Vraag
Als moeder vind ik het erg moeilijk om er altijd voor mijn kinderen te zijn. De kinderen zijn gewenst en 'gepland' om het zo te zeggen. Mijn man wilde heel graag kinderen en ik vond het ook wel best. Hij is een betrokken vader, maar nu de kinderen wat ouder worden ben ik het gewoon moe om er altijd voor ze te zijn. Ik werk niet. Dit is een bewuste keus. Mijn man is kostwinner. Als hij thuis is heb ik ook de ruimte om dingen voor mijzelf te doen. Momenteel ben ik bijna geneigd om mijn man de schuld te geven: jij begon over kinderen en wilde dat ik zwanger werd. Onze kinderen zijn niet echt makke schaapjes, zit veel pit in en al dat geruzie en gedoe, er altijd te moeten zijn, ik ben het zat. Als iemand mij nu vertelt zwanger te zijn kan ik diegene niet eens enthousiast tegemoet komen omdat ik denk: waar begin je toch aan!
Antwoord
Beste vriendin, het is een eerlijke en open vraag je stelt. Er komt veel af op gezinnen. De moeder is daarin vaak de spil. Dat vraagt liefde en bereidheid om jezelf te geven, maar het heeft ook grenzen. Daar komt bij dat elk mens anders is en dat elk gezin anders is. De een heeft meer kracht en energie dan de ander en het ene gezin vraagt meer dan het andere. De taak kan heel zwaar zijn.
Ik lees in elk geval een aantal positieve dingen in de vraag. Je man is een betrokken vader en je hebt tijd om dingen voor jezelf te doen als hij thuis is. Toch is de zorg voor het gezin blijkbaar te veel voor je. Er is zelfs de neiging om je man de schuld te geven omdat hij wilde dat je zwanger werd.
Nu komt bij mij een vraag op. Heb je er over nagedacht wat de wil en bedoeling van God in dit alles is? Waarom heeft Hij jullie aan elkaar gegeven en waarom heeft Hij jullie kinderen gegeven? Het hoogste doel van mijn leven en van jouw leven is om voor God te leven. Zo kunnen we alleen echt vrede, vervulling en geluk vinden. Maar ook binnen het huwelijk is het hoogste doel om samen voor God te leven.
Bij het huwelijk hoort in principe de bereidheid om kinderen te krijgen en op te voeden tot eer van God, onze Schepper. Zijn hulp is daarin onmisbaar, maar de verantwoordelijkheid ligt er voor ons. De Heere kan en wil ons daarin kracht en vreugde geven. Ik weet dat het niet zonder strijd gebeurt en dat er zorgen genoeg zijn. Maar verwacht hierin toch de hulp en kracht van de Heere door het gebed. Als we alles gelovig steeds in Zijn hand geven, dan kan daarin veel rust ontvangen worden.
Ik besef dat ik niet kan inschatten wat er precies aan de hand is met je. Het zou kunnen dat je te lang en te zwaar belast bent door de taak als moeder. Dan moet je er eerlijk over praten met je man en moeten jullie samen een oplossing zoeken. Soms helpt het als een moeder voor een of twee dagdelen een andere taak heeft waardoor ze even haar gedachten op iets anders kan richten. Het zou mooi zijn als dat iets is wat je graag doet. Misschien is het nodig dat er met liefde meer duidelijkheid komt voor jullie kinderen over regels in het gezin. Zij moeten beseffen dat ze niet alleen rechten hebben, maar ook plichten. Vervullen ze bepaalde taken om jou te helpen?
Ook zou het kunnen dat er een geestelijk probleem in je eigen leven aan ten grondslag ligt. Is er in je hart het geestelijke leven waardoor je weet wie Christus is voor je? Ken je de kracht en de troost van de genade voor arme zondaren als wij? In die weg wil de Heere elke keer gewilligheid geven om te dragen wat Hij op onze schouders legt. Wat is het nodig om steeds door het geloof te zien op Christus. Hij gaf Zichzelf om de allerdiepste weg te gaan en het allergrootste werk te doen. Dat deed Hij voor mensen die Hem verwierpen om hen te behouden. Denk hier biddend over na. Misschien is het mogelijk om hier over te praten met een predikant of een andere ambtsdrager. De Heere wil de middelen zegenen om ons Zijn licht en leiding te geven door de Heilige Geest.
