Veel gepest

Ik ben een meisje van 19 jaar en wordt al vanaf de basisschool gepest. Ik ben christelijk en bijna de hele klas was moslim, wat het voor mij een moeilijke tijd maakte. Ik werd vaak buitengesloten. Altijd als ik iets aan mijn uiterlijk deed, werden sommige mensen daar spontaan boos over, net alsof het een misdaad is als ik m'n haar een keer anders heb. Zelfs de kleinste dingen konden ze niet verdragen, terwijl daar bij anderen geen opmerkingen over werden gemaakt. Ik zat ook op dansles en ook daar deed ik altijd alles 'fout', ook al was dat in werkelijkheid niet zo. Ik dacht dat de overgang naar het voortgezet onderwijs wat zou veranderen; niet dus. Ik werd niet echt heftig gepest, maar een ander meisje werd het slachtoffer. Ik hielp mee met pesten omdat ik me zo ellendig voelde. Ik heb daar uiteraard wel spijt van. In de tweede klas wilde geen enkele jongen mij 'hebben', iedereen vond me lelijk, een mislukkeling. Thuis ging het toen ook niet goed. Mijn broer mishandelde me geestelijk en lichamelijk. Hij zei dat ik een poepvlieg was en trapte me wel eens in mijn buik. Ook hij zei vrijwel iedere dag dat ik ongelooflijk lelijk en dom was, waardoor ik -mede door eerdere ervaringen- in een ernstige depressie belandde, waardoor ik niet meer naar school ging. In de derde klas ging het iets beter met m'n zelfvertrouwen. Ik merkte na een tijdje dat ik meer mensen aantrok en meer vrienden maakte, alhoewel ik nog steeds geestelijk en lichamelijk werd mishandeld door mn broer. Na een aantal maanden merkte ik dat ik weer in een diepe put begon te raken en verzuimde ik weer van school. Uiteindelijk kwam ik in een kliniek van het GGZ, waar ik intern verbleef en daar ook naar school ging. Ik was daar het enige meisje naast zeven jongens. Ik was super onzeker en ik hoopte dat zij aardig voor mij zouden zijn. Helaas was dat niet het geval en werd ik zelfs gepest. Eén jongen heeft mij daar zelfs letterlijk en figuurlijk geprobeerd te gronde te richten. Zo trapte hij bijvoorbeeld om zeven uur 's ochtends keihard tegen mijn kamerdeur aan, alleen maar omdat mijn uiterlijk hem niet beviel. Dankzij mijn broer, die nogal sterk is en me een keer kwam ophalen, heeft hij zich uiteindelijk verder gedeisd gehouden, althans op lichamelijk terrein. Verder had hij altijd kritiek op mij. Hij vond zelfs dat ik het recht niet had om te eten en een meisje te zijn, omdat ik er uit zie als een mongool, zei hij. Ik heb daar een vreselijke tijd gehad. Ik zie die nare mensen nooit meer, maar het doet nog steeds heel veel pijn. Ik voel een hele intense boosheid en voel me nog steeds angstig door die jongen. Dat was wel de tijd dat m'n broer wat aardiger was, maar ook nu nog steeds heeft hij weer zijn momenten als vanouds, zoals de neiging om me te slaan of om macht op mij uit te oefenen. Ook m'n moeder kwetst mij regelmatig. Ze zegt dat ik dom en lelijk ben. Nu was ik bij een chirurg, omdat ik dacht dat een ander uiterlijk me het leven wat makkelijker maakt. Zegt die arts, dat ik echt geen plastische chirurgie nodig heb omdat ik er goed uitzie. Dus ben ik weer naar huis gegaan, opgelucht maar toch ook weer verward. Nog steeds zeggen mijn broer en moeder lelijke dingen tegen mij. Ik zat vandaag te denken om maar eens stappen te gaan ondernemen om zelfmoord te plegen, omdat ik niet denk dat het leven mij nog wat te bieden heeft.

In je verhaal geef je dingen weer uit je levensgeschiedenis, die allemaal het karakter hebben van miskenning en vernedering van jou als vrouw/mens. Zeker als dat op jonge leeftijd langdurig het geval is, kan dat zeer ernstige gevolgen hebben. De gedachte om jezelf iets aan te doen, is niet vreemd in dergelijke situaties. Dat komt best vaak voor. Het is goed dat je er op deze manier uiting aan geeft en contact probeert te maken. Tegelijk is het niet goed mogelijk om via deze rubriek tot een werkelijk gesprek te komen. Dat is wel noodzakelijk.

Een groot risico voor mensen in omstandigheden als jij is dat ze door alle ellende en mislukkingen in een isolement komen. Het vertrouwen in mensen en wellicht ook in jezelf is ernstig geschaad en dan is het te begrijpen dat er niet veel meer gecommuniceerd wordt. Het gevaar is dan groot dat ook alle hoop op verbetering verdwijnt. Kortom, je komt dan in een negatieve spiraal terecht, waarin alles negatief wordt geïnterpreteerd en suïcidale gedachten gemakkelijk opkomen.

Nu denk je dat het nooit meer goed kan komen en dat het leven je niets meer te bieden heeft, zoals je zegt. Ik heb in het verleden veel mensen zoals jij gesproken die ook geen hoop meer hadden en desondanks met hulp, geduld en volharding toch weer perspectief zijn gaan zien in het leven. Je daarvoor in te zetten is heel erg de moeite waard. Er is maar één manier om hier een ander licht op te laten schijnen en dat is door hulp te zoeken en daar je verhaal te doen. Ik weet niet of je nog steeds contact hebt met hulpverlening, zo niet, neem dan contact op met je huisarts en vertel je verhaal zo goed mogelijk.

Je zegt dat je christen bent, maar je laat dat aspect van je leven verder buiten beschouwing. Wellicht ken je een predikant of ambtsdrager. Je kunt ook naar hen toe. Niet om professionele hulp, maar wel om je verhaal te doen en pastorale begeleiding en voorbede te vragen. Ook dat wil ik je sterk aanraden. Bij God zijn er geen hopeloze gevallen. Lees bijv. Psalm 88 en 56. Hoewel ik je niet ken, zal ik voor je bidden zodat je weer hoop en moed krijgt. Om hulp te zoeken en motivatie te vinden om je in te zetten voor herstel.

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven