Vraag
Hoe kijken christenen tegen kinderopvang aan? Hier ben ik erg benieuwd naar, omdat er verschillende meningen circuleren. Er zijn christenen die ervan overtuigd zijn dat het niet juist is om je kind naar welk soort van kinderopvang dan ook te brengen. Een kind hoort bij zijn moeder te zijn voor het hechtingsproces en door beide ouders te worden opgevoed, om de juiste normen en waarden mee te krijgen. Ook zijn er mensen die vinden dat het moet kunnen om je kind naar de kinderopvang te brengen, omdat het anders moeilijk wordt om de vaste lasten op te brengen als beide ouders niet werken. Mijn vraag is dus, wat vinden jullie/u? En kan ik hierover eventueel iets in de Bijbel vinden?
Antwoord
De kinderopvang zoals die in onze maatschappij functioneert, staat op gespannen voet met de Bijbel. Voor alle duidelijkheid, ik versta onder kinderopvang iets anders dan groep 0 van de basisschool. Ik heb het over kinderen van enkele maanden tot een jaar of 4.
De achtergrond van de opvang voor deze kinderen en het gebruik er van zijn niet primair gericht op het welzijn van het kind. De meeste ouders die hier gebruik van maken, doen dit omdat ze een probleem hebben. De lat voor de vaste lasten is dermate hoog (gelegd), dat die voor één ouder niet te halen is. In veel gevallen is dit onnodig. Men zou wel met minder financiën kunnen doen, maar men wil het niet. Men wil graag dat mooie (en iets te dure) huis hebben. Of men wil toch graag meerdere keren per jaar op vakantie. Of die tweede auto. Enzovoorts. Anderen hebben het geld misschien niet direct nodig, maar men wil toch ook in het maatschappelijke leven blijven meedraaien. Als huisvrouw tel je toch niet echt mee.
Vanuit deze gedachtengang wordt er voor de kinderen een ‘oplossing’ gezorgd. Zo wordt er ook echt over gesproken. En dat veronderstelt dat kinderen toch een soort probleem vormen. Iemand heeft eens gezegd dat het begrip moeder vervangen lijkt te worden door "een vrouw die een kind heeft." Het is misschien wat sterk uitgedrukt, maar het stemt wel tot nadenken. Maar bij kinderopvang lijkt het in veel gevallen meer te gaan om zelfontplooiing dan om het welzijn van het gezin. En dat is een heel belangrijke reden waarom christenen het af moeten wijzen.
En dan is er ook nog de vraag waar het kind naar toe moet. Sommigen brengen hun kind(eren) bij oma. Of men huurt een oppasmoeder. Anderen brengen hun kind naar de kinderopvang. Ik ga niet uitgebreid schrijven over de gevolgen daarvan voor het kind. Dat moeten pedagogen en psychologen maar doen. Maar ik durf te stellen dat ieder kind liever bij zijn moeder is. Het kiest er zelf niet voor. En het loopt dus in zijn jonge leven al tegen frustraties aan. Een jong kind heeft de liefde, aandacht etc. van zijn moeder zo nodig. Zelfs een oma kan dit niet geven. Ik denk trouwens dat het voor oma’s ook niet goed is als ze nog in de kinderen zitten. Overal is een tijd voor. Maar ook dat is weer een apart probleem.
Tot nu toe heb ik het over zaken die nog niet echt specifiek Bijbels zijn. ook in de seculiere wereld zijn er gelukkig nog velen die deze mening hebben. Het motief van het hechtingsproces is niet exclusief christelijk.
Wat wel bijbels is, dat is dat ouders hun kind ontvangen en zien als een geschenk van God. Een geschenk waar ze een keer verantwoording over moeten afleggen. Hoe ze het hebben opgevoed, aan wie ze het hebben toevertrouwd etc. Vooral hoe ze het geestelijk hebben gevormd. Want opvoeden dat is meer dan alleen grootbrengen voor deze wereld. Opvoeden staat in de Bijbel in eeuwigheidslicht. Daarom wordt ouders opgedragen om met hun kinderen te spreken over het dienen van de Heere. Dat moeten ze niet overlaten aan anderen. Als kinderen ouder worden en naar school gaan, moeten ouders hun kinderen volgens de doopbelofte ook "doen en helpen onderwijzen" in de leer der godzaligheid. Maar de basisschool is iets anders dan kinderopvang.
En juist die eerste jaren zijn zo belangrijk als het gaat om het opvoeden in de vreze des Heeren. Moeders brachten hun kinderen tot de Heere Jezus. Daar wordt gesproken over "kinderkens", dat zijn de allerkleinsten, van 0-4 jaar. Zulke moeders en vaders beseffen iets van het gewicht van de geestelijke opvoeding. Dat is iets wat de hele dag door gaat. In hun doen en laten worden moeders en vaders identificatiefiguren voor hun kinderen. En juist die eerste jaren zijn daarin zo ontzettend belangrijk.
Kinderopvang is naar mijn overtuiging geen thema wat je bijbels kunt onderbouwen. En laten we niet op Samuël wijzen die door zijn moeder Hanna al op zeer jonge leeftijd naar Eli werd gebracht. Wie de Bijbel kent, zal weten dat ze dit om heel andere redenen deed.
Natuurlijk zijn er altijd situaties te bedenken waarin moeders wel móeten werken. Alleenstaande moeders bijvoorbeeld worden daar door onze maatschappij helaas vaak toe verplicht. Over onderdrukking van de vrouw gesproken… Maar er kunnen in gezinnen ook allerlei omstandigheden zijn, waardoor het echt niet anders kan. In geval van ziekte, handicap etc moet een mens soms dingen doen die hij anders niet zou hebben gedaan. Ik raad die vaders en moeders aan om hun specifieke geval aan hun predikant of ouderling voor te leggen en samen biddend zoeken naar een weg.
Elburg,
Ds. M. A. Kempeneers
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.A. Kempeneers
- Geboortedatum:05-11-1964
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Katwijk aan Zee
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik roep op tot liefde voor elkaar en elkaars keuze's! Bevraag elkaar gerust naar motieven om je kindje wel weg te brengen of juist thuis te houden maar veroordeel elkaar alsjeblieft niet!
En realiseer aub een ieder die tegen kinderopvang is dat christenouders echt ook het aller- allerbeste met hun kindje voor hebben en zuivere motieven hebben om te handelen zoals ze do0n!!!!
Ik vind het alleen al zielig wat voor een druk leven sommige kinderen hebben, ongelooflijk!
Bijna elke dag hebben ze wel wat/ moeten ze wel wat.
Er zijn zelfs landen waar kinderen met 6jaar pas naar school gaan omdat er wetenschappelijk bewijs is dat het beter voor een kind is als het tot 6jaar volledig bij moeder en vader is.
En financieel nodig zal soms zo zijn, maar bespreek het dan inderdaad met de kerk. De moeder in het gezin is zo belangrijk dat deze er om financiele redenen niet 'uitgetrokken' mag worden.
En het moederzijn kost offers.
En we kunnen vaak met wel wat minder toch (denk aan mobieltjes, auto, abonnementen, computer, vakantie etc). Hebben we niet een te duur huis? En met wat minder kleding (elk jaar wat nieuws hoeft echt niet), met gekregen kleding, minder/goedkoper eten enz. enz. enz.
In de bijbel en huwelijksformulier vinden we een duidelijk afbakening van de verantwoordelijkheid van man (o.a. getrouw en naarstig arbeiden om gezin en anderen te onderhouden) en vrouw (huishouding, zorg voor man en kinderen enz).
Ik vraag mij af wat christelijke vrouwen dan toch beweegd mee te doen met de tijdgeest (materialisme, het denken aan onszelf enz).???
Ik ga voor rust in het gezin, rust voor de kinderen, tijd voor het huishouden, lekker eten voor de man als hij terugkomt :-), maar ben benieuwd naar andere meningen!
In jouw gezin functioneert het op een bepaalde manier het beste voor jou, je vrouw en je kinderen. Dat is heerlijk en geniet ervan.
mee eens!
en zo wordt er ook door christelijke ouders naar moeders gekeken die geen baan naast hun huishouden hebben...jammer!!
Ik heb er geen spijt van dat ik er was voor de kinderen, maar achteraf gezien, had ik beter 1 of 2 dagen er even tussen uit willen zijn in de week. Met meerdere kinderen, waarvan 2 met een stoornis, was ik helemaal opgebrand. Even afstand nemen en uit de situatie zijn, was beter geweest, maar of de oppas met deze kinderen om zou kunnen gaan?????
Makkelijke kinderen breng je makkelijk ergens onder, maar moeilijke kinderen? Nee, niet welkom, zelfs niet voor nachtje logeren. Later via hulpverlening gelukkig wel logeermogelijkheden aangeboden gekregen.
Het moeilijke is ook, wat dominee als schreef, dat als je weduwe wordt, of alleen komt te staan, je weer zelf in je onderhoud moet voorzien. Na 20 jaar niet werken, kom je dan vaak in de minste (lees slecht betaalde, geen voldoening gevende) baantjes terecht. Dat is dan wel schrijnend als beloning van jaren lang klaar staan voor je gezin, ook van de mensen om je heen moet je het niet hebben "alleen maar huisvrouw?".