Ik bid je toe dat je kracht en vrede zult ontvangen in je mooie en toch ook zware taak.
Met hartelijke groet,
Ds. J. A. van den Berg, IJsselmuiden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.A. van den Berg
- Geboortedatum:04-02-1967
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Sint Anthoniepolder
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
daarnaast is het geen schande om het zwaar te vinden het is zwaar en soms oersaai, praat er eens over met andere moeders, er zijn denk maar weinig moeders die het altijd leuk vinden.
Als je merkt dat je psychisch echt alleen nog maar negatief kunt denken, dan moet je misschien overwegen om hulp te zoeken bijv. bij een psycholoog, al is het alleen maar om je verhaal kwijt te kunnen en handvatten te krijgen hoe er mee om te gaan.
De schuldvraag heeft niet zoveel zin, je was er zelf bij toen de kinderen verwekt werden, ik neem aan vrijwillig. En het is ook niet eerlijk naar je man toe om over schuld te beginnen.
Probeer dankbaar te zijn voor je man en je kinderen, niet iedereen is zo gezegend! Al ervaar je het zelf misschien niet zo, bij momenten.
Sterkte ermee!
Van de was doen, strijken, afwassen, ramen lappen, de stoep vegen, stofzuigen, snotterbellen afvegen, de orde bewaren wordt je doodmoe als er geen afwisseling in zit. Iedere dag hetzelfde, iedere dag..., daar wordt je snel oud van, de dagen gaan in elkaar over. Uren, dagen, maanden, jaren vliegen als een schaduw heen.
Vragenstelster, gaat heen en zoek een baan, het zal je verbazen hoe je daarvan opknapt.
Met de kinderen komt het wel goed, er zijn veel goede christelijke buitenschoolse opvangcentra, leren ze ook andere kinderen kennen en is het goed voor hun opvoeding.
Sterkte!!
Met het advies 'ga buitenshuis werken' ben ik het niet helemaal eens. Het is vaak een bewuste keuze om thuis te blijven bij de kinderen. Om er te willen zijn voor ze, ze niet te willen brengen en halen, rust in het gezin te willen hebben en vaak is het ook een principiele keuze. Ik denk dat er soms ook 'een knop om moet'. Als je je beseft hoe belangrijk je als moeder bent, om te accepteren dat de situatie zo is en ook dat je weet dat de Heere je je gezin gegeven heeft en ook krachten, lust en energie wil geven. Moeder zijn kost best veel opoffering, zelfverloochening.
En persoonlijk: bij mij werkt buitenshuis werken echt niet positief uit!
Ik ben echt moe na een dag werken en als ik thuis kom heb ik écht geen zin in de kinderen om mij heen en gelijk weer voor het eten enzo te zorgen. Dan heb ik behoefte aan RUST! En als ik een late dienst heb gehad en de volgende morgen weer vroeg wakker word gemaakt door de kids heb ik veel meer moeite met de nieuwe dag dan normaal. Ik heb juist rust nodig in mn weekschema om alles klaar te krijgen, energie genoeg te hebben.
De kids gewoon eens even een morgentje wegbrengen doet wel goed.
Maar dit is persoonlijk en misschien doet het in jullie situatie wel goed als je een paar uurtjes buitenshuis werkt of wat anders doet.
De vraagstelster geeft aan dat ze bewust gekozen heeft om niet te werken. Vervolgens gaat iedereen haar hier adviseren om vooral toch maar te gaan werken!
Het zal best zijn dat het sommige moeders ontspanning geeft maar er zijn ook moeders die er JUIST enorm gestressd van raken!
