Vraag
Hoe kan ik m`n huwelijk redden? Uiterlijk waren m`n man en ik vroeger wel kerkelijk, maar het deed ons niets. Was een (goede) gewoonte om naar de kerk te gaan. Een paar jaar geleden heeft God me laten merken dat ik niet zonder Hem kan. Ben door Hem tot geloof gekomen en kan en wil niet zonder God verder. Mijn man vindt dit heel moeilijk en kan er niet mee omgaan. Steeds weer krijg ik van hem te horen hoe ik vroeger was. Alsof ik vergeten ben hoeveel verdriet ik God gedaan heb (en nog steeds). We staan echt mijlen ver bij elkaar vandaan. Kom er nu pas achter hoe nonchalant we met alles zijn omgegaan. (huwelijkstrouw, doop, tv-programma`s, enz..) Ik kan echt niet meer overal in mee, omdat ik God er verdriet mee doe. Dat irriteert hem heel erg. Hij vindt dat ik er veel te veel mee bezig ben. Innerlijk is dat ook zo, omdat dat op dit moment m`n enige houvast is. Verder wordt er niet over gesproken, omdat hij daar niet mee lastig gevallen wil worden. Ik snap hem ook wel hoor, weet hoe hij zich moet voelen. Ben jaren ook zo geweest. Ik kan alleen maar voor hem bidden en alles aan God vertellen. Maar voel m`n huwelijk steeds meer achteruit gaan. Heeft u een advies voor me?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Eigenlijk geeft u zelf al het antwoord. U kunt bidden en alles voor God neerleggen. Dat is niet het minste dat we kunnen doen, maar dat is het belangrijkste. Het gebed is het krachtigste wapen dat wij hebben. Wie bidt, laat God werken. Hij is machtig om veel meer te doen dan u denkt. Hij wil ook Zijn hulp geven.
Een paar teksten uit de Bijbel die u misschien nog verder kunnen helpen:
"Gij hebt lijdzaamheid nodig, opdat gij de wil Gods gedaan hebbende, de belofte mag wegdragen" (Hebreeën 10:36). Wij hebben volharding en geduld nodig. God geeft niet alles meteen. Wij hebben hem vaak lang laten wachten. Hij laat ons wachten tot het Zijn tijd is. Houd dus vol, ook als het moeilijk is. Daar wil de Heere ook Zijn kracht voor geven. Alle gelovigen die in Hebreeën 11 worden genoemd, hebben in hun leven moet leren volhouden, vertrouwend op God alleen.
"Gij vrouwen, zijt uw eigen mannen onderdanig; opdat ook zo enigen het Woord ongehoorzaam zijn, zij door de wandel van de vrouwen zonder woord mogen gewonnen worden, als zij zullen ingezien hebben uw kuise wandel in vreze" (1 Petrus 3:1-2). Uw levenswandel, waar uw man zich soms aan ergert, is tegelijk uw krachtigste getuigenis. Laat hem merken dat u meer van hem bent gaan houden, sinds u de liefde van Christus hebt leren kennen. En vraag de Heere of hij u wil helpen uw man lief te hebben. Petrus spoort aan om onderdanig te zijn. Dus niet neerzien op de man die (nog) niet veranderd is, of steeds meer verwijten maken. Maar juist proberen nog meer voor hem een onmisbare hulp en metgezel te zijn. Hierin kunt u veel liefde geven, ook zonder woorden.
Toen u trouwde hebt u een verbond gesloten met uw man. Het ja-woord is gegeven voor overheid en voor Gods aangezicht. Dat is niet zomaar iets. Weinig beloftes uit uw hele leven zijn zo plechtig als deze. U hebt beloofd elkaar lief te hebben en trouw te zijn. God wil u ook daarbij helpen. Vraag hem ook om wijsheid voor alle praktische dingen waar u tegen aanloopt. "Indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een ieder mild geeft en niet verwijt. En zij zal hem gegeven worden" (Jakobus 1:5).
Hartelijke groeten,
Ds. C. J. Barth
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Barth
- Geboortedatum:09-02-1975
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Langbroek
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik was in een vergelijkbare situatie als je man. Mijn vrouw was tot geloof gekomen en ik niet. Mijn vrouw kon net als jij niet meer meedoen met alle dingen die ik deed. Dit stoorde me erg en ik reageerde niet zo aardig.
Ze heeft veel voor mij gebeden en als er gelegenheid was voorgelezen uit de Bijbel en me bij haar nieuwe vrienden geintroduceerd. Verder geen compromissen aan mij gedaan daar waar gehoorzamen aan God belangrijker is dan gehoorzamen aan mensen. Voor de rest me met rust gelaten alhoewel wel bij gelegenheid me op mijn geweten aangesproken (tot mijn ergernis).
God is in mij gaan werken en heeft mij gelukkig nooit meer laten gaan. Ik weet niet precies hoelang deze tijd heeft geduurd, misschien 1 tot 2 jaar of zo en toen heeft God me op mijn knieën gekregen voor mijn Heiland Jezus Christus. Ik ben haar nog steeds dankbaar voor wat ze voor mij geeft gedaan.
Verder sluit ik me aan bij wat ds Barth zegt.
Ik zou erg graag ervaringen met je willen delen... zou je me willen mailen? ankieselles@hotmail.com
Mensen uit mijn gemeente hebben mij hetzelfde advies gegeven.. teveel praten en preken werkt alleen maar averechts...
Dat betekent namelijk ook dat wij ook voor je kunnen bidden!
