Balans tussen dienen en ontvangen

In de Bijbel worden christenen opgeroepen om onder andere vriendelijk en nederig te zijn, de ander te dienen en gericht te zijn op de naaste. De maatschappij is daarentegen juist gericht op het kiezen voor jezelf. Ik ervaar hierin vaak een spanningsveld. Want het gericht zijn op de ander brengt vaak teleurstelling en pijn met zich mee, heb ik gemerkt. Gelukkig ken ik ook de andere kant waarbij je door te geven ook veel ontvangt. Maar mezelf geven en de ander dienen heeft mij in een relatie veel pijn en teleurstelling bezorgd, omdat het niet wederkerig was. Het advies van anderen was om voor mezelf te kiezen. Dit gaf mij een dubbel gevoel, alsof ik egoïstisch zou zijn, terwijl ik ook besefte dat ik over m'n eigen grenzen heenging. Wat is een juiste balans tussen nederig/dienend zijn en het opkomen voor jezelf? Wanneer ga je over je grenzen heen? In hoeverre mag je voor jezelf kiezen, je eigen belangen veilig stellen?

Beste vragensteller,

Als ik je vragen probeer samen te vatten, dan ben je op zoek naar de balans tussen geven en ontvangen. Het geven kan inderdaad pijn doen, heel veel pijn. En die pijn voel je en moet je ook voelen. Anders stop je de pijn weg, of ontken je de pijn, terwijl het er toch zit. Als die pijn erkend wordt en dus een plaats krijgt in de verwerking, kun je er ook mee verder. Altijd ziende op Jezus, die als Hij gescholden werd, niet terug schold en als hij leed niet dreigde, maar gaf het over aan Hem, Die rechtvaardig oordeelt.

In een relatie hoort een balans van geven en ontvangen te zijn. Als die er niet is, dan is er onbalans en komt een mens niet goed tot zijn/haar aardse bestemming. Dat heeft niets met egoïsme te maken of zelfzucht te maken, maar dat ligt in de schepping. Het is een orde van God, die Eva heeft geschapen als een hulp voor Adam. En in die mooie eerste horizontale relatie op aarde, was Eva niet een voetveeg en was Adam niet verheven boven Eva. Wel kreeg Adam als eerste schepsel en als hoofd van de mensheid een speciale verantwoordelijkheid, waardoor hij in orde boven Eva stond. Maar ook in die relatie was een gezonde balans.

Zo gericht zijn op de ander, dat je je eigenheid (persoonlijkheid) verliest is niet Bijbels. God heeft elk mens geschapen met een eigen persoonlijkheid, karakter. En als zodanig is de mens goed uit Gods scheppende Hand voortgekomen. De mens mag er ook zijn, zoals hij is en is waardevol in Gods oog. Als een ander zo'n plaats voor zichzelf opeist, dat jij niet in een relatie niet echt van waarde bent, moet die ander in schulbelijdenis tot de Heere gaan. En wij mogen niet zo gericht zijn op de ander, dat dit uit balans is, want dan krijgt God niet de plaats in ons leven, die Hem toekomt. "Wie vader of moeder leef heeft boven Mij, is Mijns niet waardig".

Neem in het geheel je eigen grenzen serieus. Die grenzen moeten de toets van Gods Woord doorstaan, maar dan zijn het ook grenzen die bij jou horen. Grenzen die een ander heeft te respecteren. Wat voor jou geldt, geldt ook voor die ander: "Een ieder achte de ander uitnemender dan zichzelf". Daar zit volgens mij de kern van het dienen. Dan tel jij zelf echt nog wel mee, maar gaat het ten diepste niet om jou of mij, maar gaat het om de Ander, om de Heere Jezus.

Dus als je voor jezelf kiest, is dat altijd in dit licht. En neem je gevoel serieus. Blijf dicht bij je eigen gevoel, zonder je gevoel te verheffen tot maatstaf. Maatstaf is en blijft het Woord van God.

Ik hoop dat ik je met bovenstaande overwegingen een beetje heb kunnen helpen.
Een boekje dat over dit onderwerp handelt, kan ik je aanbevelen. Misschien ben je het niet met alles eens, maar er staan veel behartigenswaardige dingen in. Het boekje is geschreven door Nico van der Voet, met de titel: "Moet ik altijd helpen?" ISBN: 9789023921882

Hieronder een klein stukje over de inhoud van dit boekje: Mag ik aan mezelf denken of moet ik altijd eerst de ander voor laten gaan? Hoe kan ik voor mezelf op komen zonder egoïstisch te zijn? Hoe kan ik mijn naasten onverdeeld liefhebben? Op deze vragen, die allemaal cirkelen om de polen assertief zijn en jezelf verloochenen, gaat Nico van der Voet in dit boek in. Hij benadert deze problematiek daarbij zowel vanuit de psychologie als de theologie. Deze vragen houden immers nauw verband met wat de Bijbel over menselijke verhoudingen zegt.
Waarom moet ik altijd helpen? is vooral bedoeld voor mensen die zich bekneld voelen tussen de ander en zichzelf. Waar houdt hun verantwoordelijkheid voor hun naaste op en waar begint hun eigen belang? Kortom, de auteur richt zich op mensen die zichzelf vaak afvragen: “Waarom moet ik altijd helpen?”

Met vriendelijke groeten,

J. M. Strijbis

Dit artikel is beantwoord door

J.M. Strijbis

• Geboortedatum:
  16-06-1956
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Gouda
• Status:
  Actief

163 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven