Huisbezoek Ger.Gem.
drs. I. A. Kole | 15 reacties | 07-01-2010| 12:00
Vraag
Ik wil graag een vraag stellen aan een dominee of ouderling binnen de Ger.Gem. Is het gebruikelijk dat jonge gezinnen die aangesloten zijn bij de Gereformeerde Gemeenten elk jaar huisbezoek krijgen en andere gezinnen/gemeenteleden maar een keer in de twee jaar?
Geeft u straatarme Egyptische christenen een onvergetelijke Kerst?
In Egypte is het steeds lastiger om rond te komen. Voedselprijzen rijzen de pan uit. U kunt het verschil maken door een voedselpakket voor een christelijke Egyptische familie te doneren. Heel praktisch willen we hiermee handen en voeten geven aan de opdracht van God om de armen te voeden.
Antwoord
Over het algemeen zal er elk jaar huisbezoek gedaan worden; ik heb dat onderscheid binnen de Ger. Gem. nooit gehoord. Ik kan er ook geen reden voor geven. In onze gemeente, 100 bezoekadressen, gaan vier tweetallen (ouderling en diaken) elk jaar op huisbezoek en 's zomers krijgen de weduwen, wezen en weduwnaars en alleen staanden een extra-bezoek.
In erg grote gemeenten komen ze om de twee jaar op huisbezoek of elk 1 1/2 jaar, maar bezoeken nieuwkomenden en crisissituaties elk jaar.
Je zou het aan de kerkenraad kunnen vragen waarom er dat onderscheid gemaakt wordt. Mogelijk om pasgetrouwde jonge stellen en jonge alleenstaanden te helpen zich vlugger thuis te voelen in de kerk.Vroeger gingen de pastoors de roomse gezinnen af, om te vragen hoe het stond met de gezinsvorming. Ik heb dat op protestants erf nooit gehoord!
Vraag en neem alle argwaan weg. Een gezegend bezoek toegewenst!
Drs. I. A. Kole
Dit artikel is beantwoord door
drs. I. A. Kole
- Geboortedatum:05-07-1940
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Berkenwoude
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
<i>Reageren op een antwoord is mogelijk mits de reactie iets toevoegt en niet in strijd is met het antwoord van de deskundige. Vraagstellers zijn niet gebaat bij tegenstrijdige reacties en bovendien vinden we het ongepast ten opzichte van de deskundige die zijn/haar vrije tijd ter beschikking stelt om onze bezoekers te helpen. Voor discussies is er het forum.</i>
Als het enigszins mogelijk is proberen we alle adressen één keer per jaar te bezoeken. ( Hier wordt ook op kerkvisitatie naar gevraagd.) Dat jonge gezinnen meer bezoek krijgen dan de overigen is mij echt onbekend.
Het kan voorkomen dat er een bijzondere reden is om een extra bezoek te brengen, maar dat wordt dan niet aangemerkt als huisbezoek.
Dan gaat de wijkouderling- eventueel samen met de wijkdiaken -erheen. Dit wordt op kerkenraadsvergadering dan ook gerapporteerd als een wijkbezoek en niet als huisbezoek.
Dat er in grotere gemeenten maar één keer in de twee jaar huisbezoek afgelegd wordt is meetal te wijten aan het te geringe aantal ouderlingen.
Een vuistregel van de Gen. Synode is dat er op elke 100 leden en doopleden één ouderling zou moeten zijn.
En om als ambtsdrager de gemeente goed te kennen is één keer huisbezoek per jaar beslist noodzakelijk.
Ik begrijp de logistieke problemen in een grotere gemeente.
Doch wij hebben ook een verantwoordelijkheid naar elkaar:
Fil. 2 vers 3
en ieder lette niet slechts op zijn eigen belang, 4 maar ieder (lette) ook op dat van anderen.
Hier komt Christelijke betrokkenheid om de hoek kijken om mede gelovigen bij te staan en te helpen zonder bemoeizuchtig te worden.
Kijk weduwen, wezen, weduwnaren, crisis, alleenstaanden kan ik heel goed inkomen maar de rest??? Voor mij altijd al een groot vraagteken geweest waarom ze juist niet mensen gaan bezoeken die God nog niet kennen? We moeten toch alle natie's berijken?