Vraagstelster, blijf in je weg naar hulp en adviezen vóóral bij jezelf!
Als buitenshuis werken inderdaad helemaal je-van-het is wat veel mensen willen beweren. Vertel mij dan waarom er zoveel werkende moeders zijn met dezelfde gevoelens?
Heel veel moeders hebben dat gevoel bij tijd en wijle, en soms blijft het lang of te lang hangen.
Werken kan voor sommigen een oplossing zijn, maar ook er simpelweg gewoon even tussen uit.
Het allermooiste zou misschien kunnen zijn als je ook dit kan delen met je zusters ( in het geloof ). Ik hoop dat je een moeder of meerdere moeders in je kerk kan vinden, en dan samen een keer in de week koffiedrinken, bijkletsen en omstebeurt de kinderen even bij elkaar achter laten. Zodat je even een ochtendje voor jezelf hebt. Dat is ook nodig. En zo ben je heel letterlijk elkaars hand en voet.
De baantjes die je kunt krijgen zijn schoonmaak of oppassen op de kinderen van degenen die juist die leuke baantjes hebben.
Je lijkt te suggereren dat een moeder zonder baan buitenshuis geen energie op kan doen. Ik denk dat dat wel kan. Sluit me daarin aan bij Meribel.
Eerlijk van je om het zo te benoemen! Het blijft inderdaad zoeken:
Er willen zijn voor je kinderen maar ook de eigen grenzen bewaken om het vol te houden. Wij hebben grote en kleine kinderen en eerlijk gezegd blijft het voor mij ook een moeilijk punt dat ik af en toe een avond of weekend dienst doe. De ene kant haalt mij uit het dagelijks patroon en ben ik even "zuster" . aan de andere kant denk ik moet ik die tijd niet besteden aan de kinderen. De weegschaal helt toch iets over aan de kant van het wel blijven werken. De energie die ik er uit krijg is belangrijk om weer positief naar de dingen thuis te kijken. Ook al zie ik soms tegen het werken op en kom ik (nacht) rust te kort!
Misschien hoef jij niet te gaan werken maar kun je wel iets concreet maken door een avond/ochtend echt voor je zelf te houden. Waarin je iets doet wat bij jou hoort. met vriendinnen weg, hobbyen, winkelen of nou ja verzin zelf maar. je moet iets hebben waar je naar uit kijkt en waar je energie uit haalt. En dan het liefst structureel zodat je er naar toe leeft .
Hopelijk lukt het je! En ja, ik heb ook moeten leren hoor dat je pas goed voor je kinderen kan zorgen als je goed voor je zelf kan zorgen! succes!
Misschien een idee om een oproepje te doen op het forum?, samen iets leuks te doen 1 dag per maand? (blijven de kids maar een keer over op school). Een dagje dat je jezelf kan zijn en iets leuks gaat doen bijv. winkelen, strandwandeling/boswandeling, lekker lunchen, mooie fietstocht, leuke workshop. Of gezellig lekker koffiedrinken en kletsen. Je merkt steeds meer dat iedereen druk is en dat je bij niemand meer zonder afspraak binnen kan komen, terwijl vroeger veel meer buurvrouwen of vriendinnen thuis waren, waar je eens een bakkie kon doen. Wij hebben in de kerk ook meerdere jongevrouwenkringen op de morgen, met kinderoppas. Dan heb je ook even een moment voor jezelf. Maar denk ook aan een sportschoolabonnement, vaste morgen in de week zwemmen, met iemand lopen oid. Of een paar dagen weg met je man of met een vriendin. Zelf vindt ik het erg fijn als er een leuk iets in het vooruitzicht ligt.
Hoe zwaar kan het ouderschap wegen?
Als je kind je geboren wordt, is het eigenlijk hulpeloos. Tot dat ze weten hoe ze de tong moeten gebruiken dan is het gedaan met de rust.En al snel bereiken ze de leeftijd dat je op sommige dagen niets anders zegt dan, doe niet bllijf af, maak niet zoveel lawaai, spring niet op je bed ruim op hou op met stuiteren, doe de deur dicht maak geen ruzie , sla en vecht niet.
