Vraag
Ik heb een jongere zus, slimmer en mondiger dan ik. Ze is chaotisch, terwijl ik dat niet ben. Ze is erg op zichzelf gericht, terwijl ik meer op anderen gericht ben. En zo zijn er nog wel een paar verschillen tussen ons. Sinds een aantal jaren woon ik op mezelf en merk verandering in mijn houding ten opzichte van haar. Toen ik nog thuis woonde 'slikte' ik meer van haar, waardoor de vrede wel bewaard bleef, maar nu is dat niet meer zo. Ik kan me soms enorm aan haar houding ergeren. Omdat zij beter gebekt is, zwijg ik maar als er een niet altijd leuke opmerking mijn kant op komt (die ze overigens niet altijd verkeerd bedoelt). Ik heb dan echt geen zin om erop te reageren en negeer die opmerking dan maar. Het gaat dan het ene oor in en het andere oor weer uit. Het geeft niet echt een goed gevoel en soms als het zo ter sprake komt zeg ik er ook wel wat van, maar het helpt niet, lijkt het wel. Of doe ik zelf iets niet goed? Hoe kan ik dit ten goede veranderen?
Antwoord
Beste vragensteller,
Wanneer ik je verhaal lees krijg ik het idee dat je je aan het meten bent aan je zusje. Je vertelt wat er ‘beter’ is aan je zusje en wat jouw kwaliteiten zijn. Vind je dat belangrijk? Zou je meer als je zusje willen zijn? Ondanks dat je zegt dat een opmerking van je zusje het ene oor in gaat en het andere uit, komen ze wel bij je binnen en geef je aan dat je het anders zou willen. Blijkbaar doet het meer met je dan je denkt/zegt.
Er van uitgaande dat je zus (nog) niet verandert, is het goed om te kijken naar hoe je zelf je houding en gevoel kunt veranderen. Ten eerste: jij bent jij! Niet slechter (of beter) dan je zusje! Vraag jezelf af: hoe komt het dat een opmerking van je zusje je zo irriteert ondanks dat ze het niet altijd zo bedoelt? Heeft dat te maken met onzekerheid? Je kunt proberen om het nog een keer ter sprake te brengen bij je zusje en zo aan te geven dat het je echt dwars zit. Op die manier kun je haar (en haar uitspraken) misschien ook beter begrijpen. Jullie zijn verschillend en dat vraagt acceptatie, begrip en eerlijkheid om de relatie met je zusje goed te houden.
Het is lastig om een kant-en-klaar antwoord te geven naar aanleiding van je verhaal. Ik hoop dat je door mijn antwoord en vragen erachter komt wat je precies lastig vindt. Inzicht in de situatie kan al de sleutel zijn naar de oplossing. Wil je daarna meer advies dan hoor ik het graag!
Hartelijke groet,
Germa Hoogakker
Dit artikel is beantwoord door
G. Hoogakker
- Geboortedatum:17-11-1984
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Elst (Gld.)
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Maatschappelijk werksterDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Het lijkt me een wisselwerking, accepteren en geaccepteerd worden. Je zusje liefhebben zoals ze is, en niet zoals je graag zou willen dat ze wordt. Andersom geldt uiteraard hetzelfde.
Natuurlijk hoef je daarbij niet altijd alles te accepteren, maar zij kan wellicht net zo min aan jouw verwachting voldoen, als andersom en zo blijven jullie je irriteren aan elkaar. Accepteer dat jullie twee verschillende persoonlijkheden zijn, waar woorden als ‘slimmer’, ‘beter’, ‘mooier’, ‘mondiger’, niet aan de orde (horen te) zijn. Jullie hebben allebei je eigen persoonlijke kwaliteiten, alleen op een ander vlak en dat moet je (van elkaar) willen zien. Ieder mens is maar een mens, gelijk alle andere. Begin bij jezelf.
Je kunt elkaar attenderen op eventuele irritaties, in een goede relatie kan dat, en daar zoveel mogelijk rekening mee proberen te houden in de omgang met elkaar, maar noch je zusje, noch jij, moet de intentie hebben de ander te willen veranderen omwille van…tja van wat eigenlijk? Ik denk vooral jezelf.
Iets ten goede veranderen? Wat is dat ‘iets’? Je zusje, de situatie, jezelf? Er lijkt welhaast een stukje teleurstelling in deze vraag te zitten. Deze teleurstelling leidt er vervolgens toe dat je het onmogelijke gaat vragen van jullie relatie, namelijk dat deze volmaakt moet zijn en aan wederzijdse (of vooral je eigen) verwachtingen moet voldoen.
Ik zou je willen zeggen: Wees niet te kritisch voor jezelf, maar ook zeker niet voor je zusje.
Wat geeft het als je als zussen andere karakters hebt, accepteer het van elkaar. Mijn zusje en ik zijn ook verschillend, het kan soms even flink botsen tijdens een discussie of iets dergelijks. Maar we accepteren het, het heeft ook voordelen, als ik twijfel geeft zij soms nuttige tips en andersom, omdat we beide situaties vaak anders bekijken. Bespreek het als het kan met je zusje en probeer de boel luchtig te houden, als mn zusje een keer pinnig doe, zeg ik gerust tegen mn broertje met opgetrokken wenkbrouwen en een gek gezicht "nou nou tis niet niks, of als ... het zegt is het zo" en omgedraaid gebeurd dit ook. Probeer elkaar vooral niet veranderen, maar te accepteren.
Daar op je eigen plek weg van je zus heb jij je geluk in je eigen hand. Het is dus tijd om de vuilniszak te legen, te stofzuigen en niet mokkend op je bank gefustreerd over iets van vroeger klagen. Wordt eens volwassen aub.
