Vraag
Deze vraag zou ik graag aan ds. M. M van Campen willen stellen. Sinds kort loop ik best met een lastige vraag rond. Ik probeer het in het kort samen te vatten. Jaren geleden ben ik misbruikt. De dader heeft berouw gekregen en al diverse keren om vergeving gevraagd. Deze kan (en wil!) ik niet geven omdat ik daar niet aan toe ben. De vraag dringt zich dan ook aan mij op wanneer ik daar wel aan toe ben, en of ik daar wel ooit aan toe kom. De dader toont berouw, en weet dat Christus hem wil vergeven. Hij is in de schuld gekomen. Maar door dit misbruik heeft hij ook overspel gepleegd en dat is nooit bekend geworden. Nu ben ik er erg mee bezig hoe ik hier mee om moet gaan. Als christen moet je toch vergeven, maar wat als ik dat niet kan? De pijn en het verdriet zijn nog te veel voor mij. Mij wordt gewezen op het feit dat ik nooit de Heere oprecht om vergeving kan vragen als ik niet zelf anderen wil vergeven. Ook weet ik van bijbelteksten zoals “zeven maal zeventig maal” en Psalm 51 e.d. Kunt u mij raad geven? In theorie staat het in de Bijbel maar hoe moet ik dit in de praktijk zien? Moet je iemand vergeven die overspel gepleegd heeft, die je misbruikt heeft? Ik vind het zo moeilijk en kom er zelf niet uit. Een tijdje geleden heb ik geloofsbelijdenis mogen doen. Nu word ik er op gewezen dat ik daarom moet vergeven. Ik moet zelf denken aan Paulus. Hij noemt zichzelf de grootste van de zondaars. Ook ik heb mijn zonden tegen de Heere gevoeld, de fouten gezien van mijn ongeloof en ik heb de Heere lief mogen krijgen. Hij heeft me nooit losgelaten, ook in die moeilijke, pijnlijke tijd niet. De Heere heeft voor me gezorgd toen ik het niet meer zag zitten. Voor Hem heb ik belijdenis willen doen van mijn ongeloof en mijn afhankelijkheid van Hem en dat ik Hem oprecht wilde dienen. Nu wordt tegen mij gezegd dat ik op grond van mijn belijdenis moet vergeven. Anders kunnen mijn zonden ook nooit vergeven worden. Als ik nu niet kan vergeven, is het dan zo dat ik nooit echt oprecht berouw van mijn eigen fouten heb gehad? Het wordt allemaal erg moeilijk voor me. Ik hoop dat u me kunt helpen.
Antwoord
Een uiterst pijnlijke situatie. Ik wil aan aantal handvatten aanreiken:
1. Seksueel misbruik is een ervaring die de persoonlijkheid diep aantast. Het betekent een schending van de lichamelijke integriteit en ernstige beschadiging van je gevoelsleven en dat voor een hele tijd, of zelfs voor altijd. Wat een boosheid en frustraties zullen er zitten, wat een verdriet, angst kunnen er in het lichaam zijn opgeslagen en vastzitten. Je hebt professionele en pastorale mensen nodig die je helpen de traumatische gebeurtenissen uit het verleden te verwerken. Al die onverwerkte zaken en gevoelens naar buiten en naar boven te laten komen, om daarna het slachtoffer voelen (dat je leven sindsdien zo zwaar heeft gemaakt) los te laten en als een zelfstandig persoon verder te leven. Je eigen talenten en gaven weer te onderkennen en te gebruiken.