Ook ik ben een moeder die 2 tot 3 dagen in de week moet werken om goed rond te kunnen komen samen met mijn man.
Hij verdiend een relatief klein salaris en we zijn iedere maand weer blij dat we de huur van het huis en de vaste lasten kunnen betalen.
Ik breng mijn kinderen niet naar een opvang maar naar oma.
Het liefst zou ik ook thuisblijfmoeder zijn, maar ik heb niet het idee dat de kinderen iets te kort komen als ik 2 dagen per week werk.
Ik ben het zeker eens met het antwoord dat kleine kinderen bij hun moeders/vaders horen!
Ik werk vaker op de BSO dan op het KDV (kinderdagverblijf) maar ik weet dat kinderen het heel leuk vinden op naar het KDV te gaan, over het algemeen genomen. Lekker met vriendjes/vriendinnetjes spelen en leuk speelgoed. Knutselen. Verkleedkleren. Voorlezen.
Vooral omdat dat dingen zijn die thuis niet meer gebeuren. Ik denk dat daar een punt ligt wat ouders weer op moeten pakken. Maar hoe kan dat als ze moeten werken? Dan zijn ze ook blij als ze thuis zijn!
Mijn zus heeft met een vriendin een wisselregeling. De ene dag haar kind bij die vriendin en de andere dag de kinderen van haar vriendin bij haar. Ook nog een keer papadag en moeders kan twee dagen werken. Thuis is ze een supervrolijke moeder en haar dochter is een hartstikke leuke slimme meid (drie jaar en kan al tot 12 tellen & klokkijken! welk KDV kan daar tegenop?!)
Schoonzus is thuis bij haar twee zoontjes maar wordt er soms helemaal dol van. De ene is nogal een aandachtvrager en daar zit ze hele dag mee opgescheept...
Ook al werk ik in de kinderopvang, ik zou mn kinderen er zelf nooit naartoe brengen. Een moeder thuis heeft veel minder kinderen onder zich dan een juf op het KDV. Ook kan je van je eigen kinderen veel meer hebben waardoor kinderen zich veel beter ontwikkelen. Voor de juf is toch maar werk (met hoeveel liefde ze (ik) het ook doen!) een moeder is toch anders!!
Helaas is het vandaag wel realiteit dat veel ouders kinderopvang nódig hebben. Gros van de ouders is alleenstaand, zie ik op mijn werk, en hebben de kinderopvang gewoon nodig. En juist voor die kinderen wil ik de leuke lieve juf zijn die hen een gezellige middag geeft en -o ja- ook nog pedagogisch of course!
Citaat:Een moeder thuis heeft veel minder kinderen onder zich dan een juf op het KDV. Ook kan je van je eigen kinderen veel meer hebben waardoor kinderen zich veel beter ontwikkelen. Voor de juf is toch maar werk (met hoeveel liefde ze (ik) het ook doen!) een moeder is toch anders!!
Niet helemaal eens, als je weer eens een doorwaakte nacht hebt al moeder, of een hele slecht start 's morgens, dan loopt het overdag echt niet lekker (net als bij je schoonzusje).
Op een opvang kan dan iemand anders met frisse moed tegen de kids aankijken en kan je zelf even afstand nemen. Daarna kan je dan makkelijker samen verder. Vroeger was het gewoon makkelijker, had je meer kinderen in de buurt, kon je met je buurvrouw een bakje koffie doen, kwam de leverancier (melkboer etc) in de straat en konden buurkinderen samen spelen. Nu is er voor kinderen niets meer te beleven thuis, op straat is het onveilig en alle buren zijn weg. Van verveling worden de kids dan voor de tv/dvd gezet en zo leren ze maar beperkt iets.
Ik ben met liefde thuismoeder geweest, maar was blij met de peuterspeelzaal, de kinderen zelf ook! Alleen is dat met 1 inkomen haast niet meer te betalen. Uitwisselen is ook lastig, moeders die enkele dagen werken, willen op de andere dagen alleen met de kids zijn en geen uitwisseling. En oma's worden gewoon teveel belast.
Dat vrouwen in Nederland geen betaalde baan hoeven te hebben is het gevolg van de grote welvaart sinds WOII. Dat dit de laatste 10 jaar is veranderd en dat in heel veel gevallen jonge stellen wel samen MOETEN werken om het hoofd boven water te houden vind ik persoonlijk ook een achteruitgang in welvaart.
En in heel veel landen om ons heen is het nooit een issue geweest: daar werken vrouwen vrijwel allemaal, niet zelden fulltime, vaak ook omdat het financieel gezien wel moet. Dus overal ter wereld onstaan nu kindertrauma's omdat al die moeders niet met een kopje thee thuis zitten te wachten? Kom op nou zeg.
