Voetenfetish

Ik ben een jongen van 24 en heb sinds kort (bijna een jaar) verkering. Ik heb, ik denk al vanaf mijn 14e of 15e, een seksuele afwijking (denk ik), waar voor ik mij verschrikkelijk schaam. Ik heb het er met nog niemand over gehad. Ik ben er achtergekomen dat het voetenfetish heet. Ik raak opgewonden als ik de voeten van een meisje of vrouw zie, vooral met hoge hakken. Ik fantaseer er dan over om aan de voeten te ruiken en te likken. Als je er over nadenkt is eigenlijk best een beetje vreemd. Ik heb op internet gezien dat er vrouwen/meisjes zijn die aanbieden om aan hun voeten te likken, waar je dan wel voor moet betalen. Soms heb ik een enorme (!) drang hiertoe. Hoe normaal is dit? Is dit een afwijking? Bent u op de hoogte van dit verschijnsel? Kun je hier van verlost worden? Ik durf het niet tegen mijn eigen vriendin te zeggen (ze draagt ook nooit hoge hakken, dus dan heb ik dit gevoel ook veel minder). Ik ben er een keer heel voorzichtig over begonnen dat er mensen zijn die dit verlangen hebben, maar toen merkte ik direct dat ze het raar vond. Ik zit hier verschikkelijk mee, ook omdat ik probeer een christen te zijn. Soms heb ik wel eens de gedachte: het liefst zou ik naar een meisje toe gaan en betalen om aan haar voeten te kunnen likken. Maar dat mag denk ik ook niet. Zou u alstublieft uit kunnen leggen wat dit is en hoe ik er mee om moet gaan. Ben ik de enige die dat heeft? Ik ben namelijk nog nooit iemand anders tegen gekomen die het ook heeft.

Beste jongeman,
 
Hartelijk dank voor het toevertrouwen van je vraag. Je meldt dat je een probleem hebt op het gebied van het hebben van een fetish. Als ik je verhaal lees wordt dit binnen de psychiatrie niet geclassificeerd als een fetish. Het dient net als het hebben van een fetish als een parafilie gezien te worden. Als het een fetish betreft gaat het om niet levende onderwerpen die een intense seksuele drang oproepen en seksueel prikkelend zijn voor betrokkene. Een voetenfetish zoals je het noemt voldoet niet aan het criteria van een niet-levend voorwerp. Jouw beschrijving voldoet aan het criterium van een parafilie NAO. Bij jou spreek je van partialisme (exclusieve aandacht voor een lichaamsdeel).

Je vraag is of het een afwijking is. Het wordt psychiatrisch gezien als een seksuele stoornis welke in mate van ernst kan verschillen. In jouw geval kun je spreken een lichte vorm omdat de drang er wel is, maar je nog nooit hieraan hebt toegegeven. Denk niet dat je de enige bent. Net als jij zullen anderen die een parafilie hebben hierover niet snel vrijelijk spreken. Ikzelf heb binnen mijn praktijk, ook als er behandeling plaatsvindt, nog niet meegemaakt dat men ervan verlost werd. Maar als christen weet je dat door gebed God soms wonderen doet, al kun je dit niet claimen.

Behandeling levert echter wel op dat het grote geheim eraf wordt gehaald, wat erg kan opluchten. Daarbij past een niet veroordelende houding, omdat we immers allemaal in gebrokenheid leven en afhankelijk zijn van het genadebrood.

In een behandeling kan ook besproken worden hoe hier het beste mee om gegaan kan worden binnen de grenzen die iemand stelt. Ik vind niet dat je jouw vriendin onkundig kunt laten. Als je samen toegroeit naar een huwelijk moet er ook vertrouwen zijn en ook moeiten worden besproken. Je geeft al een duidelijke valkuil aan. Door het voor jezelf te houden neemt de drang toe het elders hiervoor een oplossing te zoeken, buiten je vriendin om en zonder weten van haar kant. Dat lijkt mij niet goed voor de relatie. Als je kiest voor het bestendigen van een relatie middels het aangaan van een huwelijk, moet je dat kunnen doen op goede gronden. Daar hoort ook bij dat je elkaars zwakheden/onvolkomenheden leert kennen. Als ze voor je kiest moet ze er ook voor kiezen dat je last hebt van een parafilie en dat gezamenlijk een christelijke plaats kunnen geven in jullie huwelijk.

Nu weet ik niet hoe jouw vriendin werkelijk over je probleem denkt. De manier waarop je het nu aan de orde hebt gesteld staat ver van jullie af. Dat was slechts toetsen via derden hoe ze erover dacht. Het is natuurlijk een heel ander verhaal als ze te horen krijgt dat haar geliefde hier zelf mee worstelt. Mocht het tussen jullie tot een huwelijk komen, waarin de dingen vooraf eerlijk besproken zijn, dan kun je ook samen bezien welke plaats je de parafilie kunt geven in jullie liefdesleven. Binnen het huwelijk, ook seksueel kan er veel, maar moet altijd worden begrensd door het respect te hebben voor grenzen die een partner aangeeft. Ik denk dat het zoeken van een goede hulpverlener (seksuoloog) die ook psychiatrisch geschoold is je verder zou kunnen helpen.
 
Kees den Hamer,
Psychotherapeut/seksuoloog

Dit artikel is beantwoord door

C. den Hamer

• Geboortedatum:
  15-03-1953
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerd Vrijgemaakt
• Woon/standplaats:
  Zwolle
• Status:
  Actief

114 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven