Vraag
Ik ben een jonge vrouw. Op dit moment ben ik flink aan de slag met mezelf. Ik volg therapie bij een niet-christelijke GGZ-instelling. Bij deze therapie komt er een hoop los. Ik weet dat je eerst door een flink diep dal moet voordat je omhoog klimt. Het is echter alleen zo dat ik hierdoor sneller in paniek raak. Met behulp van mijn therapeuten proberen we een weg te vinden om eruit te komen. Alleen kunnen ze mij niet helpen op het gebied van kerkgang. Ik durf niet meer naar de kerk en catechisatie te gaan. Dit vanwege dat ik dan in paniek raak en alleen maar denk om zo snel mogelijk weg te zijn. Ik ging eerder altijd met mijn vrienden naar de kerk en die steunden mij er ook in. Alleen is het op moment zo erg dat het mij niet meer lukt. Ik ben in de dienst meer bezig om mijzelf rustig te krijgen dan met de preek. Ik heb dit met mijn therapeuten besproken en zei vertellen mij dat ik mijn eigen keuzes aan het maken ben en aan bekijk wat mijn kernbehoeftes zijn. Ik voel mij enorm schuldig, omdat ik het wel wil maar het gewoon niet lukt om naar de kerk te gaan. Veel mensen in mijn omgeving vinden het aanstellerij en volgens hen zoek ik een smoes om niet meer naar de kerk te gaan. Dit is niet zo. Ik ben juist bang dat ik door nu niet naar de kerk te gaan, daardoor nooit meer naar de kerk kan. Hierdoor ga ik mij eenzamer voelen. God voelt voor mij op dit moment zo ver weg, omdat ik vind dat ik niet goed mijn best doe om juist God te zoeken doormiddel van de kerk/catechisatie. Ik probeer nog wel in een dagboek te lezen. Alleen merk ik ook dat hierin mijn concentratie achteruit gaat. De dagboekjes die ik eerder las kan ik niet meer lezen, dat komt niet binnen. Hebben jullie tips voor mij hoe ik hier mee moet omgaan? Ik ben namelijk bang dat ik God kwijt aan het raken ben.
Antwoord
Beste vragensteller,
Het is goed om te lezen dat je hulp hebt (aanvaard) en flink met jezelf aan de slag bent. Ik ben ook blij om te lezen "dat je eerst door een flink diep dal moet voordat je omhoog klimt." Houdt vast aan het positieve en bidt God om Zijn zegen over de therapie, want Hij wil ook jouw therapeuten als middel in Zijn hand gebruiken om jou in jouw problemen bij te staan.
Je raakt echter sneller in paniek en spitst jouw vraag toe op de gang naar de kerk en de catechisatie. Dit lukt niet meer terwijl je het wel wil. En daar zit je dan thuis op zondag en op de avond van de catechisatie, terwijl anderen wel 'gewoon' gaan, en daar zit je dan met jouw schuldgevoel, maar is dat schuldgevoel terecht?
Je schuldgevoel kan er zijn vanwege de mensen die het aanstellerij vinden en het als een smoes zien om niet naar de kerk te gaan, terwijl dit bij jou helemaal niet het geval is. Dit brengt eenzaamheid met zich mee, wat heel goed te begrijpen is, want je kunt je door de 'diagnoses' van die mensen zo onbegrepen voelen. Bedenk dat de meeste 'therapeuten' geen praktijk(ervaring) hebben en zij niet beseffen wat een ander kan doormaken en daardoor schade aanrichten bij jou. Hierbij moet je echter ook bedenken dat het op dit punt niet mogelijk is voor die mensen om te bevatten wat er in jou omgaat, zelfs voor zeer met jou meelevende mensen is dit niet mogelijk. Het is iets heel persoonlijks. Ook voor ervaringsdeskundigen geldt dit, alhoewel zij meer begrip zullen hebben voor jouw situatie. Daar is er Eén Die wel precies weet wat er in je omgaat en dat is de Heere Jezus; ga dan ook maar veel naar Hem toe, roep Hem aan in de dag van de benauwdheid
Je kunt je ook schuldig voelen vanwege jezelf. Je schrijft: Ik ben bang dat ik door nu niet naar de kerk te gaan, daardoor nooit meer naar de kerk kan. Dat gevoel kan er zeker zijn, maar dat is in de situatie van nu. Je bent nog altijd bezig met therapie (je bent er dus mee bezig, je doet er al veel aan, dat mag jouw schuldgevoel ook wegnemen), gun therapie z'n tijd; omhoog klimmen uit een diep dal gaat niet met vijf of zes treden tegelijk, maar stapje voor stapje en soms gaat het voor je gevoel weer een aantal stappen terug. Ik geloof vast en zeker dat er een tijd kan komen dat de stap om naar de kerk te gaan een stuk kleiner zal worden. Nu is het voor jou zo dat je gedachtegang al angst oproept, angst voor de angst, zoals dat wel genoemd wordt. Wanneer je weer een paar treden hoger mag zijn kan het positieve daarvan tegenwicht gaan bieden aan de angst/paniek.
Ook met betrekking tot God kun je je schuldig voelen. "Je doet niet goed je best om God te zoeken Je concentratie gaat achteruit, en zo kun je de dagboekjes die je eerder las niet meer lezen." Weet dat God van jouw situatie afweet! Wanneer iemand in het ziekenhuis verblijft of ziek thuis is, dan kan hij of zij ook niet naar de kerk. Dat is geen opzettelijk wegblijven, dat geldt ook voor jou; de psychische omstandigheden laten het voor jou op dit moment niet toe dat je niet naar de kerk/catechisatie kunt, en dat je dagboekje niets of heel weinig zeggend voor je is. Je bent echter wel bang om God kwijt te raken.
