Vraag
Waarom lijkt het dat ik God altijd moet zoeken! Ik voel Zijn aanwezigheid niet.
Antwoord
Ja, dan zul je het gevoel kunnen hebben dat God eigenlijk niet eens wil dat je Hem zoekt. Hij lijkt het je moeilijk te maken en tegen te houden. Toch is dat niet het geval!
Als we Zijn aanwezigheid niet voelen wil dat niet zeggen dat Hij ver weg is en nog veel minder dat Hij ver weg wil blijven. Allereerst mogen we weten uit de Schrift dat Hij nabij is ieder die Hem aanroept in waarheid (Psalm 145:18). Dat belooft Hij. Dat is dus zo, ook al ervaren we dat niet. Als Hij Zijn aanwezigheid niet laat voelen, dan wil Hij in elk geval dat we Hem juist vuriger en volhardend zullen blijven zoeken. Denk aan de Kananese vrouw in Mattheus 22. Dan beproeft de HEERE om ons zoeken te louteren en te zuiveren. En op Zijn tijd zal Hij Zijn nabijheid ook laten ervaren.
Dat zuiveren kan inhouden: dat we bidden in meer afhankelijkheid, in dieper besef dat wij niets verdienen, in meer besef dat alleen Hij ons redden kan, in meer leren relativeren van andere dingen, onze onmacht te dieper doen ervaren. Wie Hem zo zoekt, als een goddeloze en onwaardige die tot Christus komt, zal Hem vinden. En mag geloven dat Hij nabij is omdat Hij het zegt in Zijn Woord. En Hij zal Zijn nabijheid ook laten merken. Calvijn zegt ergens iets in de trant van: als God ons lijkt weg te stoten, dan trekt Hij ons juist nader tot Zich.
Tenslotte kan de HEERE Zijn nabijheid ook verbergen als er zondige gewoontes in ons leven zijn, of bewust onbeleden zonden. Daarom is het altijd goed om te vragen: HEERE, als de oorzaak bij mij ligt, wilt U mij dat dan laten zien en er mij aan ontdekken.
Ds. D. Breure
Dit artikel is beantwoord door
Ds. D. Breure
- Geboortedatum:30-08-1962
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Kockengen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Nu ben je vreselijk depressief, de wolk is volkomen, je wereld beperkt zich , werk en vrienden moeten wijken,(alles alles is teveel) en het komt nu aan op overleven.
Denken is bijna niet mogelijk, bezoeken aan een dienst evenmin, alles wordt stil.
Dit is mijn verhaal. Koud, donker, eenzaam. Je hoort mensen wel zeggen dat ze ondanks alles God bij zich wisten. Ik niet. Koud en eenzaam. Nu ben ik eigenlijk gewoon boos. Want als ik nu (na bijna een jaar gaat het geukkig weer wat beter!....) mij weer bij God wil voelen, moet ik gaan bidden en lezen.
Maar als je een zelf kind hebt wat NIET bij machte is bij jou te komen, alleen en koud is, ga je daar toch naar toe??? Dan wacht je toch niet tot dat kind jouw gaat contacten??!! En natuurlijk is geloven niet voelen, maar 'weten en vertrouwen', maar hoe kan dit als je denken verduistert is?? Als christenvrienden het laten afweten??
Als je denken verduisterd is wordt dat wel heel lastig ja. Ik kan nooit helemaal begrijpen hoe dat zit want dat kun je pas als je het zelf meemaakt. Ik weet wel wat de symptomen zijn doordat iemand heel dicht bij mij er chronisch last van heeft maar wat het precies doet weet je als buitenstaander nooit. Boos? ook dat is zo'n "symptoom". Ik weet dat het voorkomt, ook van heel dichtbij. Toch zou ik proberen die boosheid onder controle te krijgen! Boos zijn op God heeft om te beginnen geen zin, maar het is ook onterecht! Ik zou zeggen, strijd de goede strijd, al is die donker en al duurt die lang, uiteindelijk komt het goed! Dat is geloven, dat is vertrouwen. Weten dat het goed komt al heb je geen idee hoe.
Als christenvrienden het laten afweten wordt het nog moeilijker ja. Dan kan de eenzaamheid en de woede je overvallen. Ik ben blij dat het weer wat beter gaat. Laat je niet door je omgeving opnieuw de put in werken!
