Vraag
Tot een tijd terug was ik actief in de kerk. Daar ben ik toen onvrijwillig mee gestopt omdat het te zwaar werd. Sindsdien heb ik er een schuldgevoel aan overgehouden. Ook heb ik last van sociale angst en spanningen, die steeds erger lijken te worden. Als ik onderweg bijvoorbeeld een kerkgebouw passeer voel ik angst en paniek in me opkomen. Hetzelfde heb ik als ik in de Bijbel of op andere plaatsen over Jezus lees. Vroeger had ik hier geen last van en kon ik rusten in het volbrachte werk van Christus. Dat is nu weg en heb veel last van bestrijdingen. Wat is er met mij aan de hand? Ben ik nu opeens geen kind van God meer? Ben ik occult belast of iets dergelijks?
Antwoord
Beste vragensteller,
Ik wil uw vraag in drieën knippen en hierop reageren, maar direct er bij opmerken dat deze drie ook met elkaar verbonden (kunnen) zijn.
Allereerst spreekt u over schuldgevoel. Met hart en ziel zult u actief bezig zijn geweest in de kerk, wat is het dan erg en moeilijk als daarmee gestopt moet worden omdat het te zwaar is geworden. Maar is dat uw schuld? Je kunt jezelf verwijten gaan maken, de ontstane omstandigheden wijten aan jezelf. Maar in het werk binnen de kerk zijn altijd tekorten en gebreken, wij zijn geen volmaakte mensen. Eén Arbeider in Gods wijngaard is zonder tekorten en gebreken geweest, de Heere Jezus Christus, maar alle andere arbeiders en arbeidsters zijn dat niet, en dan kan het zelfs zijn dat het werk te zwaar wordt. Dit betekent niet dat het gedane werk tevergeefs is geweest, want onze arbeid is niet tevergeefs in de Heere. Hierbij zou ook de vraag gesteld kunnen worden: ziet de kerk of de gemeente u ook als schuldig aan de voor u ontstane situatie? Ik denk het niet en verwacht eerder waardering over wat u wel hebt kunnen en mogen doen binnen de kerk.
Het werk door u binnen de kerk ligt nu stil, maar het is heel wel mogelijk dat u op een later tijdstip weer wat kunt gaan doen. Misschien dat u op heden dat helemaal niet ziet en er ook geen enkele verwachting meer van hebt, het is ook niet niks om onvrijwillig te moeten stoppen, en dat brengt mij bij het tweede in uw vraag: last van sociale angst en spanningen.
Daar waar het 'mis' is gegaan is het het moeilijkst om weer terug te keren. Allerlei gedachten kunnen dan gaan opspelen: Gaat het niet weer mis? Wat zullen ze wel van mij denken? Angst en spanning krijgen de overhand en alleen al het passeren van een kerkgebouw doet dit bij u opkomen. Om hiermee te kunnen omgaan is mijns inziens hulp nodig, zeker daar u aangeeft dat angst en spanningen steeds erger lijken te worden. U zou er eens over kunnen nadenken of hulp gewenst is om uw angst en paniek te overwinnen, er zijn christelijke instellingen die u hierbij tot steun kunnen zijn en die u in eerste instantie eens telefonisch kunt benaderen.
Het derde dat mij opvalt in uw schrijven is dat u last hebt van veel bestrijdingen. Er is al veel strijd van binnen, psychische strijd, en nu is waar u vroeger in kon rusten ook weg, namelijk het volbrachte werk van Christus. U weet er zelf geen antwoord op wat er kan zijn dat dit zo is. Het volbrachte werk van Christus is voor uw geloofsbeleving weg, maar is er gelukkig voluit wanneer we het Woord van God tot ons laten komen, dat Woord dat bestaat tot in eeuwigheid.
De duivel kan op allerlei manieren tot ons komen met zijn bestrijdingen, hij kent onze zwakke pleken, hij weet waar we gevoelig voor zijn. Mogelijk geeft hij in dat het werk in de kerk te zwaar is geworden omdat u die taak eigenlijk helemaal niet behoorde te doen en dat het daarom misgelopen is, of, dat u alles maar wat hebt ingebeeld in vroeger tijden, want zie nu eens. Of: wanneer de genade in Christus echt was in uw leven dan had u echt niet hoeven stoppen. Als...
Ik zeg niet dat bovenstaande precies zo in uw leven gaat, maar zijn bestrijdingen kunnen ons ondertussen wel aan het wankelen brengen, onzeker maken, overhoop doen liggen met ons zelf. Gelukkig kunnen ze ons nooit doen omvallen, want de Steenrots waarin Zijn Kinderen zijn kan door de bestrijder, de bestrijding, nooit van z'n plaats worden gebracht, want Hij is de vaste grond van het behoud. Open daarom maar veel biddend het Woord, laat Hij het woord hebben in uw leven elk ogenblik weer, waar Hij ook zegt: "Ik zal u trouw verzellen met mijn raad, terwijl mijn oog op u gevestigd staat."
Van harte wens ik u Gods zegen toe,
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
@vragensteller je bent niet de eerste die door teveel (kerken) werk klachten en problemen krijgt. Daar kun je een schuldgevoel bij hebben. Maar God vraagt niet dat wij meer doen dan dat we kunnen. Hij wil dat we de door Hem geschonken gaven gebruiken in Zijn koninkrijk. Naar ons vermogen. Dus niet boven vermogen!
Toch is dat lastig om te verwerken dat het zo gaat. Als je ergens gespannen van wordt dan betekent dat daar dingen liggen die moeilijk te verwerken zijn. Als ik hele moeilijke dingen meemaak waarvan ik niet goed weet hoe ik ermee verder moet, dan wordt ik daar ook gespannen van. Dan weet ik dat ik daar iets mee doen, om te voorkomen dat ik eronder doorga. Het is dus een signaal! Ik denk dat je inderdaad proffessionele hulp nodig hebt, om deze situatie te veranderen.
De Heere is nog Dezelfde als toen je het ambt wel vervullen kon. De Heere Jezus is nog steeds jouw Verlosser en Zaligmaker. Al zie je het niet en voel je het niet... Doordat je in de knoop zit met alles, lijkt alles ver weg. Het komt weer goed! Naast hulp van een proffessionele hulpverlener is het goed als je aanklopt bij de dominee of iemand anders van de kerk. Vertel hen wat er in je leeft. Zij kunnen jou steunen en voor en met je bidden. Wat je meemaakt is echt niet raar, schaam je er dus niet voor!
Sterkte toegewenst!
1. God
2. je gezin
3. je werk
4. overige prioriteiten zoals kerkenwerk / werk voor God.
