Vraag
Zoals het betaamd hebben wij gewacht met seks totdat we getrouwd waren. Inmiddels zijn we dat zo'n twee jaar en ik heb er spijt van dat we gewacht hebben. Anders had ik er wellicht voor ons trouwen achter kunnen komen dat mijn vrouw weerzin heeft tegen een (volgens mij) normaal mannelijk lichaam. We houden van elkaar, dat merk ik in alles. Alleen het heeft bijvoorbeeld meer dan een jaar geduurd voordat mijn vrouw mijn geslachtsdeel met blote handen durfde aan te raken. Nu twee jaar later heb ik slechts een vermoeden hoe het lichaam van mijn vrouw er uit ziet, omdat ze zich niet of nauwelijks naakt wil laten zien. Als ze haar pyjama aantrekt, draait ze meestal nog steeds haar rug naar me toe. Mijn voorlopige conclusie is dat mijn vrouw van me houdt, zich lichamelijk ook aangetrokken voelt tot mij (knuffelen, enzo) maar zich absoluut niet seksueel tot me aangetrokken voelt. Deze weerzin komt volgens mij ook ook door haar vaginisme, zoals door de dokter is geconstateerd, waardoor ik nog niet bij haar naar binnen ben geweest. Leuk al die oefeningen die ze in therapie nu moet doen, maar zolang er psychisch niet iets verandert, denk ik niet dat dit ooit goed gaat komen. Vele keren ben ik zwaar gefrustreerd geweest, afgewezen als een hond die om een brok bedelt. Talloze keren hebben we er over gepraat, maar er is een kloof van onbegrip. Ze vindt seks namelijk zo onbelangrijk, dat ze zich simpelweg niet echt kan inbeelden dat er mensen zijn die het wel belangrijk vinden. Het heeft dan ook behoorlijk lang geduurd (1,5 jaar) voor ik haar zo ver had om naar de dokter te gaan. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat het zo blijft. Als ik namelijk continue hoop en verwachting hou, ga ik er aan kapot. Nu moet ik mezelf bewaken zodat ik niet, in zelfmedelijden, mijn seksuele heil zoek buiten wat de Bijbel toestaat in het huwelijk. Dit maakt me erg bang en ik twijfel er aan of dit tot in lengte van dagen goed blijft gaan. Er is een steeds sterker wordende stem stem in mijn hoofd die aandringt op zelfbevrediging en pornografie. Hoe moet ik hier mee omgaan?
Antwoord
Het is zondermeer een erg lastige en moeiljke situatie waarin je je bevindt. Een verschil tussen man en vrouw in het omgaan met en verlangen naar seksualiteit is normaal en over het algemeen gaat het om een verschil wat te overbruggen is. Maar tussen jullie gaapt een enorme kloof en het lijkt bijna onmogelijk dat die verdwijnt of minder wordt.
Je schrijft dat jullie inmiddels therapie hebben vanwege vaginistische klachten. Volgen jullie de therapie samen en is er voor jou ook ruimte je frustraties te bespreken? Dat lijkt me voorwaarde om samen verder te komen.
Je kunt je afvragen of de weerzin komt door het vaginisme, maar mogelijk wordt het vaginisme veroorzaakt door de weerzin. En therapie schiet niet echt op als er psychisch zo'n grote aversie is tegen seksualiteit. Daar zou eerst aan gewerkt moeten worden, omdat oefeningen anders juist de weerzin groter kunnen maken. De vraag kwam bij mij op hoe deze aversie tegenover seksualiteit ontstaan is. Vaak ligt de oorzaak in negatieve seksuele ervaringen in het verleden. Je schrijft daar niets over, dus ik weet niet of daar een oorzaak ligt. Je schrijft ook dat je vrouw seks onbelangrijk vindt. Maar het kan niet alleen dat zijn, want als je iets voor je zelf niet of minder belangrijk vindt, dan kun je het de ander nog wel gunnen.
Ik lees over je wanhoop en dat het voor jou erg moeilijk is je seksuele heil niet elders te zoeken. Ik denk dat het belangrijk is dat je iemand in vertrouwen neemt, met wie je deze problematiek kunt delen. Want het is bijna te zwaar om alleen te dragen. Zoek iemand met wie je kunt praten en kunt bidden om behoed te worden voor de zonde en om geduld te blijven hebben met je vrouw. Hoe moeilijk het misschien ook is, probeer in gesprek te blijven met je vrouw, van haar te houden en dat ook te laten merken. Doe samen dingen waarvan je wel allebei kunt genieten. Zoek zelf ook afleiding in bijvoorbeeld werk, hobbies, vrienden. Ik hoop dat er uiteindelijk toch iets mag veranderen.
Drs. Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Er staat niet in de vraag waarom die vrouw zo doet..
Ik heb het van dichtbij meegemaakt en een huwelijk gaat er gegarandeerd door kapot. Dit houdt geen mens vol. Liefde slaat om naar haat als je steeds afgewezen wordt. Jullie moeten echt psychisch worden bijgestaan, kosten wat het kost, of je vrouw dit nu leuk vindt of niet. Niets is een echtscheiding waard.
Wat de kant van je vrouw betreft en hoe hier een oplossing te vinden kan ik niets over zeggen, maar misschien wel iets over hoe je hier mee om zou kunnen gaan.
