Van blijdschap huilen

Hoe is het te verklaren dat je soms kunt huilen van blijdschap?

Naar aanleiding van deze vraag het volgende: God heeft ons als mensen geschapen met emoties. Die spelen bij allerlei gelegenheden een rol. Zeker in situaties dat wij geraakt zijn, of worden. Dat kan gebeuren door tegenslagen, moeite en verdriet. Behalve dat het ons fysiek aangrijpt, doet het ook mentaal heel wat met ons. Je bent aangeslagen, komt in verwarring, mineur, etc. Dat zoekt een uitweg. Vandaar dat onze emotie(s) een rol spelen en wij vanwege het verdriet, de teleurstelling en ontgoocheling huilen moeten. Dit kan tegelijkertijd ook voor een zekere opluchting zorgen, zodat er in het verwerkingsproces  gaandeweg ruimte komt.

Het geldt evenzeer voor blijde gebeurtenissen die ons ontroeren en dus (diep) raken. De reactie kan zich uiten in lachen, opgetogen zijn, uitbundig doen, enz. Maar evenweer kan vreugde ons in extase brengen, aan het huilen maken. Hij/zij huilt van vreugde. Het geeft aan, hoezeer wij als mens ons bewust worden wat gebeurtenissen met ons doen.

Huilen van vreugde kan op het eerste gezicht vreemd over komen en niet altijd door de buitenwacht begrepen worden. Maar het geeft wel aan hoe diep de vreugde gaat en ook op deze manier geuit mag worden. Niemand hoeft zich er voor te schamen. Emoties spelen in het leven van elke dag een grote rol. Niet minder in het leven van het geloof. Juist daarin kun je huilen van vreugde, omdat de weergaloze liefde en trouw van God je hart raakt en je hele existentie beroert. En als je te meer beseft wat het God gekost heeft om je de "hartelijke vreugde in Hem" te geven, zijn er lofprijzingen die met tranen onderstreept (kunnen) worden.

Genade vernietigt dus de natuur niet, maar heelt en verrijkt haar.
 
Met hartelijke groet,
Ds P. Koeman