... en ieder ..., maar ieder ....
Dat geldt dus niet alleen voor ouderlingen, maar voor ieder gemeentelid.
Je hebt het goed begrepen:ieder gemeentelid heeft een zekere verantwoordelijkheid naar een ander gemeentelid.
Wij zijn immers allemaal leden van één lichaam. Namelijk het lichaam van Jezus Christus en dat is Zijn gemeente.
Zo gauw zijn we geneigd om onze buur in de kerkbank of in de straat waar we wonen als een toevallig iemand te zien. We groeten mogelijk wel, maar de harten zijn meestal niet zo warm.
Zeker onze geloofsgenoten dienen we van harte lief te hebben, dan wordt de nood van de een, ook al is het maar in het gebed, ook de nood van de ander.
Nogmaals: wel alle afstand houden waar het de privacy betreft en niet bemoeizuchtig zijn.
Dit zou ook mijn antw. kunnen zijn. Alleen wij hebben 100 adressen.
"Dat er in grotere gemeenten maar één keer in de twee jaar huisbezoek afgelegd wordt is meetal te wijten aan het te geringe aantal ouderlingen."
Dit snap ik dus niet. Heb je en gemeente van 800 doop/leden en zitten er maar 3 ouderlingen in de kerkenraad. Wie kan mij hier een antw. op geven?
"Een vuistregel van de Gen. Synode is dat er op elke 100 leden en doopleden één ouderling zou moeten zijn."
Wij hebben 350 doop/leden en 5 ouderlingen. Dit vanwege de uitgestrektheid vd gemeente. Soms rijdt mijn man 40 km(!) enkele reis om bij een gezin te komen. De 2 uitersten vd gemeente wonen 96 km bij elkaar vandaan.
Waarom krijgen we huisbezoek? Om te onderzoeken of de prediking van het Woord vruchten heeft af geworpen. En dat geldt voor bekeerden en onbekeerden. Voor al die naties, waar je over spreekt hebben we het evangelisatie- en zendingswerk. Diakonie doet vaak ook bezoek onder ouderen en alleenstaanden ed. Dit even ter verheldering. Wij krijgen ook maar 2x per jaar huisbezoek. Grote gemeente van bijna 2000 (doop)leden. Persoonlijk vind ik dit erg jammer.
En wat als het geen vruchten heeft afgeworpen?
Of er is weinig vrucht in een gemeente?
Dan moet de kerkenraad zich zelf te rade gaan en kijken of de prediking wel goed is.
Mooi, 350 doop/leden en 5 ouderlingen. Ik ken gemeenten met 1600 leden met maar 12 ouderlingen e.d. Het maakt natuurlijk wel uit of desbetreffende gemeente een predikant heeft of vakant is. En een streekgemeente heeft meer ouderlingen nodig dan een stadsgemeente.
Elke kerkenraad zal hierin ook zijn verantwoordelijkheid moeten nemen.'
Evenals voor de zuivere bediening van het Woord en de sacramenten.
@Antoinette
Juist opgemerkt. Classic gezegd: Huisbezoek is zielenbezoek, al beperkt het zich daar niet alleen toe. Er is vandaag de dag zoveel wat aandacht vraagt.
Zo, jij durft nogal wat te stellen. Ik zou eerst de oorzaak bij mijzelf zoeken en niet bij de kerkenraad. Zij kunnen nog steeds geen mensen bekeren. Die verantwoordelijkheid ligt nog altijd bij je zelf. En Gods vrijmacht natuurlijk. En God kan met een kromme stok een rechte slag slaan.
Het legt een enorme druk op de kerkenraadsleden. En soms gaan die bezoeken nergens over (de dominee en de prediking) dat is voor mij geen huisbezoek. En trouwens van die ene keer per jaar huisbezoek leer je de gemeente niet kennen.
Tegenwoordig hebben we groeigroepen en kringen met een wijkcoordinator die weer in direct contact staat met de wijkouderling. Deze ontmoetingen zijn zeer frequent. Daarnaast hebben we nog het diaconale bezoek, dat is ook een soort bijbelstudieavond.