Ik heb al eens eerder gereageerd op een soortgelijk probleem en heb daar eigenlijk niet zoveel aan toe te voegen. Zie reactie van Ano onder:
http://www.refoweb.nl/vragenrubriek/17038/geen-seksueel-contact-meer-met-vrouw/
Uiteraard wens ik je toe dat het goed komt tussen je vrouw en jou. Maar bedenk dat het niet het hoogste is. Een mens kan leven zonder seks. Dit zeg ik niet als vrijbrief voor vrouwen om hun verschuldigde bereidwilligheid te verzaken (1 Kor 7:3) maar wel dat een mens niet leeft van brood alleen maar van alles wat God geeft en gebied (Matt 4:4). Ik bedoel hiermee dat Hij al je behoeften kan en zal vervullen, misschien op een manier of op een tijd die je nu niet verwacht.
Kijk naar hetgeen je wel hebt. Acht dat jullie van elkaar houden niet gering, ook dat er enige mate van lichamelijke aantrekking is. Maak dat niet kapot door nors te reageren zoals ik heb gedaan.
Ik ben ervan overtuigd (en ik kan het bevestigen uit eigen ervaring) dat iedereen die tot God nadert door Bijbelstudie en gebed, heel veel troost en kracht zal ontvangen, genoeg om dit soort situaties te doorstaan en er mee om te gaan. Hij zal zorgen en antwoorden geven. Daarom wil ik deze weg aanbevelen.
Sterkte
Ik zeg niet dat het bij deze vrouw gebeurd is. Ook al is het haar plicht naar haar man toe om gemeenschap met hem te hebben dan nog moet je respect hebben voor je vrouw en geduldig met haar gevoelens omgaan.
Ik denk zeer zeker dat het goed is dat ze hulp van derden hebben ingeschakeld want zonder hulp kom je niet uit die cirkel.
Ik durf dit als man met kinderen wel te zeggen. En ik bedoel het zuiver.
Bij ons was het goed tot er tussen de kinderen door ook miskramen en zwangerschapsangst. Mijn vrouw kleed zich nu uit zoals u beschrijft. Staat ook niet meer open voor behoeften die er mogen zijn bij gehuwden. Ik blijf, want bij ons zijn er al kinderen.
Maar als uw vrouw het bij voorbaat geen ruimte geeft om er eens bijbels over na te denken (haar rol) hoezeer ze ook beschadigd zou kunnen zijn; dan mag ze u niet zo levenslang gaan negeren.
Spreek er svp ook met huisarts en pastoraat over hoor.
**Beste Liesel, uit het verhaal van deze man denk ik dat de vrouw vanaf het begin niet heeft begrepen wat huwelijk en seksuele liefde is.
Ik ben zelf ervaringsdeskundige en kan getuigen dat ik niet opdringerig of claimerig was. Er kan van alles aan de hand zijn, buiten deze man om.
Wel zou ik nogmaals willen adviseren; meneer wees duidelijk. Als er nog niet de verantwioordelijkheid is voor kinderen; zeg dan gerust dat u haar zult verlaten. Niet vanwege 'recht' op seksuele gemeenschap. WEL omdat de vrouw het probleem niet wil zien of laat liggen bij haar man. Dat is verre van christelijk. En brengt de man in verzoeking. Laten we 1 Kor 7 maar eens lezen.
Toch mag zij zich niet achter haar problemen verschuilen. Ook al is het erg moeilijk(ik spreek uit ervaring)Als zij ook veel van jou houd en je schrijft dat er liefde is, moet ze jou toch ook gemeenschap gunnen...
Zelf voelde ik me altijd heel erg schuldig naar mijn man toe als ik hem niet kon geven wat hij verlangde. Dit kwam door mijn (misbruik)verleden, maar toch is dit niet een reden om je helemaal terug te trekken uit een sexuele relatie. Dit kun jij als man niet volhouden. Het is echt ook haar taak om aan haar aversie te werken door goede, professionele hulp te zoeken. Zelf heb ik zo'n 3 jaar in therapie gezeten met heel veel zegen. Ook mijn man had ontzettend veel liefde voor en geduld met mij. Dat is ook wat ik nodig had en wat jou vrouw nodig heeft! Iemand die ondanks alles achter haar blijft staan die van haar houd hoe ze is. Blijf ondanks alles met haar praten ook over deze dingen, probeer er geen ruzie of spanningen over te hebben, dat werkt alleen nog meer averechts. Zeg tegen haar dat je haar overal in zal steunen, probeer samen stapje voor stapje op te bouwen wat wel lukt. En vraag niet gelijk het uiterste van haar. Ook al zal dat onwijs veel discipline van jou vergen. Bid er samen voor! Dat is toch het beste hulpmiddel. De Heere weet van jullie problemen! Hij weet wat jullie nodig hebben. Heb je zelf iemand die je in vertrouwen kan nemen? Het gevaar is zo groot dat je idd buiten het huwelijk je heil gaat zoeken. Dat is in 'normale situaties' vaak al zo. Wat een verleidingen zijn er al niet....Zoek ze niet op! Vraag of God je er voor wilt bewaren, want het zou nog meer kapot kunnen maken... Heel, heel veel sterkte, wijsheid, geduld en de kracht van de Heere gewenst. Neem gerust contact op via refoweb voor ons emailadres als je daar behoefte aan mocht hebben.
Een hartelijke groet!
ik begrijp de angst van die vrouw maar al te goed. als ze vanaf het begin van hun relatie eerlijk tegen die man was geweest, was hij niet met haar getrouwd omdat de seks niet lukte... dat is toch erg. daar draait het toch niet om in een relatie/huwelijk??!
er zijn meerdere manieren om ''intiem'' te zijn. lees het boekje 5 talen van de liefde.
Ik heb veel respect voor de man in questie. Hij kiest niet voor zichzelf, maar voor hun huwelijk.
Mooie woorden. Dat is ook de bedoeling van het huwelijk!
- 1
- 2