2. Ik geloof niet dat je altijd moét vergeven. Vergeving is voorwaardelijk en afhankelijk van getoond berouw en belijdenis van schuld. De schuld moet wel erkend, serieus genomen en uitgesproken worden. De dader heeft een werk der duisternis (langdurig) gepleegd en daarachter staat de satan, de vorst der duisternis. De dader moet het helse van zijn daden onder ogen zien en de desastreuze gevolgen die dat heeft gehad. Als daders berouw hebben, moet je wel weten waarom ze een schuldgevoel hebben. Ik zou willen weten wat de zonden zijn waar de dader het over heeft en hoelang. Ik zou de misbruiksituatie bespreken als pastor. Voordat de schade kan worden hersteld/beperkt, moet die eerst worden getaxeerd! Vaak belijdt hij schuld om van het gezeur af te zijn en zo weinig mogelijk imagoverlies op te lopen. Er is meer nodig dan een traan en een gebed. Bovendien, in dit geval, als de dader zegt dat Christus hem wil vergeven omdat hij in de schuld gekomen is, dan zou ik ook maar eens naar zijn vrouw informeren die hij bedrogen heeft en dat aan haar kennelijk nog niet beleden heeft. Dat is wel heel merkwaardig. Is hij in een halve schuld gekomen? Aan het slachtoffer vergeving vragen, Jezus vergeeft hem en zijn eigen vrouw die hij bedrogen heeft weet nog van niets... Vrome praatjes!
3. Ik vind ook dat je schuld belijden en verzoening scherp van elkaar moet onderscheiden. Het is ongewoon en absoluut onverdiend, en als de dader het niet krijgt of nog niet krijgt dan kan hij er ook geen aanspraak op maken, ook niet met een Bijbeltekst. De ervaring leert dat de ideale situatie namelijk belijdenis en vergeving vaak niet haalbaar is.
4. Voor u als slachtoffer geldt wel dat schuldbelijdenis ontvangen en uiteindelijk vergeving schenken bevrijdend en helend werkt. Maar ik zeg met nadruk dat vergeving niet aan het begin van het proces van verwerking staat, maar helemaal aan het eind! Je kunt een gevangene zijn van je eigen gevoelens, van je bitterheid, en als dat blijft zitten dat is dat een blokkade in je geloofsleven. Als je in onverzoenlijkheid blijft voortleven dan is dat een schaduw over je geestelijk leven.
5. Neem er vooral de tijd voor: je kunt zo beschadigd zijn en wonden hebben die schrijnen, hoe dieper de wonden hoe moeilijker het is om te vergeven. Maar als die blokkade eenmaal overwonnen wordt en de deur van de vergeving opengaat kan dat voelen als een geweldige last die van je afvalt.
6. Bij seksueel misbruik kan de weg tot bereidheid om te vergeven een heel lange weg zijn en dat heeft veel tijd nodig. Pressen heeft geen zin en kan heel verkeerd werken zodat er schuldgevoelens bijkomen. Vergeving kan niet afgedwongen worden. Door de eis van onvoorwaardelijke vergeving komt het schuldbesef op de verkeerde schouders. Het slachtoffer van het onrecht voelt zich veroordeeld omdat hij het vermogen mist om van harte te vergeven en de schuldige vindt het vanzelfsprekend dat hem alles zonder meer vergeven behoort te worden. Nee! Dus geen dreigtaal van "omdat je geloofsbelijdenis hebt gedaan, moet je vergeven. Onzin. Niet moeten vergeven, wel leren vergeven. Veel liefde en geduld heb je nodig in de begeleiding. Je moet er aan toe zijn, het moet rijpen. Vergeving als doel moet niet opgegeven worden, maar is wel het einde van een lange weg, die ook onmogelijk schijnt te zijn.
7. God is de rechtvaardige Rechter en Hem komt de wraak toe, Hij zal het vergelden. Ziende op Jezus die 1 Petr. 2:23: als Hij leed niet dreigde maar het overgaf aan Hem die rechtvaardig oordeelt. Hij gaf Zijn rechtzaken aan God over. Met al het onrecht ons aangedaan: geef het over aan de alwetende en almachtige Rechter die onpartijdig zal oordelen. Vergeving neemt het onrecht niet weg, onrecht verdwijnt als het door de dader wordt beleden en nagelaten en als er genoegdoening is geschied. Vergeven (door de kracht van Zijn liefde) én overgeven (aan de rechtvaardige God). Heere Jezus schenk mij Uw vergevingsgezindheid ( Fil2:5) en bereidheid te vergeven, want ik heb het beslist niet, en leer mij alles over te geven in de handen van God die eenmaal rechtvaardig zal oordelen.
