intiem zijn is dit voor mij al genoeg. De laatste tijd heb ik weinig tot geen intieme gevoelens voor mijn man. Ik geniet altijd van zijn aanwezigheid, dat wel. Wij hebben al heel vaak over dit 'probleem' gesproken, maar wij zien geen oplossing. Nu is het zo dat als mijn man toenadering zoekt bij mij, ik me daar helemaal voor afsluit. Dan krijg ik gevoelens van: ga weg, blijf van me af, dat is mijn lichaam, ik wil dit niet... En daar kan ik me dan niet overheen zetten. Ik zie mijn man op dat moment dan ook niet als mij man, maar als een persoon die iets van mij wil wat van mij is. Ik kan mezelf niet geven. Mijn man dringt er op aan dat ik met dit probleem hulp ga zoeken. Hij voelt zich hier niet goed bij en heeft er echt last van dat wij niet veel vaker intiem zijn. Natuurlijk zie ik het ook liever anders, maar ik heb gewoon heel minimaal gevoelens voor mijn man van intieme aard. Ergens diep van binnen weet ik misschien wel waar dit vandaan komt, maar of het ook echt de reden is weet ik niet. Misschien heeft het er niets mee te maken. Toen ik 16 jaar was heb ik verkering gehad met een jongen en dat was geen fijne verkering. Toen de verkering over was werden mijn ogen geopend. Bijna een jaar heb ik dingen moeten doen op seksueel gebied bij die jongen die ik nooit zomaar zou doen. Toch deed ik het. Ik durfde vaak geen nee te zeggen en deed wat hij wilde. Daarbij komt nog dat zijn vader ook zo'n soort persoon was. Die vader heeft nooit iets gedaan bij mij, maar er is wel een keer iets gebeurd waardoor ik hem nooit meer kan vergeten en me hem herinner als een vieze man. Ik heb hem eens een keer in de slaapkamer naast mijn kamer horen vrijen met zijn vrouw, gewoon luid en duidelijk. De volgende dag zei hij tegen mij: "Dat mag jij lekker niet wat wij gisteravond deden. Als je condooms koopt, dan kan het wel." Sinds die gebeurtenis heb ik een afkeer van seksuele dingen. Soms als ik veel mensen tegelijk bij elkaar zie denk ik eraan dat al die mensen zijn ontstaan door gemeenschap van een man en een vrouw. Dat maakt mij misselijk, dat vind ik zo vies, daar gruw ik gewoon van en probeer die gedachte altijd snel te verdringen want het is onzin om zo te denken. Nu is mijn vraag: kunnen die gebeurtenissen iets te maken hebben met hoe het op dit moment met mijn man en mij gaat wat betreft het seksuele gedeelte in het huwelijk?

Je vraag is alleszins begrijpelijk en terecht. Ik vermoed dat wat je als 16-jarige hebt ervaren zeker een rol speelt bij je huidige afkeer tegen intimiteit met je man.

Hoe werkt dat namelijk bij het vrijen: als je samen intiem bent stel je je heel kwetsbaar op naar elkaar. Je stelt je open voor de ander, die jou mag zien in je hele 'zijn'. Om dit te kunnen laten gebeuren is het nodig dat je je veilig, geliefd en in je grenzen gerespecteerd weet door de ander. Intiem zijn betekent dat je je durft over te geven aan de ander omdat je hem/haar vertrouwt, dat hij/zij zorgvuldig met je omgaat en jouw grenzen respecteert. Als je vrijt geef je de ander de ruimte om jou heel dicht te naderen, zowel emotioneel als fysiek, zelfs tot een twee-eenheid te worden samen. Pas als aan de genoemde  condities is voldaan ben je in staat om je te geven en de controle over je lichaam los te laten. En dat is allemaal nodig om ook je eigen seksuele gevoelens te kunnen laten ontwikkelen, zodat je er ook zelf van kunt genieten (en weer verlangen krijgt naar een volgende vrijpartij).

Wat je huwelijk betreft zit dat wel goed; je bent samen gelukkig, je geniet van je man’s aanwezigheid. Maar bij het vrijen registreert het lichaam haarscherp als er in de beleving nog onverwerkte zaken spelen, die eerder van invloed waren op een gevoel van onveiligheid, van het niet zelf grip hebben op de situatie, van het niet gerespecteerd worden in je eigen grenzen. Het is als het ware een soort herbeleving van die oude gevoelens van onmacht en onveiligheid, die je ervoer in een dergelijke situatie. Je beschrijft het zo duidelijk: dan zie je je man niet meer als je man, maar als een persoon, die iets van je wil wat van jou zelf is. Vermoedelijk is door jou als 16-jarige onbewust die verbinding gelegd bij het vrijen: "die ander wil iets van me, wat ik niet wil, maar ik durf geen nee te zeggen en de ander houdt geen rekening met mij, ik moet het maar laten gebeuren."
 
Voor jou is nodig, dat je je gaandeweg los kunt maken van deze oude conclusie, die toen wel klopte, maar nu niet meer. Dat zal geduld en tijd vragen, zowel van jou als van je man. Je zult eerst bij herhaling de ervaring moeten opdoen, dat je vroegere ervaring niet meer klopt in het hier en nu: dat je man wel degelijk rekening houdt met jouw wensen en grenzen.  Door deze nieuwe –veilige– ervaringen kan je oude beleving/ervaring langzaam worden uitgedoofd en kan er plek komen voor de beleving, dat het goed kan zijn om samen intiem te zijn. Ik hoop, dat je dit durft te gaan uitproberen, en dat je ertoe kunt komen om je te durven gaan 'overgeven' op  seksueel  vlak. Dat geeft ruimte om ook zelf meer te kunnen beleven, dat ook jij kunt genieten van het intiem zijn en van je seksuele gevoelens.

Mocht het na verloop van tijd toch nog niet (voldoende) lukken om je los te maken van die oude ervaringen, dan adviseer ik je om er hulp bij te vragen van een seksuoloog.
 
Betsy Westeneng,
psychotherapeut en seksuoloog NVVS,
werkzaam bij Eleos

Dit artikel is beantwoord door

E. (Betsy) Westeneng

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven