Vraag
Ik heb een vraag over de rolverdeling tussen man en vrouw. Het is zo, dat wij binnenkort ons eerste kindje verwachten. Mijn man en ik hebben er veel over gepraat en zijn het er gezamenlijk over eens dat het voor beide de beste optie is dat mijn man parttime gaat werken en ik (de vrouw dus) fulltime blijf werken. Wat wij hebben meegenomen in onze beslissing is: ik houd ontzettend van werken/mijn werk, ik ben ontzettend goed in mijn werk, gaven die ik van God heb gekregen. Als parttime werkende kan ik niet de functie vervullen die ik zo ontzettend leuk vind en waar goed in ben. Ik zou een stapje terug moeten doen en altijd verlangen naar een grotere uitdaging in mijn werk. Daar tegenover vind mijn man zijn werk niet leuk genoeg om fulltime te doen tot zijn 65e. Hij is al een aantal jaar op zoek naar iets anders, maar hij kan niks vinden zonder een vervolgopleiding te moeten doen. Zijn baan bevredigt hem niet. Ik ben geen goede huisvrouw en mijn man is daarentegen wel een goede huisman. Hij vindt het heerlijk om het huis "aan kant, schoon en gezellig" te maken. Voor mij is het huishouden enkel een noodzakelijk kwaad. Ook de opvoeding van de kinderen speelt hierin een grote rol. Mijn man wordt zonder twijfel een geweldige vader die met liefde en geduld onze kinderen de weg kan wijzen, ook als het gaat om Gods wegen. Hij is veel verder geoefend in de genade dan ik en hierdoor beter in staat om onze kinderen op Gods weg te wijzen. Ik ben ongeduldig, raak snel geprikkeld en ben veel minder in staat om structuur aan te brengen in een dag. Dit zijn niet zozeer de twijfels en angsten die elke moeder heeft, maar is echt gebaseerd op zelfkennis. Dit is de motivatie. Waar het vooral om gaat is ons gevoel. In MIJN gevoel moet ik er niet aan denken om mijn dierbare werk, gedeeltelijk, naast mij neer te moeten leggen en in ZIJN gevoel wil hij ontzettend graag minder werken en thuis bij zijn kindje zijn, en haar op te zien groeien en haar persoonlijk op te mogen voeden. Beiden zullen wij gelukkiger worden als de situatie is, zoals ik die in het begin heb beschreven, en ons dochtertje waarschijnlijk ook. Nu staat er in de Bijbel vrij veel beschreven over de rolverdeling die God heeft gemaakt tussen man en vrouw. Ik vind het alleen wel heel moeilijk om over dit specifieke onderwerp een kant en klaar antwoord te vinden, ook omdat deze werkmogelijkheden in de tijd van de Bijbel niet bestond. Ik hoop dat iemand mij hier een antwoord op kan geven.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Waar wil je een antwoord op? Je stelt namelijk niet een vraag, maar je wilt slechts de bevestiging krijgen dat jij mag blijven werken en dat het ‘goed’ is dat je man huisman wordt. Nu, die goedkeuring -of die toestemming- ga ik niet geven. Het is jullie eigen verantwoordelijkheid hoe je je leven vormgeeft. Verantwoordelijkheid heb je naar elkaar, en naar God.
Voor je trouwde heb je misschien dit vraagstuk voor je uitgeschoven. Welnu, dan zul je er nu over na moeten denken. Het is fijn als je nu al kunt zeggen dat je echtgenoot ongetwijfeld een goede vader zal zijn, maar je weet nog niet wat het moeder worden met jóú doet! Mogelijk denk je over een poosje heel anders dan nu. Je zou niet de eerste zijn die toch besluit om het dagelijkse werk -wat nu belangrijk voor je is- naar een tweede plaats te schuiven!
Een hartelijke groet,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Leuk voor je kind, als het later hoort: mama ging liever haar dierbare werk doen dan voor jou zorgen, dat haar haar meer voldoening...
