Vraag
Ik heb moeite om met mijn ouders om te gaan. Ik studeer en vind het erg lastig om thuis te wonen, omdat mijn ouders mij best vaak negatieve aandacht geven. Vaak zeuren ze of ik dingen wel geregeld heb, etc. Ik doe het allemaal prima en ik hecht er heel veel waarde aan als mijn ouders mij gewoon zelfstandig dingen laten doen, omdat ik al 19 ben en prima mijn eigen boontjes kan doppen. Het is alleen geen optie om op mezelf te gaan wonen. Mijn ouders geven mij continue negatieve aandacht, misschien ook wel omdat ze zelf zo opgevoed zijn. Er worden af en toe zelfs hele kwetsende en negatieve opmerkingen in ons gezin richting elkaar gemaakt om elkaar te raken. Soms zit ik gewoon met mijn handen in het haar. Ik wil graag zelfstandig zijn en een beetje afstand bewaren en mijn ouders willen juist graag dat ik van hen afhankelijk ben. Een voorbeeld: Mijn ouders willen dat ik aan het begin van de week een briefje ophang met daarop de tijden dat ik weg ben. Dat zorgt weer voor conflicten, omdat ik zelf wil weten waar ik naar toe ga en daarin niet beperkt wil worden. Wat moet ik hiermee?
Antwoord
Beste vragensteller,
Je zit kennelijk in een lastig dilemma. Ouders, die voor jouw gevoel en naar jouw waarneming omgaan met je alsof je nog twaalf bent en jij die eigenlijk gewoon zijn eigen gang wil gaan. Enkele dingen wil ik je graag meegeven.
In de eerste plaats lijkt het me voor jou gewoon een must dat je een gesprek met je ouders hebt. In dat gesprek zou ik geen verwijten maken, maar juist heel dicht bij je zelf blijven. Dus zinnen als "Ik vind het lastig dat..." en "Ik merk dat...". Enz. Voor je ouders zal het best vreemd zijn zo'n gesprek en misschien loopt het in het begin niet echt goed, maar blijf rustig en probeer ook te luisteren naar wat zij zeggen. Als dat gesprek niet gaat, dan zou je er iemand bij kunnen halen, die zowel voor jou als voor je ouders vertrouwd is.
Daarnaast is het voor jou belangrijk om te weten dat je ouders veel van jou houden en dat ze het waarschijnlijk lastig vinden dat ze jou steeds zelfstandiger zien worden en ze dus eigenlijk een soort losmakingsproces ervaren. Voor hun gevoel ga jij van ze af, terwijl dat in werkelijkheid natuurlijk niet zo is.
In de derde plaats leef jij in het gezin van je ouders. In dat gezin zijn enkele huisregels en mogelijk nog wat meer gewoontes. Als deelnemer aan dat gezin dien jij te bedenken dat je dus niet op jezelf woont en dus deel uit maakt van het gezin. Dat houdt in dat je van elkaar weet wat je doet en waar je bent. Niet dat je alle details hoeft te bespreken, maar het is een teken van verbondenheid aan en met elkaar als je van elkaar weet waar je mee bezig bent. Je ouders vragen dus niet iets vreemds, maar dat is vrij normaal. De manier waarop kun je bespreken.
Kortom, bekijk het ook eens van twee kanten en kun je er echt niet mee uit de voeten, maak dan de keus om op kamers te gaan wonen. Die keus mag je natuurlijk nooit in een boze bui maken en je mag ook niet met een boos hoofd (en erger nog, met een boos hart) weggaan, maar blijf altijd de harmonie zoeken. Dat is immers ook vanuit de Bijbel gezien onze opdracht.
Mogelijk heb ik je wat kunnen helpen. Ik hoop dat je er samen uit komt. Gods Zegen gewenst.
Groetjes,
J. M. Strijbis
Dit artikel is beantwoord door
J.M. Strijbis
- Geboortedatum:16-06-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Gouda
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Docent(opleider) Driestar Hogeschool
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Kant van mij (ouder dus) ik wil graag weten of een kind thuis komt om te eten, logisch, voor de boodschappen, maar hoef dat echt niet voor een hele week te weten. Als ik liefst smorgens maar weet, hij/zij eet savonds thuis, of wil vroeger eten ivm afspraak, of juist wat later. Ook logisch toch ?
En die negatieve aan dacht ? Is dat wel zo negatief, of ervaar je dat zo ? Misschien reden tot ongerustheid/bezorgdheid ?
Als je er echt niet meer tegen kan, zoek dan een kamer, indien financieel mogelijk.
Waarschijnlijk ben je niet her enige kind in het gezin. De vraag is dan hoe anderen het dan ervaren. Mogelijk dat je ouders ook wat reageren uit frustratie, die nu wat makkelijker naar buiten komt omdat ze een zoon hebben die op 19 jarige leeftijd al "voor zich zelf zorgt"
Van de andere kant is het je onderwerpen aan je ouders nog steeds wel je verantwoordelijkheid. Leer dan je te buigen en je te vernederen. Bid om hulp. Paulus vermaant ons om de eigenaardigheden van de ander te verdragen. Dat geldt overigens ook voor je ouders.
