Vraag
Wij, mijn lieve vrouw en ik, zijn bijna negen jaar getrouwd. Mijn vrouw heeft in een tijd van acht jaar veel te verwerken gehad. Ik was een man waar iedereen naar keek en zakelijk bewondering voor had omdat het goed ging met ons bedrijf. Maar ik weet dat juist dat bedrijf ons huwelijk naar de rand van de afgrond heeft gebracht, omdat ik (zonder de HEERE) mijn idee en visie doordrukte en ook mijn frustraties op mijn vrouw botvierde. Een ernstig bijkomend iets is dat mijn vrouw voor mij de 'eerste' was, maar andersom niet. Daardoor ben ik de wereld gaan verkennen en met slechte vrienden in aanraking gekomen. Daar is ontrouw van gekomen. Dit heb ik ook in grote lijnen aan mijn vrouw en voor de dominee beleden. Mijn vrouw zegt dat ze me het kan vergeven, maar vergeten gaat niet, ook voor mij niet. Ik heb erg veel spijt van de dingen en in januari heeft de Heere mij stilgezet. Ik heb toen besloten (of de Heere heeft dat voor mij gedaan) om een ander leven te gaan leiden, zeker tegenover mijn vrouw. Dat heb ik ook gedaan en dat gaf een tijd voor ons beiden waarin we het erg fijn hadden. Maar na een maand kwam er een verschrikkelijke ruzie. Deze ging om een hartsvriendin van mijn vrouw, die ze achter mijn rug om had. Heel begrijpelijk, want er waren van mijn kant al eens daarover verwijten geweest. Voor mij kwam het over als niet gezond. Na die ruzie vertelde mijn vrouw dat haar gevoel tegenover mij is veranderd. Het "houden van" is weg, terwijl ik juist verschrikkelijk veel van haar ben gaan houden. Ze wil eigenlijk alleen maar van me af! Maar ik kan niet zonder haar en ze heeft altijd zielsveel van me gehouden. Ik weet ook dat deze situatie geheel en al aan mezelf te wijten is en dat de Heere de liefde waarschijnlijk heeft weggenomen. Ik kwam zelden in de kerk, maar sinds enige tijd wil ik er wel graag heen. Ik kan zelfs geen keer overslaan. Ik heb veel schuldgevoelens tegenover mijn vrouw en tegenover veel mensen. Deze heb ik ook allemaal bij me geroepen en daarover gepraat. Veel dingen zijn uit de weg geruimd, maar de liefde in ons huis is weg. Ik roep (zeur voor mijn gevoel) steeds tot de Heere of Hij ons helpen wil. Mijn vrouw zet zich juist tegen het geloof af, terwijl ze juist altijd voor het geloof leefde. Heeft God dan besloten dat ons huwelijk niet meer te redden is?
Antwoord
Geachte vragensteller,
Wat een moeilijke, complexe, verdrietige situatie. Ik zoek naar woorden om hier iets te kunnen zeggen. Misschien dat de volgende zes opmerkingen jullie kunnen helpen:
1. Jullie hebben ooit voor Gods aangezicht elkaar trouw beloofd. Let wel – niet allereerst liefde, maar trouw. Ook als de liefde verdwenen is, ligt er de belofte van trouw. Blijf je dus inzetten voor je huwelijk. Laat die belofte een stimulans zijn!
2. Jullie hebben destijds, geknield in Gods huis, Gods zegen over je huwelijk gevraagd én gekregen. Gods zegen is geen vrome wens, maar de vaste en goddelijke toezegging dat Hij bij jullie is, juist als je het allerminst verwacht. Zou je dan niet juist nu God herinneren aan Zijn zegen?
3. Het huwelijk behaagt God. Daarom mag je nooit denken dat God besloten heeft dat jullie huwelijk niet meer te redden is. De verborgen dingen zijn voor de Heere onze God, maar de geopenbaarde voor ons (Deut. 29:29). Waaraan jullie samen je nu aan hebt te houden, is hetgeen de Heere heeft geopenbaard in Zijn wet: “Gij zult niet echtbreken”.
4. Jullie hebben veel meegemaakt, allebei zijn er door beschadigd en gebutst. Onderhuids waren sommige processen misschien al jaren aan de gang. De ontladingen komen plotseling, zoals nu met de hartsvriendin van je vrouw als concrete aanleiding. Let erop dat je de langdurige processen niet vergeet en alle aandacht gaat geven aan de ontlading. Dat werkt niet.
5. Een lange neergang vraagt een lange periode van herstel. Probeer daarom iemand te vinden die jullie samen helpt. Iemand die bereid is veel te luisteren, die het vertrouwen van beiden heeft, die zelf ook een lange adem heeft. Dat kan een ambtsdrager zijn of een wijs familielid, maar ook iemand uit de professionele hulpverlening.
6. Het geloof overwint de wereld. Als jullie allebei het geloof in de Heere Jezus Christus mogen kennen, is geen zee te hoog en geen dal te diep. Dan komen jullie er (mits er geen derde in het spel is) door Zijn genade uit. Dan komt het moment dat je samen zingt (Ps. 71:15) “Gij deedt mij veel benauwdheid smaken en drukkend hartenleed. Maar, tot mijn hulp gereed, zult Gij mij weder levend maken, Mij uit de afgrond trekken en met Uw vleugelen dekken.”
Ds. G. A. van den Brink
Dit artikel is beantwoord door
Ds. G.A. van den Brink
- Geboortedatum:05-01-1974
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Apeldoorn
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus-predikant. Sinds september 2020 als wetenschappelijk medewerker verbonden aan de TUA.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wees voortaan trouw echt dat wil de Heere zegenen!
Doe je plichten met liefde, wees er voor je vrouw!
werk aan herstel en ga er voor!
gr Samanthi
Ten tweede: als ik dit lees bekruipt mij toch een gevoel van: heb je wel eens gehoord van oorzaak en gevolg? Dat betekent nu de consequenties dragen van het "succes" met de zaak
Als je beiden je wilt zetten voor je huwelijk komt het goed. Ook wij waren uit elkaar gegroeid, maar vonden elkaar toch weer. Nadat we beiden tot geloof zijn gekomen, nu weten we dat zelfverloochening het geheim van een goed huwelijk is. Natuurlijk hebben we best af en toe een botsing, want zelfverloochening is niet onze favoriete bezigheid, toch mogen we door Gods genade zeggen dat het nu zelfs beter was als voor die tijd. Houdt aan in het gebed, God wil het huwelijk!!!! (zie ook het huwelijksformulier)
Ik was nooit bezig met "gewin" maar altijd met "inhoud en een zinvol leven". Nu heb ik een levensgezel die net zoals ik met het wezenlijke bezig is. Geen zakelijke kaskrakers maar de essentie van het bestaan staat centraal.
Zoals ik al vermeld heb, ben ik Oud Testamentair... een ieder is verantwoordelijk voor zijn daden voor G'd.