Dat is zo vermoeiend, dus ligt de verleiding om de hoek om even de boel de boel te laten even niets meer te willen horen of zien en gewoon een blinddoek om te doen en een koptelefoon met daarin enkel het geluid van zingende vogels en klotsende golven.Het loopt toch niet altijd zo ik het wil met ... kinderen. De was de schoonmaak boodschappen.
Oh ja, er zijn ook wel eens dagen dat ik fluitend door het huis loop maar dat zijn vooral de dagen als de kinderen naar school zijn en als het wat rustiger is.Als ik in de spiegel kijk, zie ik 2 blauwe ogen halve manen onder mijn ogen een halve etage lager hangt mijn neus.In mijn hoofd bonkt geen knikker maar een basket bal en mijn schouders lijken een hele klas te dragen dan de zorg voor mijn kinderen.En hoe is het met jou?Moeder zijn is een 24 uurs baan
Een druk bestaan maar een mooi werk.
Kinderen voelen dat...
Reageren daar, vroeger of later, op.
Een blijde moeder van kinderen?
Je kunt heus naast je huishouding je nuttig maken in je gemeente og een hobby uitvoeren waar je energie uit haalt.
Ik weet het, het is niet altijd makkelijk en ook de scholen vragen veel van ouders, maar probeer eens met vreugde vader/moeder te zijn.
Ben ik nu ouderwets?
Of is er iets veranderd?
Ik heb zelf 7 kinderen die niet makkelijk en rustig zijn. er zijn er nog twee thuis en toch kijk ik met heimwee terug naar die drukke tropenjaren.
Probeer te genieten van kleine dingen, samen met je kinderen kijk eens naar een slak, bollejes die uit de grond komen, een vogeltje wat aan je mezenbollen hangt. je zult zien dat je samen met je kinderen iets gaat delen voor nu en later.
Heel veel sterkte want het is niet makkelijk in deze gejaagde tijd om kinderen op te voeden.
Gods zegen
En ik doe ook mijn best om een blijde moeder te zijn. Om te genieten van ze en van alle kleine dingen. Om er voor ze te zijn, leuke dingen samen te ondernemen, om mijzelf voor hun weg te cijferen, om het goed samen te hebben. En heel vaak lukt dat ook.
Daarom ben ik het ook niet eens met het 'ga maar werken'.
Kinderen hebben we van God gekregen en moeten we zo goed mogelijk in liefde opvoeden.
Daar moet soms gewoon een knop om om te accepteren (en zelfverloochening, en opoffering enz) dat het leven met kinderen gewoon zoveel anders is dan het leven daarvoor.
Maar hoe het in het echt zal zijn weet je voor de tijd nog niet en het mag soms best gezegd worden dat het ook zwaar is...
En misschien dat perfectionistische, goede moeders (bang dat kinderen 'tekort komen') het wel het zwaars vinden.....
Genietmomenten inlassen samen met je kids, laten we het weer meer gaan doen. De boel de boel soms even laten, en es echt even tijd nemen voor (een van) je kinderen. Dit maakt jezelf soms ook weer even wakker en doet je beseffen: ben ik er alleen voor ze om ze zo snel mogelijk groot te krijgen, of om ze ook wat kostbaars mee te geven. Het kan niet anders dan aan 2 kanten positief uitwerken. Geven en ontvangen zijn dan gelijk.
Ik herinner me dat onze kids soms ook heel verrukt zelf met iets moois aankwamen: een slakje met voelsprietjes. Ooh,mama kijk eens wat doetie nou? Als je dan te druk bent gaan zulke mooie dingen gewoon aan je voorbij, en het ís zo prachtig. Pure verrukking, wat je kan helpen om weer kind met het kind te zijn. Het kind zit er niet mee of zn handjes de hele dag vies zijn...
- 1
- 2