Voor alle duidelijkheid: Ik denk dat moeders die ervoor (kunnen) kiezen thuis te blijven absoluut een goede keus maken. Het heeft zeker voordelen want soms is het een soms racen om alles rond te krijgen.
Maar veroordeel alstublieft mensen zoals mijn vrouw en mijzelf niet die heel gewetensvol een andere keus maken. Een dominee zou beter moeten weten en niet zo scherp oordelen over dit soort bijzaken.
Dit is iets wat velen aangaat.
Allereerst is het denk ik een persoonlijke keuze, elk gezin en elke moeder/vader is anders en ook elke financiele situatie.
Deels heeft het ook met keuzes te maken. Koop je een huis op 1 of 2 salarissen? Wil je perse op (verre) vakantie? Wáár ga je wonen?
Wijzelf hebben toen we trouwden bewust gekozen voor een huis op 1 salaris, en in het noorden van het land want daar zijn de huizenprijzen een stuk lager dan in het midden vh land.
We hebben 2 kleine kinderen en ik ben thuismoeder. Wel werk ik 1 avond in de week, waardoor ik het ook helemaal herken dat het fijn is dat je er als moeder soms even uit ben.
Even de aandacht helemaal bij iets anders dan thuis, even niet alleen moeder/huisvrouw zijn.
En stel je hebt geleerd voor iets waar je echt je ei in kwijt kan. Je hebt een toffe baan en er komen kids. Moet je dan meteen stoppen? Ik denk niet per definitie.
Zoals ik al zei is elke situatie anders.
Maar ikzelf zou het niet willen missen, mijn tijd met de kids.
Ben blij dat het financieel lukt. En stiekem zie ik ook een beetje uit naar de peuterspeelzaal omdat ik dan even de handen vrij heb om bijv. te poetsen zonder dreumes aan m'n been ;)
Nog even wat anders, iedereen is ook anders in het kunnen loslaten van z'n kind. Ik zou best m'n kids 1 dag in de week bij oma of kvd of wat dan ook willen brengen maar ik kán het gewoon niet. Ik heb het idee dat alleen ik (en papa) goed voor ze kunnen zorgen, ze helemaal kennen etc. Wordt misschien nog een hele ervaring die peuterspeelzaal...voor mama dan...
Wij verwachten ons eerste kindje en zijn dus ook aan het denken én rekenen geweest. En het is gewoon broodnodig dat ik (parttime) blijf werken omdat we anders echt niet rond kunnen komen. En we wonen gewoon in een simpele tussenwoning, geen dikke auto's voor de deur en gaan ook niet op dure vakanties.
En wij zijn hierin zeker niet de enige, er zijn tegenwoordig best veel gezinnen waar het niet lukt op één inkomen. En ook niet iedere man heeft een dik salaris.
Dus we kiezen voor een dag oppas door oma en een dag kinderopvang.
En vroeger toen velen nog een boerenbedrijf hadden werd en moest er ook altijd hard gewerkt worden door man, vrouw én (oudere) kinderen. Moeder was toen ook niet 24/7 beschikbaar voor de kinderen.
een KDV lijkt een ideale oplossing met lieve pedagogische juffen, maar omdat ik er zelf regelmatig werk weet ik dat ik m'n kind er niet zomaar zo brengen. Dan heb je ook nog het verschil of het één dag is, of gelijk vier of vijf dagen!
als een kind één dag komt probeer je hem/haar een leuke dag te geven, bij vier/vijf dagen moet je het kind gaan opvoeden en normen en waarden aan te leren.
Maar een kind wat één dag komt moet wel elke ochtend weer gaan wennen omdat het al zolang geleden is.
@toetje: met jouw vraag heb je het kernpunt van het dilemma van werkende ouders te pakken. Persoonlijk vind ik dat ieder daarin zijn eigen afweging moet maken. Maar het is natuurlijk een feit dat de uren die iemand betaald werkt niet voor vrijwilligerswerk ingezet kunnen worden.
En toch staat dat los van wel of geen kinderopvang. Een vrouw of man met een stevige directiefunctie die structureel 80 uur per week of meer werkt heeft daar evenmin tijd voor.
Zie de voorwaarden voor het plaatsen van een reactie:
<i>"Reageren op een antwoord is mogelijk mits de reactie iets toevoegt en niet in strijd is met het antwoord van de deskundige. Vraagstellers zijn niet gebaat bij tegenstrijdige reacties en bovendien vinden we het ongepast ten opzichte van de deskundige die zijn/haar vrije tijd ter beschikking stelt om onze bezoekers te helpen. Voor discussies is er het forum."</i>
- 1
- 2