Ik zeg niet dat je man geen goede vader zou zijn, maar het is in elk geval niet bijbels. Een man zal in het zweet zijns aanschijns zijn brood eten, en een vrouw zal zalig zijn in het baren (opvoeden, verzorgen etc) van haar kinderen. Dat is Gods orde!
Het klinkt misschien erg hard wat ik zeg, maar het feit dat je de vraag stelt, bewijst wel dat je ergens ook wel twijfels voelt of het de juiste weg is! Breng het biddend bij God, en vraag Hem om wijsheid in deze dingen. En besef, de kind is maar één keer jong, geniet daar van, het is zo de moeite waard!
ps: tip: lees het boek "Een vrouw naar Gods hart" eens (van Elizabeth ...ben de achternaam even kwijt)
Ik ben het wel zeker eens met mw Rots dat je pas echt weet hoe je als moeder bent, als je het bent. Maar de tijd zal het dan wel weer leren. Maak je geen zorgen om de dag van morgen!
Als het egoïstisch is van de één om te blijven werken is dat ook het geval als de ander blijft werken.
Ik vind het woord egoïstisch hier absoluut niet op zijn plaats, ze heeft met iedereen rekening gehouden en een egoïst houd alleen rekening met zichzelf.
Ik zeg niet dat ik het met vraagstelster eens ben maar dat is een ander verhaal.
Wordt er ook nog naar de belangen van het kind gekeken? Een vaderfiguur is voor een kind echt anders dan de moederfiguur! Daar is genoeg literatuur over geschreven.
Ga je nou uit van de bijbel of van wetenschappelijke literatuur? De wetenschappelijke inzichten met betrekking tot een vader- en moederfiguur zijn de afgelopen decennia namelijk aanzienlijk veranderd. De relatie die je als kind met je ouder hebt, hangt niet samen met het geslacht van de ouder, maar met allerlei emotionele kenmerken.
Voor een kind is een veilige thuishaven ontzettend belangrijk; dat horen de ouders boven alles te stellen! Die kun je creëren door er voor je kind te zijn, door onvoorwaardelijke liefde, ruimte te bieden, de tijd te nemen enz. enz. enz. DAT zijn de basisvoorwaarden. Of dat nou de vader of de moeder is, is echt van secundair belang.
Afgezien daarvan denk ik dat er genoeg mensen zijn die een veel hechtere relatie met hun vader hebben dan met hun moeder - ook al was de moeder voltijds thuis en de vader niet. Waarmee je weer bij genoemde emotionele factoren uitkomt!
Ik kan zo één twee drie nergens uit de bijbel halen dat de vrouw geen betaalde arbeid buitenshuis mag verrichten, of dat de man geen huisman mag zijn. Maar pedagogische en psychologische argumenten zijn er in ieder geval niet!
In die tijd gebeurt er ook heel veel, wanneer je fulltime werkt mis je veel mooie momenten van de ontwikkeling.
Mijn advies:'Denk er heel goed overna en doe geen dingen waar je later spijt van krijgt.'
Als je er maar wel voor zorgt dat jij als moeder 's avonds er voor je kind wel bent (voorlezen, naar bed brengen, enz) zodat jij ook een band opbouwt. Maar ja, dat geld ook voor traditionele gezinnen... er zijn zat vaders die het wb. de kids laten afweten en alles aan moeder overlaten.
Een kind is gebaat bij het opgroeien met liefdevolle ouders, die ieder hun taak met tevredenheid doen.
Dan maakt het niets uit of het een huisman of huisvrouw is die voor het kind zorgt.
@boulanger: op welk teksten baseer jij je eigenlijk? Spreuken 31 spreekt in ieder geval over een vrouw die het werk binnen- én! buitenshuis doet.
Mijn vrouw is ook altijd blijven werken in de 13 jaar dat we nu kinderen hebben (4 in totaal). Op basis van argumenten zoals je ze zelf ook bedacht hebt. Toen ik een jaar of 5 geleden een vrij ernstige chronische beperking kreeg hebben we overwogen dat zij weer fulltime zou gaan werken en ik als man thuis zou blijven. Maar: ik zou er doodongelukkig van worden, vergis je niet dat werk voor een man wellicht nog belangrijker is dan voor een vrouw, al was het alleen maar omdat de maatschappij in Nederland zo is ingericht. Ik ken een aantal mannen die inmiddels al een tijd werkloos zijn en dat is niet bepaald een gelukkige omstandigheid te noemen!
Aan de andere kant is het heel erg Nederlands om de discussie op deze manier te voeren. In een land als Israel werken de meeste mannen en vrouwen 45 uur per week, in feite is de huivrouw zoals die de laatste 50 -70 jaar in Nederland de rol heeft vervuld in de geschiedenis tamelijk uniek te noemen. Elke tijd heeft zijn (eigen-)aardigheden, ik denk dan ook dat Boulanger met de Bijbelse argumenten die ze aandraagt de plank nogal misslaat.
Wat wel bovenaan staat: straks is de eerste prioriteit het gezin. Maar dat levert ook zoveel vreugde op! Eerlijk gezegd ben ik er in 17 jaar werken na mijn studie wel achter dat werk weliswaar heel belangrijk is voor ontplooiing van jezelf, stabiliteit in inkomen enzovoorts, maar aan de andere kant: hoeveel van het werk dat je vandaag doet, is over een jaar nog echt relevant? Maar je kinderen heb je voor de rest van je leven!!
Ben het met sydneylover eens dat dat ook helemaal niets te maken heeft met meer of minder genade.
Als de vraagstelster fulltime wil gaan werken, dan moet ze dat zeker doen! Ik hoop dat ze er veel plezier aan heeft, en dat het kind het goed zal hebben bij de vader, wat ongetwijfeld het geval zal zijn.
Je begint met: "Het is een redelijk egoïstisch verhaal" en "Het is niet bijbels".
Dan ga je via "Er is genoeg literatuur over geschreven" naar "Zo letterlijk staat het niet in de bijbel" en "Het lijkt MIJ geen gezonde situatie". Je eindigt met de spijker op z'n kop:
"Het is misschine meer een gevoelsargument."
Zie je met wat voor harde veroordeling je begon, nota bene met de bijbel in je hand, terwijl je daar uiteindelijk eigenlijk helemaal geen valide argumenten voor blijkt te hebben?
Wellicht een tip: volgende keer iets kritischer nadenken voordat je een oordeel uitspreekt!
@boulanger, ik ben blij dat je jezelf weer nuanceert. Persoonlijk deel ik je gevoelsargument, echter iets wat alleen op gevoel(, en de manier waarop je zelf bent grootgebracht ) is gebaseerd mag en kan je niet als een ogenschijnlijk bijbels argument brengen. Daar kan je mensen ontzettend mee kwetsen. Realiseer jezelf ook in wat voor tijd en land je leeft, dankbaar dat je hier vaak nog met 1 inkomen kan rondkomen, is dit niet altijd zo geweest en zal voor hetzelfde geldt niet altijd zo blijven.
Het enige wat ik met mijn reactie wil duidelijk maken is dat mensen al te gemakkelijk aan zichzelf, het eigen welbevinden denken, en niet zozeer aan het belang van het kind. En dat vind ik egoïstisch. Ik denk altijd heel kritisch na voordat ik een oordeel uitspreek, het was nu misschien wat ongelukkig geformuleerd.
Ik ben het eens met wat AHHK76 schrijft:
'Toch heeft God het zo ingesteld dat vrouwen zwanger kunnen worden en (meestal) borstvoeding kunnen geven en niet mannen! Dat is niet zomaar...'
Vraagstelster heeft duidelijk de belangen van man en kind mee gewogen en gaat niet alleen maar uit van eigen welbevinden.
Of ze gelijk heeft dat op deze manier het belang van het kind het best gediend wordt heeft niets met egoïsme te maken.
Uit egoïsme kun je goede en foute beslissingen nemen en andersom kun je met wegcijfering van jezelf ook goede en foute beslissingen nemen.
- 1
- 2