Tenslotte nog een treffend lied:
“Hoe kan ik verder leven, Hoe moet ik verder gaan.
Kan ik ooit vergeven,wat mij is aangedaan.
De woorden in mijn ziel, de haat en bitterheid,
lijken niet te helen niet door woorden, niet door tijd.
Refrein:
Maar als er vergeving is, kan er genezing zijn
van de pijn en het verdriet diep van binnen.
Als er vergeving is, kan er genezing zijn
en de weg van herstel kan beginnen.
O God , ik heb U nodig, Ik kan het zelf niet.
Ik lijk haast te verstikken, in angst en in verdriet.
Hoe kan ik ooit vergeven, zoals U mij vergeeft,
dwars door alles heen wat mij beschadigd heeft.
Geef mij de kracht van Uw liefde om verder te gaan,
ook al zal er een litteken blijven bestaan.
Want is Uw liefde niet sterker dan de dood,
en Uw vergeving niet dieper dan mijn nood?
Want waar Uw vergeving is zal genezing zijn
van de pijn en het verdriet diep van binnen,
waar Uw vergeving is zal genezing zijn
en de weg van herstel kan beginnen.
Vriendelijke groet,
Ds. M. M. van Campen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M. M. van Campen
- Geboortedatum:02-03-1965
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Rotterdam-Zuid
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Diep en blijvend berouw van de dader en een op God gericht leven zal je helpen om in dit vergevingsproces verder te komen.
Uiteindelijk is het wel zo dat wanneer aan alle voorwaarden voor een vergeving zijn voldaan en de therapie zijn vruchten heeft afgeworpen, je de dader een vergeving niet mag onthouden. Indien je dan vergeeft zal de vergeving ook heilzaam naar jou uitwerken.
Het gebeurde vergeten zal nooit meer plaatsvinden maar wel zullen de rancune en de wraakgedachtes afnemen danwel geheel verdwijnen.
Begin zelf met het alleen maar goed te doen naar je omgeving, je daar op te richten (wanneer de dader zich daar niet onder bevindt) en je gedachten en je gevoelens zullen van jezelf afgeleid worden zodat je niet meer in de draaikolk van je gevoelens gevangen zit.
Richt je dus op goed doen naar je (directe) omgeving en God zal je zegenen door rust en stilte in je binnenste.
Voorkom ten allen tijde dat je in zelfmedelijden en zelfbeklag terechtkomt. Hier is satan op uit om je te binden. Vecht je vrij met de genade van de Hemel nadat aan oprecht berouw van de dader en een goed afgesloten therapie de weg naar vergeving voor je gekwetste ziel weer openligt.
http://www.eo.nl/programma/deverandering/2010-2011/page/-/episode.esp?broadcast=11724840&programs=3620859
als de link het niet doet, site vd eo...programma de verandering en dan de afl van Bonny bd Berg
Dit is idd heel moeilijk weet ik uit ervaring jammer genoeg. Maar ik heb die ruimte wel gegeven maar de dader zelf ging er niet op in. En dat is weer een andere kant ervan maar als hij nu zou komen zou ik ook niet weten wat ik moet doen. Maar idd kijk dat eo programma maar eens dat heb ik ook gedaan en dat helderd veel op. Sterkte ermee en breng het vooral bij God.
Vergeven is een opdracht van de Heere Jezus. Laat dit staan, ook als het tegen je gevoel ingaat.
Vergeven is NIET hetzelfde als vergeten.
Vergeven neemt NIET per definitie de pijn en het verdriet weg, maar opent WEL de weg naar genezing.
Hoe de dader erin zit, of hij oprecht is of niet, is niet een zaak van het slachtoffer en al helemaal niet van de pastor. (wie zijn wij, ook als dominee, om het berouw van iemand te taxeren? zijn wij hartenkenner??)
Ook het feit dat de dader dit niet met zijn vrouw bespreekt, staat los van de vergeving die het slachtoffer (ook ongevraagd) kan geven. Vergeving doet nl. iets met JOU, het zet jou vrij, het haalt de wortel van boosheid en bitterheid uit jou weg.
Lees anders eens iets van dr. M.J. Paul, hij heeft hier een heel heldere en bijbelse kijk op.
Door niet te vergeven houd het misbruik macht op je!!
Vergeven........ maar nooit vergeten!!
Hetgeen dat je nooit moet vergeten is dat je hem vergeven hebt.
Op deze manier kan je je eigen gevoelens ook beter beheersen.
De zaak tussen zijn vrouw en hem is zijn "probleem".
Dat staat los van jou vergeving.
Ik hoop wel dat door jou vergeving hij vrijmoedigheid krijgt om het ook aan zijn vrouw te vertellen, hoe zwaar ook dat zal zijn.
sterkte.
Hiermee zeg ik dus niet dat je niet met vergeving bezig moet, maar voor alles is een tijd. Neem die tijd gerust en overhaast jezelf niet. Laat je ook niet door goedbedoelende anderen overhaasten.
Je bent in jouw tempo bezig en daar heb ik bewondering voor. Het is nogal wat, wat je aangedaan is.
"De dader heeft berouw gekregen en al diverse keren om vergeving gevraagd. Deze kan (en wil!) ik niet geven omdat ik daar niet aan toe ben. De vraag dringt zich dan ook aan mij op wanneer ik daar wel aan toe ben, en of ik daar wel ooit aan toe kom."
De persoon die de ziel van een kind aantast,die de onschuld van een kind beschaamd,die het hart van een kind beschadigd,die de geest van een kind vult met duisternis,verdiend het niet om vergeven te worden,verdiend het niet om de liefde van God te mogen ontvangen,het gene wat deze dader verdiend bevindt zich in de vage vuren van de Hel.De dader kan nog eens een duizend maal om vergiffenis vragen,de dader kan smeken om vergiffenis,de dader kan bidden om vergiffenis tot aan het einde der tijden noch zal deze persoon geen vergiffenis verkrijgen niet van God,noch van de Heer en nimmer van jou.Hier ben ik heilig van overtuigd en op een dag zal ook jij hier van overtuigd zijn.
"De dader toont berouw, en weet dat Christus hem wil vergeven."
Als de dader gelooft dat Christus hem wilt vergeven,dan is de dader behoorlijk arrogant.Als de dader denkt dat Christus hem wilt vergeven,dan kent hij Christus absoluut niet,als de dader spreekt over Christus die hem wilt vergeven,dan maakt hij zich schuldig aan Godslastering.
"Maar door dit misbruik heeft hij ook overspel gepleegd en dat is nooit bekend geworden."
Lieve vraagsteller,het misbruik tegenover jou is een veel grotere zonde dan het plegen van overspel.De straf die op het misbruik zal volgen is vele malen zwaarder dan de straf die op het overspel zal volgen.
"Als christen moet je toch vergeven, maar wat als ik dat niet kan?"
Als je dat niet kan zal dit je nooit kwalijk genomen worden,niet door God en ook niet door de Heer.God en de Heer staan volkomen aan jou zijde,ze zullen wraak jegens de dader doen vergelden.
Ez 25,17
Ik zal mij meedogenloos op hen wreken, in mijn toorn zal ik hen straffen, en dan, als mijn wraak hen treft, zullen ze weten dat ik de HEER ben.’
Begrijp me ajb goed: misbruik is iets onbeschrijfelijk verschrikkelijks, dat staat als een paal boven water.
Maar hierboven in je sterk meevoelende reactie met het slachtoffer, schets je toch een verkeerd beeld van God, een verkeerd beeld van Christus en een verkeerd beeld van de vergeving die er in Christus Jezus is voor de GROOTSTE der zondaren.
En bovendien ontkracht je Jezus' eigen woorden als je zegt dat het slachtoffer niet hoeft te vergeven. Je zit hier echt heel fout.
(waarmee ik NIET zeg dat het makkelijk is!!!!! begrijp me goed)
@saisem. Welke Bijbel heb jij?