Weet je wat zo opvallend is in de Bijbel? Wel, dat God in Zijn Zoon juist zieken opzoekt! Dit geldt niet alleen voor het geestelijke, maar ook voor het lichamelijke/psychische, zij raakten Hem dus niet kwijt, maar mochten ondervinden hoe nabij Hij kwam en was. En gelukkig wordt de Heere niet veranderd, Hij is en blijft dezelfde. Laat het Woord je mogen bemoedigen en je hoop geven.
Nog twee dingetjes wil ik noemen.
Allereerst met betrekking tot het lezen van jouw dagboekje en de bijbel. Lees kleine en eenvoudige stukjes, juist met het oog op je concentratie. Vervolgens geef ik je ook mee om te overdenken of er niet iemand is vanuit de kerk, of een vriendin of familielid, met wie je over jouw problemen kunt spreken en waarvan je weet dat hij of zij een luisterend oor heeft en niet direct met zijn of haar 'diagnose' je om de oren slaat. Het kan heel goed doen wanneer er iemand is die zo naast jou staat.
Ik wens je heel veel sterkte toe en Gods zegen in alles.
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Bij deze geef ik een citaat weer: Het zwaarste einde van het kruis dat op Gods kinderen gelegd wordt, ligt op hun sterke Heiland"
Veel sterkte en Gods nabijheid toegewenst.
Wat moeilijk voor je! De mensen begrijpen je niet... Maar de Heere ziet je wel en Hij weet wat je voelt en denkt! Hij wil jou vasthouden, ook al merk je het soms niet en ben je bang dat je Hem kwijtraakt!
Je bent bezig met therapie om jouw situatie te verbeteren. Er komt vast wel weer een tijd waarin je het wel weer gaat proberen om naar de kerk te gaan. De Heere weet dat jij nu wel wilt, maar nu niet kunt gaan!
Als je het fijn vindt met iemand te mailen, die een klein beetje begrijpt en weet hoe jij je voelt...? Dan mag je mijn mailadres opvragen bij Refoweb. Sterkte toegewenst.
Ik herken me 100&% in wat je verteld. Ik heb namelijk ook angst om naar de kerk te gaan.
Als ik zondag mensen zie lopen naar de kerk ben ik erg jaloers en verdrietig..kon ik dat ook
maar denk ik op zo'n moment..
Ik heb het vaak geprobeerd, maar de laatste tijd kreeg ik hartkloppingen en moest ik erg trillen en was ik
meer met mezelf bezig dan met de kerkdienst. Op dit moment volg ik therapie, ivm een depressie en angst..
Ik zal voor je bidden dat God je de kracht en moed zal geven om die (moeilijke) stap te zetten. De drempel
is op dit moment erg groot en het is denk ik niet verstandig om gelijk in het diepe te gaan springen. Stapje
voor stapje en tegelijkertijd op God vertrouwen. Hij wil je helpen in al je zorgen, noden en pijn. Vertrouw
op Hem, dan zul je nooit beschaamd uitkomen!
Als je er graag over wilt praten of iets kwijt wilt, mag je me altijd een mailtje sturen!
Liefs,
Wat herken ik veel in jou vragen...wat moeilijk voor je en wat dapper dat je zo aan het vechten bent! Veel mensen weten niet wat je nu door moet maken en daarom staan ze vaak zo snel met een oordeel klaar. Bedenk maar dat de Heere precies weet wat je door moet maken, dat Hij precies weet dat je zo vecht, juist om bij Hem te blijven. Hij wil je daar ook bij helpen. Het antwoord van Hope kan ik van harte beamen. Ik had ook last van een angst stoornis en ben zo ongeveer wel ruim een jaar(misschien nog wel langer) niet in de kerk kunnen komen. Maar na ongeveer 3 jaar therapie ben ik van mijn angststoornis af. Zie je dat je niet te snel en teveel van jezelf moet eisen?? Zoals de dominee ook zei; stapje voor stapje. Je moet eerst alles een plaatsje zien te geven en jezelf terug zien te vinden voor je tussen de mensen je weer wat sterk kan voelen. Het is juist heel goed dat je daar zo hard voor aan het werk bent. Gun jezelf daar ook de tijd voor! Dat mag! En weet je wat zo mooi is, juist als je denkt dat je de Heere kwijt aan het raken bent(door deze omstandigheden kan het idd lijken of je zo alleen staat in alles) zal Hij je ook weer laten zien (op Zijn tijd) dat Hij er wel voor je is. Hij houd jou vast! Ken je het lied van de voetstappen? Zo bijzonder dat Hij ons wil dragen als het te moeilijk is voor ons. Daar mag je op vertrouwen!! Ik heb het zelf mogen ervaren! De Heere Zelf heeft mij weer moed en kracht gegeven om naar de kerk te kunnen. Al heeft het veel tijd gekost en veel strijd en wat ik zo herken schuldgevoelens. Maar bedenk ook bij jezelf: Als ik nou wel zou kunnen? Zou ik dan gaan?? En dat is jou verlangen, dat weet de Heere! En echt, gun jezelf de tijd om er weer naar toe te groeien. Er komt een tijd dat je weer durft, misschien eerst samen met iemand die je heel goed kent en je steunt. Zelf ging ik altijd helemaal van achteren zitten, toen ik weer voor het eerst ging, dan kon ik er makkelijker uit als dat nodig was. En nu durf ik zelfs naar voren te lopen...dat is een hele overwinning! En daar is heel veel tijd overheen gegaan hoor! (jaar of 5) Heel veel sterkte en ik zal voor je bidden. k Zag dat anderen al een mailadres door willen geven, de mijne mag je ook gerust opvragen!
lieve groet,
Silver
