Droefheid naar God

Aan ds. Van der Sluijs. Ik heb een vraag over de droefheid naar God. Prof. Wisse betrekt dit in zijn bekende boekje op het missen van God. Doordat God Zijn liefde in het hart van een mens heeft uitgestort. Dit wordt door velen zo bepreekt alsof dit zou plaatsvinden voor het geloof. Ik heb een tijdje geleden weer een preek gehoord over het treuren in Matth. 5. Dan is de binnenprater veel aan het werk in me die zegt: je meent nu wel een gelovige te zijn, maar wat is dat geloofsleven ontzettend oppervlakkig. Bedrieg je je niet? Immers, Jezus geeft de kenmerken van zijn kinderen weer, maar wat ken je hier eigenlijk van? Hoe kan ik hier mee omgaan? Gebed? Hoe ervaart Gods volk dit? Wordt die droefheid bij het verstrijken der jaren steeds groter naarmate de kennis der ellende zich verdiept?

Heilzoekende vriend (in),

Laat ik je zó typeren. En hoe krijgt een mens het voor elkaar om zijn heil te zoeken bij God in Christus Jezus? Dit moet dan wel van God zijn. Maar hoe krijg ik dit uitgelegd als jij je wapent met een begrippenarsenaal dat je blijkbaar regelrecht met je meedraagt vanuit de kerk waarin je kennelijk gepokt en gemazeld bent! De laatste bewoordingen duiden op ziekteverschijnselen die zelfs een dodelijke afloop kunnen hebben. Want de zaken waar het om gaat, zijn met zoveel verstandelijk begrippenmateriaal toegedekt en afgedekt dat geen zinnig dan wel geestelijk mens daarin de levende God zal ontmoeten. Het gaat hier om een zwaarwichtigheid die voor het aangezicht van God zo licht is als hop. Men is er heel wat mee geworden en dit moeten anderen vooral ook vinden. Dit onverholen godsdienstige narcisme leidt alleen maar tot een ongekende hoogmoedswaan in een zogenaamd nederig gewaad. Ik heb dan ook geen zin om een en ander af te checken, want dan zou ik me mede schuldig maken aan een soort religieuze genocide. Als ik het al zou doen dan zou ik er een verantwoord boekwerk aan moeten wijden. Maar na diverse publicaties (als "Gereformeerden zonder God en Prediking in de crisis") heb ik daar geen zin meer in. Met Spurgeon verwijs ik je liever rechtstreeks naar Jezus Christus. Zie op Hem en wordt behouden! Zo eenvoudig is dat. Want al zou ik de talen der engelen en der mensen spreken en de liefde niet hebben, dan zou ik nog niks en nergens zijn. Ik stel voor dat je het voortaan niet meer in de synagoge zoekt maar in de kerk.

De liefde van God in Christus Jezus zal je oneindig bedroefd maken én zo vertroosten in een onberouwelijke bekering tot zaligheid (2 Kor. 7:10). Dan heeft God een leven lang werk met je en jij zult Hem tot in eeuwigheid danken voor de daarmee verbonden onuitsprekelijke verlossing. Het gaat dan wél om Zijn werk en niet om jouw werk. Al is de Reformatie zo goed als onbekend geworden, dan wil ik daar toch nog maar eens een keer op wijzen.

Nog één ding: doe alsjeblieft ook niet mee aan die blijkbaar onuitroeibare ketterij om te spreken van de kinderen van Jezus. Dit tekent wel de onkunde in de betreffende theologie en de afstand die men creëert tussen Jezus en de Zijnen, maar is onbijbels. Jezus heeft geen kinderen, wél broeders en zusters, van wie Hij de oudste Broeder is. Alleen God de Vader heeft kinderen, naast Zijn Zoon Jezus Christus. En wat de ervaring van Gods volk betreft; die het zijn, die zijn het niet, en die het niet zijn, die zijn het (naar een woord van Kohlbrugge). Spreek, denk en geloof naar het uitwijzen van het heilig Evangelie!

Of jij je misschien bedriegt? Alleen als jij je overgeeft aan het door jou geschetste ongoddelijk ijdel roepen (1 Tim. 6:20). Maar Christus die de Waarheid zelf is kan niet en niemand bedriegen.

Met vriendelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs

Dit artikel is beantwoord door

Dr. C. A. van der Sluijs

• Geboortedatum:
  14-09-1942
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Veenendaal
• Status:
  Inactief

174 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven